In Aalst was Adolf Eeckhaut(°Aalst, 14/07/1915 - †Aalst, 07/03/1977) beter bekend als Dolf den Trommeleer. Hij verwierf faam door zijn opvallende aanwezigheid met een trommel. Dolf opende jaarlijks als officieuze stadstrommelaar de carnavalstoet, wat leidde tot zijn benoeming tot officiële stadstrommelaar in de jaren '70 door burgemeester Marcel De Bisschop.
Dolf werd ook wel Dolf van Polle va Stientjes genoemd, naar zijn vader Polydoor, die brandweerman was. Zijn moeder, Maria De Gendt, werd in Aalst Mie Toespelle genoemd. Hij werd geboren op 14 juli 1915.
Dolf werd omschreven als kinderlijk en altijd blij, nooit zich bewust van kwaad. Zijn passies waren trommelen en trompetten, tot ergernis van zijn buren, die hun radio soms wat luider zetten als Dolf muziek ging spelen.
Dolf was loodgieter en woonde in de Pontstraat 44. Naast zijn deur hing een plakkaat met zijn naam, zodat iedereen wist waar hij woonde. Aan zijn woning, die eruitzag alsof de tijd er was blijven stilstaan, hingen vaak berichten van Dolf, zoals "Gekapt stoofhout gevraagd". Hij werd door sommigen gezien als een eenzaat en door anderen als een filosoof. In Aalst stond hij ook bekend als Zotten Dolf.[1]
Dolf de Trommelaar
Dolf (rechts) op het feest van Marieke De Vos (De Voorpost - 08/09/1975)
Dolf trad vaak op met zijn trommel of klaroen, tevreden met enkele stukken chocolade als beloning. Tijdens carnaval liep hij met zijn trommel in de stoet, wat voor hem het hoogtepunt van het jaar was. Hij was vaak vooraan te vinden, in de buurt van het Ros Balatum. De Draeckenieren zorgden ervoor dat zijn optredens niet enkel bij de carnavalstoet bleven en namen hem op als half-lid in hun genootschap. Vanaf dat moment werd Dolf een publiek figuur en verscheen hij met zijn trommel of klaroen op verschillende festiviteiten, zoals de Paardenzitting van de Draeckenieren, de Bloemenfeeverkiezing en de Prinsenverkiezing. Toen zijn buurvrouw Marieke De Vos in 1975 102 jaar werd, vierde Dolf dit met veel tromgeroffel en klaroengeschal.
Het leek erop dat Dolf den Trommeleer tijdens zijn optredens vaak zo opging in zijn muziek dat hij geen idee had wanneer hij moest stoppen. Dit zorgde voor komische situaties, zoals die keer dat hij door voetbalvereniging M.K. Old Stars werd uitgenodigd voor een optreden. Ondanks dat hij was uitgenodigd om op te treden, kon hij zijn enthousiasme voor het trommelen niet bedwingen en bleef hij maar doorgaan. Het duurde even voordat de organisatoren hem konden overtuigen om te stoppen. Hij werd dan onder luid applaus met een zak vol chocolade naar huis gevoerd. Dit illustreert niet alleen zijn liefde voor muziek, maar ook de speelse en kinderlijke kant van zijn karakter.
In 1976 opende Dolf de Nacht van de Poëzie in Aalst met zijn klaroen en trommel. Bij het doorknippen van het lint blies hij op zijn klaroen en kondigde hij met tromgeroffel elke nieuwe dichter aan. Dolf begreep echter de bedoeling niet helemaal en trommelde tussen elke strofe, wat voor verbazing zorgde bij de dichters, waaronder Louis Paul Boon.[2][3][4]
Draeckenieren
Dolf in de stoet van 1977 (Foto: Archief Lieven Goubert)
In de zomer van 1975 werd Dolf door één van de Draeckenieren naar een vergadering meegenomen, waarna hij benoemd werd tot half-lid. Hij kreeg een mooi uniform en werd de trommelaar tijdens activiteiten van de Draeckenieren. Dit idee kwam van burgemeester en Draeckenier Marcel De Bisschop, die Dolf ook benoemde tot officiële stadstrommelaar.
Op 2 mei 1976 vierden de Draeckenieren hun Draeckendag. Ze trokken als een stoet door de stad, van café naar café, met Dolf op kop, die er duchtig op los trommelde, afgewisseld met enkele klaroenklanken.[5][6][7]
Carnavalsfeesten
Kamiel Sergant en Dolf op het Driekoningenfeest 1977(Foto: Archief Lieven Goubert)
Dolf zorgde voor ambiance op verschillende carnavalsactiviteiten. Zo had hij zijn klaroen meegebracht op het Driekoningenfeest in 1977. Tijdens het optreden van de Aalsterse Gilles speelde hij vanuit het publiek mee. Kamiel Sergant riep Dolf op het podium, waar hij een zelfgekozen nummertje mocht brengen. Dolf bleef echter doorgaan met trommelen, wat Kamiel Sergant dwong hem van het podium te begeleiden. Dolf was gelukkig, hij had zijn moment-de-gloire gehad.
In 1977 ontving Dolf van de Prinsencaemere een ereteken voor zijn bijdrage aan het carnaval. Samen met andere iconen, zoals De Ajuinboer, De Gilles en De Oude Garde, werd hij bedankt voor zijn inzet.[8][9]
Aangereden
(Foto: Archief Lieven Goubert)
In maart 1977 werd Dolf aangereden bij het oversteken van de Pontstraat. Hij overleed aan zijn verwondingen, wat een groot verlies voor Aalst betekende, aangezien Dolf een van de laatste volksfiguren was. Na zijn dood kwam zijn huisje in de Pontstraat in handen van de stad, maar later verkrotte het en werd het afgebroken.
Eenvoudig, kinderlijk, blij en tevreden met het weinige dat een gemechaniseerde consumptiemaatschappij hem toebedeelde, was Dolf een unieke figuur. Hij had nooit begrip of enige notie van het kwaad. Zijn schoonheid lag in zijn eenvoud, zijn identiteit als trommelaar en zijn dankbaarheid voor de kleinste gebaren. Hij genoot van de handdrukken van de mensen om hem heen, en was gelukkig met het ontvangen van een krant of een frisdrank.[10][11][12][13]
Tijdens de prijsuitreiking van de carnavalstoet in 1976 kreeg Dolf een erewimpel van Bloemenfee Annick. Hij sprak het publiek toe met de woorden: "Als ik niet meer kan gaan, zal ik wel in een koesjken meetrommelen."
In 1978 brachten de Tettemoesjen in hun eerste jaar hulde aan Dolf in de stoet. Ze eindigden 12e bij de groepen zonder praalwagen (kleine groepen).
In het Gele boekje van de Draeckenieren in 1978 stond een in-memoriam-foto van Dolf.
De losse groep De Mizjewannen beeldde in 2006 'Dolfken' als thema uit in de stoet.
In 2015 draaide de aftelkalender van De Moikes rond enkele Aalsterse volksfiguren, waaronder Dolfken Den Trommeleer. Dennis De Wolf maakte de tekeningen voor de kalender en de Nominetten, waarbij ook één reeks met de tekening van Dolf.[14][15]
Redactie
Tekst en foto's
Tekst: Sören Delclef - AjoinPedia
Foto's: De Voorpost, collectie Lieven Goubert, Aalst op zèn Oilsjters (Ghysens J. & Wauters F.)
