Anny Antonia Aelbrecht (°06/07/1943) was 18 jaar lang burgemeester van Aalst. Anny had een hart voor carnaval, waardoor ze op veel sympathie van de carnavalisten kon rekenen. Onder haar bewind werd het prijzengeld voor de carnavalsgroepen opgevoerd en werden de carnavalswerkhallen aan de Hoge Vesten gebouwd. Anny startte met een groepje carnavalisten ook de traditie van de koffiekoeken op woensdagmorgen na carnaval.
De Faluintjes[]
Anny Aelbrecht werd tijdens de Tweede Wereldoorlog geboren in de wijk Klaarhaag, die onderdeel was van Meldert, maar parochiaal bij Moorsel hoorde. Anny werd genoemd naar haar grootmoeder Antoinette. Het gezin Aelbrecht verhuisde na de oorlog naar Moorsel, waar vader Remi Aelbrecht in de dorpspolitiek belandde. Voor de raadsverkiezingen van 1952 stond Remi op de lijst van de Witte Partij en werd hij verkozen als raadslid van Moorsel. Toen hij in 1958 opnieuw verkozen werd als raadslid, aanvaardde hij de ambt van schepen van Onderwijs. Na zijn schepenambt belandde Remi Aelbrecht er nog in de oppositie. Remi lag mee aan de basis van de oprichting van de PVV - afdeling Moorsel (de Partij Van de Vrijheid - de huidige Open VLD).[1][2]
Vader Remi was poelier, waardoor Anny en haar zus Marie-José vaak in de zaak moesten meehelpen. Anny volgde tot haar 11 jaar les aan de zusterschool in Moorsel, waarna ze op internaat naar Laken gestuurd werd om er de richting Grieks-Latijn te volgen aan het Koninklijk Lyceum. Na de middelbare school, koos Anny voor de opleiding van regentaat Wetenschappen-Aardrijskunde. Ze studeerde af in 1964 en vond een interimjob als lerares aan de Normaalschool te Laken. Na nog een aantal interims en een periode van werkloosheid, werd Anny in 1965 aangenomen aan het Instituut Funck in Brussel. Ze was er aanvankelijk interimaris, maar door de pas opgerichte Nederlandstalige afdeling van de school, kon Anny er blijven en kreeg ze uiteindelijk een voltijdse opdracht als lerares Wetenschappen en Aardrijkskunde.
In Moorsel leerde Anny ondertussen Alfons De Maght kennen, met wie ze op 14 mei 1965 huwde in Meldert. Na hun huwelijk verhuisden ze naar Asse, waarna Anny met haar gezin opnieuw richting Meldert trok; de plaats waar ze geboren was. Het gezin De Maght-Aelbrecht kreeg twee dochters: Martine en Petra. Na haar huwelijk nam Anny de naam van haar man over, waardoor ze gekend werd als Anny De Maght.
Politiek[]
Provincieraadslid[]
Anny De Maght had het politieke leven via haar vader Remi reeds van dichtbij kunnen bekijken en ambieerde zelf niet meteen een politieke carrière. Toen het gezin De Maght - Aelbrecht naar Meldert verhuisde, werd Anny door Louis D'Haeseleer gevraagd om op de Provincielijst van de PVV te staan. Na overleg met haar man Fons ging ze in op het aanbod, waardoor ze in 1971 voor het kanton Aalst op de 5e plaats van de PVV-lijst voor de Provincieraadsverkiezingen stond. Anny kreeg 1 240 voorkeursstemmen achter haar naam en werd zo eerste opvolger voor de Provincieraad. Door het ontslag van raadslid Luc Van den Neste werd Anny in februari 1973 het eerste vrouwelijke Provincieraadslid van de PVV.[3]
Bij de verkiezingen in 1974 werd Anny op de 2e plaats van Provincieraadslijst gezet door de PVV. Ditmaal kreeg ze 1 727 voorkeursstemmen en werd ze direct verkozen als Provincieraadslid.[4] Anny werd steeds populairder en in 1977 stegen haar voorkeursstemmen tot 2 132, waardoor ze haar termijn als Provincieraadslid nog eens mocht verlengen.[5] Na het ontslag van Eerste Minister Leo Tindemans, werden er in 1978 vervroegde verkiezingen georganiseerd. Anny stond toen voor de PVV op de 1e plaats voor de Provincieraasdverkiezingen in het kanton Aalst. Ze kreeg 3 814 stemmen achter haar naam, waarmee ze enkel Raymond Uyttersprot van de CVP (5 270 stemmen) voor zich moest laten. Anny werd zo opnieuw Provincieraadslid.[6]
Ook bij de verkiezingen van 1981 (4 304 stemmen), 1985 (3 980 stemmen) en 1987 (5 258 stemmen) boekte Anny meer persoonlijke successen, waardoor ze tot 1991 in de Provincieraad van Oost-Vlaanderen zou blijven zetelen.[7]
Schepen van Huisvesting, Leefmilieu en Grondregie[]
Voor de eerste gemeenteraadsverkiezingen van Groot-Aalst op 10 oktober 1976 stond Anny De Maght op de 4e plaats op de lijst bij de PVV. Anny raakte meteen verkozen in de gemeenteraad met 1 706 voorkeursstemmen. De coalitie werd gevormd door de BSP (Belgische Socialistische Partij - de huidige SP.A), de VU (VolksUnie) en de PVV, waarbij Anny De Maght naar voor geschoven werd voor een schepenambt. Zo werd ze vanaf 1 januari 1977 schepen van Huisvesting, Leefmilieu en Grondregie van Groot-Aalst.
Als schepen van Leefmilieu had Anny een moeilijke taak, aangezien ze al snel te kampen kreeg met protest van actiegroepen, waaronder de Regionale Aktiegroep Leefmilieu Dender en Schelde. Deze actiegroep zette o.a. een actie op poten tegen de milieuverontreiniging door Amylum en klaagde aan dat de overheid te weinig optrad tegen overtredingen. Voorheen was er in Aalst niet veel aandacht besteed aan leefmilieu, waarin met Anny De Maght verandering kwam.[8]
Anny stond haar mannetje en richtte de Stedelijke Adviesraad Leefmilieu op in 1978. In deze adviesraad zetelden 16 vertegenwoordigers van de politieke partijen en verenigingen die zich bezig hielden met problemen in verband met leefmilieu. Anny betrok de adviesraad bij het opsporen van allerlei soorten hinder en sluikstorten en bij de behandeling van dossiers.[9]
Op initiatief van Anny werd in Aalst het glas- en papierafval voortaan afzonderlijk opgehaald van het overige huisvuil. Ze trachtte de bevolking ook te sensibiliseren door de publicatie van leefmilieubrochures en het organiseren van een leefmilieutentoonstelling.[10][11] Anny wisselde de plastieken vuilniszakken in voor papieren zakken, waarrond aanvankelijk heel wat protest ontstond. Tot spijt van Anny, besliste de gemeenteraad om opnieuw over te schakelen op plastieken vuilniszakken. Binnen haar bevoegdheid van Huisvesting was Hof Leeuwergem haar grote project. Anny was een grote voorstander van een belasting op verkrotting en leegstand, maar deze kwam er niet in deze periode.[12]
Eerste schepen[]
Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 10 oktober 1982 stond Anny De Maght op de derde plaats op de lijst van de PVV. Lijsttrekker Louis D'Haeseleer haalde bij de vorige verkiezingen nog 9 099 voorkeursstemmen, maar dit aantal daalde in 1982 naar 3 824. Anny De Maght haalde wel een persoonlijke goede score met 2 294 voorkeursstemmen, maar dit kon het verlies van D'Haeseleer niet compenseren.[13] Ondanks het verlies van de partij, zou de PVV toch mee kunnen besturen in een coalitie met de CVP (Christelijke Volkspartij - de huidige CD&V). Anny De Maght werd door de PVV voorgedragen als Eerste schepen, met de bevoegdheden Openbare werken, Ruimtelijke ordening en Technische dienst.[14]
Als schepen van Openbare Werken zorgde De Maght mee voor een nieuwe zittribune voor voetbalclub Eendracht Aalst. Toen er in 1983 vanuit de oppositie kritiek kwam op het idee van een door de stad bekostigde zittribune voor Eendracht Aalst, verdedigde De Maght de plannen. Volgens De Maght vervulde Eendracht Aalst een sociale en een economische rol in de stad Aalst, waardoor een nieuwe, door de stad bekostigde, zittribune, rechtvaardig was.[15] Op de carnavalsraadszitting van 1984 werd hier op een ludieke manier op ingespeeld, door Anny een kleine tribune, een truitje van Eendracht Aalst en twee voetballen cadeau te doen.[16] In mei 1984 legden Anny De Maght en Gilbert Bourlon, schepen van Sport, de eerste steen van de nieuwe zittribune.[17]
In december 1983 moest Anny De Maght burgemeester Raymond Uyttersprot vervangen als dienstdoend voorzitter van de gemeenteraad. Anny eiste hierop dat een aantal interpellaties rond het OCMW ingetrokken zouden worden. De Maght wou de protesterende oppositie niet aan het woord laten, waarop alle leden van de VolksUnie en de Socialistische Partij de gemeenteraad verlieten.[18] Bij de eerstvolgende gemeenteraad, waarop burgemeester Uyttersprot wel aanwezig was, kreeg Anny De Maght felle kritiek van de oppositiepartijen. Edgard Hooghuys had het over een slechte gemeenteraad, veroorzaakt door de slechte leiding van Anny De Maght. Jan Caudron van de VU verweet Anny De Maght van machtsmisbruik en wenste haar meer democratie toe voor het nieuwe jaar.
Anny was als schepen van Openbare Werken betrokken bij heel wat projecten, waaronder de bouw van het cultureel centrum De Werf, de komst van een nieuwe feestzaal in de Keizershallen en de heraanleg van o.a. de Moorselbaan en de Houtmarkt. Door besparingen was er in die periode weinig ruimte voor nieuwe grote projecten, waardoor De Maght vooral moest afwerken wat reeds beslist was. In 1988 kwam Anny met een voorstel voor een ondergrondse parking onder de Hopmarkt, maar die kwam er toen niet.
Toen burgemeester Raymond Uyttersprot in 1987 in het ziekenhuis opgenomen werd met een ernstige ziekte, werd Anny als Eerste schepen aangesteld als vervangend burgemeester. Burgemeester Uyttersprot zou in maart van dat jaar overlijden, waardoor Anny haar functie als waarnemend burgemeester verlengd werd. In juni 1987 werd Marcel De Kerpel aangesteld als nieuwe burgemeester van Aalst, waardoor Anny haar ambt van Eerste schepen terug mocht uitvoeren.
Burgemeester[]
Voor de gemeenteraadsverkiezingen van 1988 werd Anny De Maght door de PVV naar voor geschoven als lijsttrekker. De PVV haalde dat jaar 11 zetels binnen en kon zo samen met de SP en de Vrije Demokraten een nieuwe coalitie vormen. Anny De Maght behaalde het meeste aantal voorkeursstemmen over de partijen heen, en werd zo met 6 005 voorkeursstemmen vanaf 1 januari 1989 de eerste vrouwelijke burgemeester van Aalst.[19]
Na de verkiezingen van 1994 kon de coalitie tussen de VLD en de SP verdergezet worden, waardoor Anny De Maght aan haar tweede ambtstermijn als burgemeester van Aalst kon beginnen. Anny De Maght kreeg dat jaar 9 307 stemmen achter haar naam, wat toen een record was in Aalst. Nog nooit kreeg een kandidaat zo veel stemmen bij de gemeenteraadsverkiezingen in Aalst.[20]
Toen basketbalclub Okapi Aalst in 1999 dreigde failliet te gaan, stelde Anny zich samen met Dirk De Meerleer en Willy Van Mossevelde, persoonlijk borg om het voortbestaan van de club te verzekeren. [21] Ook voetbalclub Eendracht Aalst zat in het jaar 2000 in een moeilijke financiële situatie en ook hier wou De Maght helpen; ze ging op zoek naar 30 miljoen frank voor de club. De gemeenteraad was bezorgd om beide clubs en er werd beslist om meer toezicht te houden op het beheer van de clubs. Zo werd Dirk De Meerleer beheerder van Okapi Aalt en zetelde Anny De Maght in het bestuur van Eendracht Aalst.[22] Dit riep echter heel wat vragen op bij de oppositiepartijen. Tijdens een extra gemeenteraad eiste de oppositie dan ook klaarheid over de financiële situatie van beide clubs en werd er geëist dat De Maght en De Meerleer hun bestuursmandaten bij de club zouden neerleggen.[23] Het schepencollege kon niet alle vragen beantwoorden, maar stemde wel in met een externe audit voor Okapi Aalst en Eendracht Aalst.
Voor Joost Callebaut van Agalev (Anders gaan leven - het huidige Groen!) was daarmee de kous niet af, hij beschuldigde De Maght, De Meerleer en Van Mossevelde van belangenvermenging. Hij diende zelfs een klacht in tegen Anny De Maght, Willy Van Mossevelde en Dirk De Meerleer, omdat ze onvoldoende onderscheid zouden gemaakt hebben tussen gemeentelijke en persoonlijke financiële belangen bij basketbalclub Okapi Aalst.[24] De klacht werd verder onderzocht door het parket, die de volledige boekhouding van Okapi Aalst meenam. De oppositie pakte Anny De Maght ondertussen hard aan over de zaak; ze vroegen haar te kiezen tussen het burgemeesterschap of het beheer van Eendracht Aalst en Okapi Aalst.[25] De familie De Maght moest zich uiteindelijk voor de rechtbank van koophandel gaan verantwoorden voor een wisselbrief van 2 000 000 frank voor Okapi Aalst, maar uiteindelijk bleek alles in orde te zijn.
De VLD bleef ondanks de hele zaak het vertrouwen behouden in De Maght en pakten op 8 oktober 2000 opnieuw uit met Anny als lijsttrekker bij de gemeenteraadsverkiezingen. Bij de verkiezingen kon Anny De Maght kon haar goede score van in 1994 bijna evenaren; ze kreeg 8 934 voorkeursstemmen. De coalitie met de SP kon opnieuw verdergezet worden, waardoor Anny De Maght een derde ambtstermijn als burgemeester van Aalst inging.[26]
Door de zaak rond Okapi Aalst werd haar eedaflegging aanvankelijk uitgesteld, maar ook een hartaderbreuk gooide roet in het eten. Op 28 december 2000 voelde Anny De Maght zich onwel in het Vlaams Parlement, waardoor ze afgevoerd werd naar het Sint-jansziekenhuis in Brussel. Van daaruit werd ze overgebracht naar het Onze Lieve Vrouw ziekenhuis van Aalst, waar ze een openhartoperatie moest ondergaan.[27] Door haar operatie kon Anny niet aanwezig zijn op de installatievergadering van de nieuwe Aalsterse gemeenteraad. Eerste schepen Gracienne Van Nieuwenborgh nam de taak van burgemeester van Anny De Maght over tot september 2001.
Uiteindelijk legde Anny De Maght de eed af als burgemeester op 16 februari 2001. André-Emiel Bogaert bleef met twijfels zitten en stelde hierop een parlementaire vraag over de eedaflegging van De Maght. Minister van Binnenlandse Zaken Antoine Duquenne repliceerde dat er nog geen officiële vraag gekomen was over de parlementaire onschendbaarheid van Anny De Maght en dat er in het belang van de stad niet langer gewacht kon worden met de benoeming van een burgemeester.[28]
Anny De Maght was 18 jaar lang burgemeester van Aalst en was gekend om haar sociaal liberale stijl. De belasting op verkrotting en leegstand, die ze als schepen van Huisvesting reeds voorgesteld had, kwam er onder haar burgemeesterschap alsnog. Onder het bewind van Anny werden de winkelstraten in Aalst autovrij gemaakt, werd er aan stadsgebouwen gewerkt en werd de waterzuivering verbeterd.[29]
Volksvertegenwoordiger[]
Kamer[]
In 1991 werd Anny De Maght door de PVV naar voor geschoven als lijsttrekker voor de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Met 13 781 voorkeursstemmen werd Anny verkozen in de Kamer, maar haar partij vroeg haar om te kiezen tussen haar mandaat van burgemeester en haar mandaat van volksvertegenwoordiger.[30] Tegen de partijrichtlijnen in besloot Anny om beide functies uit te oefenen. Partijvoorzitter Guy Verhofstadt vroeg haar hierop om te bezinnen en de partij beraadde zich over een eventuele uitsluiting uit de partij. Na overleg, besliste de PVV om haar toch toe te staan om twee ambten te combineren, waardoor ze toegelaten werd tot de PVV-fractie in de Kamer.[31] Naar aanleiding hiervan, werd ze door Kamiel Sergant op het Driekoningenfeest 1992 uitgenodigd om met hem een duet te zingen over haar cumul als burgemeester en volksvertegenwoordiger.[32]
Vlaams Parlement[]
Voor de verkiezingen van 21 mei 1995 stond Anny niet meer op de lijst voor de Kamer, maar was ze lijsttrekker voor de VLD (de opvolger van de PVV) voor de Vlaamse Raad (het huidige Vlaams Parlement). Ze haalde een zetel in de Vlaamse Raad binnen en was al snel onderdeel van een relletje. Bij de aanstelling van de nieuwe voorzitter van de Vlaamse Raad, had de VLD Francis Vermeiren naar voor geschoven als kandidaat. Om Vermeiren voorzitter van de Vlaamse Raad te maken, had de VLD de stem van de volledige fractie nodig. Op de dag van de stemming was Anny De Maght echter afwezig wegens familiale reden. Anny zat op dat moment echter in Rome, waar ze met Eendracht Aalst meegereisd was om de Europese wedstrijd van Aalst tegen AS Roma bij te wonen. Norbert De Batselier van de SP werd hierdoor verkozen tot voorzitter van de Vlaamse Raad.[33][34]
In juni 1999 was Anny voor het kanton Aalst-Oudenaarde opnieuw VLD-lijsttrekker voor het Vlaams Parlement. De Maght werd met 26 963 voorkeursstemmen opnieuw verkozen als Vlaams parlementslid. Met haar persoonlijk resultaat behoorde ze tot de top 5 van stemmenkanonnen. In 2004 kreeg De Maght de derde plaats op de VLD-lijst voor het Vlaams Parlement, maar ze had eerder aan het partijbestuur gevraagd om deze plaats aan Johan Stylemans te geven, omdat Anny in hem een opvolger zag voor haar. Ze onderging nog een poging om Johan op de vierde plaats te krijgen, maar toen de partij hier niet op inging, besloot Anny om zich terug te trekken als kandidaat bij de komende Vlaamse verkiezingen.[35]
Geen kandidaat meer[]
Nadat Anny De Maght zich teruggetrokken had als kandidaat voor het Vlaams Parlement, trokken VLD-kopstukken Herman De Croo, Karel De Gucht en Guy Verhofstadt naar Aalst, om er met het lokale VLD-bestuur de situatie te bespreken. Uiteindelijk werd Vera Van Der Borght ter vervanging van Anny op de lijst gezet, maar de partijtop voelde zich voor schut gezet. Ook het lokale partijbestuur was ontevreden met de beslissing van De Maght en tijdens een verkiezingsshow op de regionale televisie spraken Vera Van Der Borght en Johan Stylemans zelfs over woordbreuk van De Maght. Het conflict rond de lijstvorming zorgde ervoor dat de partij in twee verdeeld werd.[36]
Het resultaat van de verkiezingen van 2004 was voor de VLD geen succes; sinds lang waren ze niet meer de grootste partij in Aalst. De Aalsterse VLD-voorzitter Michel De Gols wees met een beschuldigende vinger naar Anny De Maght. De VLD Aalst belegde hierop een spoedvergadering, waarop beslist werd om Anny De Maght nog te blijven steunen voor de huidige bestuursperiode, waarin ze nog tot 2006 burgemeester van Aalst was voor de VLD. In werkelijkheid was de partij nog meer verdeeld, met langs de ene kant Anny De Maght en aan de andere kant Michel De Gols.[37]
De spanningen binnen de Aalsterse VLD werden nog groter, toen er een anonieme brief opdook van iemand die zichzelf omschreef als een VLD mandataris. In de brief werd uitgehaald naar de figuur van Anny De Maght en de kandidatuur van Martine De Macht als voorzitter van het ASZ. Volgens de briefschrijver wou Anny er alles aan doen om haar dochter Martine op de post van ASZ-voorzitter te krijgen.[38] Martine De Maght werd uiteindelijk binnen de VLD nipt verkozen als voorzitster van het Algemeen Stedelijk Ziekenhuis, maar de beslissing was daarmee nog niet officieel. De dokters van het ASZ reageerden op het nieuws door te zeggen dat ze Martine De Maght niet bekwaam vonden om als voorzitter van het ziekenhuis op te treden. Uiteindelijk werd VLD-voorzitter Bart Somers ingeschakeld, waardoor de voorwaarden voor de functie verstrengd werden. Hierdoor kwam Martine De Maght niet meer in aanmerking om voorzitter te kunnen worden van het ASZ.
Blauw[]
Anny had het moeilijk binnen haar eigen partij en bij de verkiezingen voor een nieuw Aalsters VLD-bestuur eind 2004 raakte Anny De Maght nog maar nipt verkozen in het partijbestuur. Bij de vorige bestuursverkiezingen eindigde Anny nog als 2de, terwijl ze nu pas 45e eindigde werd. Haar dochter Martine raakte niet verkozen in het bestuur. Voorzitter De Gols boekte wel succes; hij werd met 70% van de stemmen herverkozen als voorzitter van de VLD-afdeling Aalst.[39] De carnavalisten speelden tijdens carnaval 2005 in op de situatie van Anny De Maght binnen de Aalsterse VLD. Van Jan Louies kreeg De Maght tijdens de carnavalsraadzitting een blauwe jas aangeboden. Toen ze de jas aantrok, bleek er achteraan een plastieken mes in de rug te zitten. De Maght besloot de jas te houden en nam zo plaats op de tribune tijdens carnaval, terwijl Karel De Gucht van de partijtop van de VLD achter haar zat.
De situatie werd stilaan onhoudbaar en in mei 2005 nam Anny De Maght ontslag uit het partijbestuur van de Aalsterse VLD. Herman De Croo werd erbij gehaald als bemiddelaar, maar ook hij kon de situatie niet meer veranderen. De Maght besloot om zich voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 niet meer kandidaat et stellen om op de lijst te staan bij de VLD. In plaats daarvan lanceerde ze eind december 2005 een nieuwe liberale beweging onder de naam Blauw. Via haar nieuwe beweging wilde ze afstand doen van alle problemen en wou ze op deze manier in kartel met de VLD naar de gemeenteraadsverkiezingen gaan. De VLD ging echter niet in op haar voorstel en besliste via een statutaire commissie om haar vanaf 1 april 2006 te schrappen van de ledenlijst van de VLD. Anny bleef wel burgemeester van Aalst, maar was dus geen lid meer van de VLD.
Uit solidariteit met Anny, stapten ook Wilfried Van Herreweghe, Frans De Meersman, Etienne Melkebeeck, Freddy De Cocker, René Schelfhout, Martine De Maght en Etienne Van de Voorde uit de VLD. [40] Na een volksraadpleging via het internet en in het Forum besloot De Maght om met Blauw op te komen voor de verkiezingen, waardoor Blauw omgevormd werd tot een nieuwe politieke partij. Anny De Maght zette zichzelf op de eerste plaats op de lijst voor de komende gemeenteraadsverkiezingen en ook Wilfried Van Herreweghe, Frans De Meersman, Jan Dooms en Martine De Maght kregen een plaats op de lijst.
Blauw haalde na de verkiezingen van 2006 5 zetels en Anny was met 4 245 voorkeursstemmen nog steeds de populairste politicus van Aalst. Blauw en Anny De Maght belandden in de oppositie van de Aalsterse gemeenteraad, maar toen Anny eind 2006 een tweede zware hartoperatie moest ondergaan, besloot ze om haar mandaat van gemeenteraadslid toch niet op te nemen. Zo kwam er op 19 december 2006 een einde aan de carrière van Anny De Maght in de Aalsterse gemeenteraad.[41]
Na een samenwerking met Lijst Dedecker in 2007, werd Blauw in 2011 herenigd met de Open VLD; de twee partijen trokken samen naar de gemeenteraadsverkiezingen. Martine De Maght kreeg een plaats op de Open VLD-lijst en ook Anny twijfelde aan een terugkeer naar de gemeentepolitiek. Uiteindelijk De Maght om toch geen kandidaat meer te zijn voor de gemeenteraadsverkiezingen, maar ze maakte wel opnieuw deel uit van de liberale partij.
Cantinière van de Oude Garde[]
Op het Verkleed Bal van de Koninklijke Harmonie De Oude Garde werd Anny De Maght in 1980 tot cantinière uitgeroepen. Anny, die toen schepen was in Aalst, ontving er het traditionele tonnetje van de cantinières.[42]
Bij haar afscheid, op het bal van 1981, bleek het vaatje van Anny lek te zijn, maar al snel haalde ze enkele flessen drank boven om dit te compenseren. Anny kondigde er aan dat de vereniging op altijd haar hulp zou kunnen blijven rekenen, ook al was haar jaar als cantinière voorbij. Zo ging Anny in 1984 mee met de Oude Garde naar Blankenberge en overhandigde ze als cantinière een geschenk aan de burgemeester van Blankenberge.[43][44]
Toen de cantinières zich in 2009 afscheurden van Koninklijke Harmonie De Oude Garde, werden er plots jaarlijks 2 cantinières verkozen. Anny De Maght probeerde te bemiddelen tussen de twee verenigingen, maar dit bracht niet veel op.
[]
Anny De Maght zakte als kind jaarlijks af naar Aalst om er het carnaval mee te maken, maar raakte nog meer betrokken bij het Aalsterse feest als schepen en burgemeester. Ze zette zich erg in voor carnaval en zorgde ervoor dat het prijzengeld opgetrokken werd en dat er de werkhallen aan de Hoge Vesten er kwamen, maar toch moest zij tijdens haar ambt als burgemeester ook een aantal harde beslissingen nemen omtrent carnaval.
Anny en het AKV[]
Als schepen van Huisvesting was De Maght verantwoordelijk voor de verhuring van de Couverture aan het Aalsters Karnaval Verbond. Jaarlijks moest de AKV-voorzitter bij Anny De Maght het nieuwe huurcontract gaan ondertekenen. Het bestuur van het AKV besloot daarom om Anny De Maght in 1980 aan te stellen als meter van de wagens van groepen die in de Couverture stonden. Het AKV organiseerde in die tijd een algemene doop voor alle wagens van de groepen die aangesloten waren bij het carnavalsverbond. Het gebeuren groeide uit tot de doop van het nieuwe carnaval, waarop meter Anny De Maght, samen met peter Louis D'Haeseleer, aanwezig was. De doop van de wagens werd in 1982 door het AKV vervangen door een opendeurdag in de Couverture.[45][46][47]
De Couverture had in de loop van de jaren te kampen met enkele mankementen, waardoor het AKV ging aankloppen bij de stad. Volgens Anny De Maght, schepen van Openbare Werken, droegen de carnavalisten echter zelf de schuld van de problemen in de werkhal. Er werden immers verf- en piepschuimresten in de riolering gevonden, de toiletten waren gesloopt, de elektriciteitsleidingen en de muren werden afgebroken en het vuilnis hoopte zich op. De Maght vroeg zich daarom in 1986 af of AKV niet eerder een afkorting was voor Alles Kapot Verbond. De Maght vond dat de stad daarom niet meer financieel moest tussenkomen, aangezien ze al een grote inspanning gedaan hadden door de hal voor een symbolische frank te verhuren.[48] Begin 1987 nam Anny De Maght deel aan een rondetafelgesprek over carnaval in de Mikisclub, waar o.a. de staat van de Couverture ter sprake kwam. De Maght herhaalde er haar standpunt en vond dat de stad niet kon blijven betalen voor de werkhal, aangezien er nog een zware financiële last was voor het onderhouden van de andere gebouwen van de stad.[49]
De zaak Frank Van Rymenant[]
Begin 1989 werd Frank Van Rymenant, die dat jaar kandidaat Prins Carnaval was, geïnterviewd door Radio Hofstade. Tijdens het interview gaf Frank zijn mening over de organisatie van carnaval, waarbij hij een aantal uitspraken deed over burgemeester Anny De Maght.
De burgemeester en het Feestcomité voelden zich persoonlijk aangevallen Frank, waardoor het Feestcomité aan Frank vroeg om zijn kandidatuur voor de prinsenverkiezing in te trekken. Burgemeester De Maght besloot ook om klacht in te dienen bij de gerechtelijke instanties tegen Frank Van Rymenant, wegens laster en eerroof aan haar adres. Frank trok zijn kandidatuur niet in, waardoor de hele zaak doorgeschoven werd naar het schepencollege. Anny De Maght had ondertussen een gesprek gehad met Frank, die zijn verontschuldigingen aangeboden had.
Uiteindelijk werd Frank per brief op de hoogte gebracht van de beslissing van de stad. De brief bevatte de volgende boodschap: Het College van Burgemeester en Schepenen, in vergadering op maandag 9 januari 1989, nam kennis van het advies van het Stedelijk Feestcomité betreffende de kandidatuurstelling voor Prins Carnaval 1989 van de heer Frank Van Rymenant. Het College betreurt evenzeer de uitlatingen van de heer F. Van Rymenant. Meer nog: zijn lasterpraat doet afbreuk aan de typische humor en satire eigen aan de Aalsterse carnavalisten en zetten het Feestcomité en het stadsbestuur aan tot het herdenken van de rol van Prins Carnaval in het grootste Belgische carnavalgebeuren. Dergelijke uitlatingen schaden de geest van carnaval en zijn zeker een kandidaat Prins Carnaval onwaardig. De burgemeester en het college achtten de organisatie zelf van carnaval echter veel belangrijker dan het wangedrag van een individu. Zij wensen geenszins beslissingen te nemen die de carnavalsfeer zouden verbrodden en laten derhalve de heer F. Van Rymenant toe mee te dingen naar de titel van Prins Carnaval 1989. Het gebeurde zal wel aanleiding zijn tot het herdenken van het 'Prins zijn' in onze vastenavondstad.[50]
Frank mocht dus deelnemen aan de Prinsenverkiezing en werd er Prins Carnaval 1989. Het schepencollege accepteerde de uitslag en overhandigde De Maght de stadssleutel aan Frank op de carnavalsraadzitting. Frank kreeg ook een pluchen konijn van de burgemeester, met de boodschap "Een dier met twee lange oren en een dikke nek". In plaats van de gewoonlijke grote stadssleutel, overhandigde Anny een koevoet aan Frank, met de boodschap "Voor Frank een noodzakelijk gereedschap om niet verder nog allerhande deuren te moeten instampen".[51]
[]
Onder het bewind van Anny De Maght werden de carnavalshallen aan de Hoge Vesten gerealiseerd. In 1994 werden de plannen voor een nieuwe werkhal bekend gemaakt, omdat de Couverture te klein en verouderd was.
De bouw van het werkhallencomplex aan de Hoge Vesten was uiteindelijk klaar in 1996 en was een unicum in België. Deze werkhallen zijn vandaag nog steeds in gebruik.
Verbod op uitgangswagens[]
Eind 1998 beslisten Anny De Maght en haar schepencollege een verbod op uitgangswagens in de feestzone tijdens carnaval op te leggen. Als reactie hierop werd het Pompier Aktie Komitee opgericht, met Michel Heck als woordvoerder. Tijdens een gemeenteraad in december 1998 besloot het PAK om actie te voeren. De aanwezige carnavalisten verlieten tijdens de gemeenteraad de publieksbanken en wilden het woord nemen, maar dit werd geweigerd door burgemeester De Maght. Anny liet de carnavalisten door de politie uit de raadzaal zetten.[52]
De Maght wou op zoek gaan naar een oplossing en koos voor een centrale muziekinstallatie op de Grote Markt. Hiermee wilde ze er voor zorgen dat er opnieuw meer carnavalsmuziek gespeeld zou worden op de Grote Markt, in plaats van house muziek.[53] Naar aanleiding van deze beslissing werd Tony Swings dat jaar Prins Carnaval met het lied 'Boem Boem'. Voor carnaval 2000 besliste de burgemeester, na enkele gesprekken met Tony Swings, om 5 pompiers toegang te verlenen tot de Grote Markt tijdens carnaval.[54]
Koffie op Aswoensdag[]
In de jaren '90 besloot een groepje carnavalisten, met o.m. Piet De Koninck, den Dizzen, Zwette Zjang (Jan Rubbrecht), Billy en Yves Luypaert, om de burgemeester op het stadhuis een bezoek te brengen op haar eerste werkdag na carnaval. Na wat gelachen te hebben, verlieten de carnavalisten het stadhuis met de belofte om volgend jaar terug te komen. Anny zei hierop dat ze dan koffie zou voorzien, maar dat de carnavalisten koffiekoeken moesten meebrengen. Zo gebeurde dit ook het volgend hear; de carnavalisten trokken op woensdagmorgen met koffiekoeken naar het bureau van de burgemeester, waar ze koffie kregen. Samen bespraken ze dan het afgelopen carnaval bespraken op haar bureau. Als grap belde Anny zelfs naar de vrouwen van de carnavalisten, om te zeggen dat alles in orde was met hen.
Door de media-aandacht over dit initiatief, kwamen er steeds meer carnavalisten op Aswoensdag langs bij de burgemeester voor koffie. In het jaar 2000 daagden er een 100-tal carnavalisten op, waardoor ze niet meer allemaal binnen konden in het kabinet van burgemeester De Maght ontving de carnavalisten daardoor in de trouwzaal van het stadhuis, waar ze hen trakteerde op koffie. De koffiekoeken ontbraken wel dat jaar, omdat de carnavalisten deze niet meer zelf meegebracht hadden.[55][56]
In 2001 was Anny De Maght herstellende van een openhartoperatie, waardoor Gracienne de honneurs moest waarnemen op Aswoensdag. De carnavalisten daagden opnieuw op en Gracienne ontving hen net zoals De Maght in de trouwzaal. De situatie dreigde echter wat uit de hand te lopen en er ontstond wat chaos in de zaal. Volgens Zwette Zjang van De Saazers werd Anny dat jaar gemist.[57]
Anny De Maght was in 2002 opnieuw present en ditmaal trakteerde ze de carnavalisten op zowel koffie als koffiekoeken. De nabespreking van carnaval was wel verdwenen, doordat de groep te groot geworden was. De traktatie van de burgemeester op woensdagmorgen werd een traditie, waar vele carnavalisten jaarlijks op afkomen.[58] De opvolgers van Anny De Maght zetten de traditie verder en tot op vandaag worden de carnavalisten jaarlijks op de binnenkoer van het oude stadhuis op Aswoensdag getrakteerd op koffie en koffiekoeken.
[]
In 1997 werd de vzw Carnavalcontact opgericht, waarvan Anny De Maght voorzitter was. De vzw werd samengesteld uit leden van de verschillende politieke partijen, met Kamiel Sergant als vertegenwoordiger van de carnavalsgroepen. De bedoeling van de vzw was om aan de carnavalsgroepen een extra premie te kunnen geven door de organisatie van o.a. de carnavalsbeurs en de uitbating van de carnavalskantine.
Vanuit de oppositie kwam er echter heel wat kritiek op de vzw Carnavalcontact. André-Emiel Bogaert stelde op de gemeenteraad vragen over de algemene vergaderingen en de financiële balans van de vzw en vroeg zich af hoe de toekenning van de concessie van de carnavalskantine gebeurde. Ook de carnavalisten, vertegenwoordigd door Michel Heck, hekelden de werking van de vzw. Kamiel Sergant nam ontslag uit de vzw op 22 april 1999, maar op 18 juli 2000 was dat ontslag nog steeds niet aanvaard. Volgens de statuten zouden er in september 2000 nieuwe leden gekozen moeten worden, maar ook dit gebeurde niet. Een gebrek aan openheid en het niet volgen van de statuten, zorgde er ook voor dat Chris Lievens-Borms ontslag nam uit de vzw. Na de interpellatie van Bogaert werd de cafetaria aan de werkhallen gesloten, omdat de concessie niet in orde bleek te zijn. Uiteindelijk kreeg de vzw wel de concessie van de carnavalskantine tot 2003.[59][60]
De concessie van de carnavalskantine kreeg wel nog een staartje. André-Emiel Bogaert had de gouverneur van Oost-Vlaanderen gecontacteerd, omdat de toewijzing van de concessie niet via een aanbesteding gebeurd was. Volgens Bogaert had elke carnavalsvereniging immers het recht om in de concessie toegewezen te krijgen. Gouverneur Balthazar beval het schepencollege om een motivatie op te stellen waarom het carnavalscafé werd uitgebaat door de vzw Carnavalcontact.[61]
Burgemeester De Maght was ondertussen buiten strijd door een hartoperatie, waardoor de werking van de vzw Carnavalcontact stil lag. Hierdoor dreigde de carnavalskantine in 2002 dicht te blijven. Bij de terugkeer van de burgemeester, beloofde ze om zo vlug mogelijk opnieuw samen te komen met de vzw, zodat de carnavalskantine terug open kon gaan. De vzw Carnavalcontact klaarde juridisch alles uit; er werd 5 950 euro in de stadskas gestort en de kantine kon vanaf februari 2002 opnieuw geopend worden.[62][63] Ondertussen bood Kamiel Sergant een tweede keer zijn ontslag aan bij de vzw Carnavalcontact.
De vzw haalde ook de concessie van de carnavalskantine voor 2003 binnen en zette ex-Prins Yves Van Den Bremt achter de toog. Maurice Barrez had ondertussen Anny De Maght vervangen als voorzitter van de vzw Carnavalcontact. De Maght werd aangesteld als erevoorzitter.[64]
Geen evenementenzaal[]
Doordat de Keizershallen na 2002 niet meer gebruikt konden worden, moest de stad op zoek naar een nieuwe zaal voor de Prinsenverkiezing. Anny De Maght wou de Prinsenverkiezing koste wat het kost in Aalst houden, waarna het schepencollege besliste om de prinsenverkiezing in de Florahallen te organiseren. De nood aan een nieuwe evenementenzaal in Aalst bleef echter bestaan.
Toen Anny De Maght in 2005 op het podium verscheen tijdens de Prinsenverkiezing, werd ze minutenlang uitgejouwd door de carnavalisten. De carnavalisten protesteerden hiermee tegen het uitblijven van een evenementenzaal in Aalst. De Maght nam de micro en sprak de boze carnavalisten toe: "Ik had gehoopt dat we in vriendschap naar carnaval zouden kunnen toeleven. Jullie roepen nu 'boe', ik hoop dan ook dat jullie 'dank u' zullen durven roepen als de zaal er staat". Het gejoel bleef aanhouden en stopte pas wanneer De Maght opzij ging. De kersverse Prins Carnaval Bart De Nys probeerde de gemoederen nog te bedaren en vroeg om weer allemaal aan hetzelfde zeel te trekken.[65]
De Maght, die steeds populair geweest was bij de carnavalisten, reageerde erg verbouwereerd op de reactie van de carnavalisten. Anny wou zich wel blijven inzetten voor het carnaval, zoals ze dat altijd gedaan had, maar ze eiste wel respect. Prins Bart De Nys verontschuldigde zich in een uitzending van Radio Contact in naam van de carnavalisten tegenover Anny voor het fluitconcert tijdens de prinsenverkiezing, waarmee de plooien gladgestreken werden.[66] Op woensdagmorgen na carnaval werd Anny opnieuw in de armen gesloten door de carnavalisten, bij de traktatie van de burgemeester op koffie en koffiekoeken.
De Zieke Zjieratten[]
In 2009 werd Anny De Maght door De Zieke Zjieratten - Twiekierenniet gevraagd om met hen mee te gaan in de stoet. Anny twijfelde niet en stemde meteen in.
De groep bracht dat jaar het thema 'Bibidi babidi boe!!! Woor es ons Anny nortoe?', waarbij Anny als opperfee op de wagen gezet werd. Met haar toverstaf moest ze de Aalsterse bevolking betoveren.
Varia[]
- Anny was in de jaren '70 een vast jurylid in het BRT-programma 'Wie weet wint'.[67]
- Anny ontving van de Persbond van de Denderstreek de Citroenprijs 1986, omdat ze in haar verantwoording ten opzichte van de gemeenteraad en de bevolking vaak verstoppertje speelde en zich zonder fundering verloor in een polemische taal, die de indruk wekte van onduidelijkheid en een gevoel van zure onvoldaanheid naliet.[68]
- In 1987 moest Anny De Maght als Eerste schepen, burgemeester Raymond Uyttersprot vervangen op de carnavalsraadzitting. Als waarnemend burgemeester overhandigde ze de stadssleutel aan Paul Kinoo. De aanstelling van Paul deed Anny in playback-stijl, wat een verwijzing was naar het playbacknummer van Paul op de Prinsenverkiezing.[69]
- Op 27 mei 1988 ontving Anny De Maght de Erkentelijkheidsmedaille van de PVV.
- In 1993 werd Anny De Maght verkozen als nationaal bestuurslid van de PVV.
- In 1997 was Anny De Maght binnen het Vlaams Parlement de persoon met het meeste aantal cumuls.
- Voor carnaval 1997 zong Anny het carnavalslied Anny B, gebaseerd op een lied van Jimmy B.
- In 1999 werd Anny De Maght erevoorzitter van toneelvereniging Voor Taal En Vrijheid.[70]
- In 2000 werd Anny De Maght voorzitter van de Adviesraad van Burgemeesters, die advies moest verlenen aan de minister van Binnenlandse Zaken in verband met de politiehervorming.[71]
- Tijdens carnaval 2002 liet Anny De Maght de kermisattractie 'Space Roller' verzegelen, nadat enkele jongeren vastgezeten hadden in de attractie.[72] De sluiting van de attractie door de burgemeester werd door de Raad van State vernietigd, waardoor de attractie na carnaval weer open kon gaan. In 2003 kreeg de uitbater van de bewuste attractie geen standplaats meer toegewezen van burgemeester De Maght, waarna de uitbater naar de rechtbank stapte. Een delegatie foorkramers ging op gesprek bij de burgemeester en dreigden ermee om hun standgeld niet meer te betalen als hun collega werd geweigerd met zijn attracties. De rechtbank van Dendermonde besliste dat uitbater François Bodet zijn attractie toch op het Esplanadeplein van Aalst mocht plaatsen.[73]
- In 2002 werd Anny De Maght benoemd als lid in de Raad der Wijzen, die o.m. adviezen gaf over koninklijke besluiten.
- In 2003 was Anny De Maght de zondebok bij de supporters van Eendracht Aalst. De stad was niet bereid om nog werken uit te voeren aan het stadion van Eendracht Aalst. Burgemeester De Maght liet om veiligheidsredenen de staantribune sluiten, maar werd hiervoor in de media fel aangepakt door de supporters en het bestuur van de club.
- Tijdens het carnavalsdiner van 2006 kreeg Anny De Maght een staande ovatie van alle medewerkers van Aalst Carnaval en Kamiel Sergant, omdat ze al 18 jaar burgemeester was van Aalst.
- In 2008 werd Anny De Maght benoemd tot ereburgemeester van Aalst.
- De Draeckenieren droegen in 2008 hun Geel Boekje op aan Anny De Maght. Uit dankbaarheid hield ze een signeersessie aan de ingang van De Werf, waar toen de nieuwjaarsreceptie van de stad Aalst plaatsvond.[74]
- Het staatsieportret van Anny De Maght werd in 2010 opgenomen in de eregalerij van de stad. Het portret werd gemaakt door Danny Cobbaut uit Erpe-Mere.
- Op 11 juni 2004 werd De Maght benoemd tot commandeur in de Leopoldsorde
- Anny De Maght wordt door de Aalsterse bevolking 'moeke' of 'moeder' genoemd.
- Anny De Maght is meter van zowel de Prinsencaemere als de Prinsengarde.
Bronnen[]
- ↑ De Voorpost, 3 december 1976
- ↑ Op Visite in de Faluintjes, Visite Magazine
- ↑ De Gazet van Aalst, 13 november 1971
- ↑ De Voorpost, 15 maart 1974
- ↑ De Voorpost, 29 april 1977
- ↑ De Voorpost, 22 december 1978
- ↑ De Voorpost, 13 november 1981
- ↑ De Voorpost, 30 december 1977
- ↑ De Voorpost, 3 november 1978
- ↑ Blauwjonk, 1 februari 1979
- ↑ De Voorpost, 12 oktober 1979
- ↑ Nieuwe Gazet van Aalst, 13 augustus 1982
- ↑ Nieuwe Gazet van Aalst, 15 oktober 1952
- ↑ Nieuwe Gazet van Aalst, 22 oktober 1982
- ↑ Nieuwe Gazet van Aalst, 4 november 1983
- ↑ Nieuwe Gazet van Aalst, 9 maart 1984
- ↑ De Voorpost, 25 mei 1984
- ↑ Nieuwe Gazet van Aalst, 23 december 1983
- ↑ De Voorpost, 14 oktober 1988
- ↑ Het Laatste Nieuws, 19 september 2000
- ↑ Het Nieuwsblad, 27 januari 1999
- ↑ Gazet van Antwerpen, 4 februari 2000
- ↑ Het Nieuwsblad, 9 februari 2000
- ↑ Gazet van Antwerpen, 19 februari 2000
- ↑ Het Laatste Nieuws, 10 mei 2000
- ↑ Het Laatste Nieuws, 9 oktober 2000
- ↑ Het Laatste Nieuws, 30 december 2000
- ↑ Het Nieuwsblad, 22 maart 2001
- ↑ Het Laatste Nieuws, 21 december 2006
- ↑ De Voorpost, 29 november 1991
- ↑ De Voorpost, 20 december 1991
- ↑ De Voorpost, 17 januari 1992
- ↑ De Tijd, 18 oktober 1995
- ↑ Het Belang van Limburg, 18 oktober 1995
- ↑ Het Volk, 15 mei 2004
- ↑ Het Laatste Nieuws, 15 juni 2004
- ↑ Het Nieuwsblad, 17 juni 2004
- ↑ Het Nieuwsblad, 9 oktober 2004
- ↑ De Standaard, 6 december 2004
- ↑ Het Laatste Nieuws, 1 april 2006
- ↑ Knack, 3 januari 2007
- ↑ De Voorpost, 22 februari 1980
- ↑ De Voorpost, 6 maart 1981
- ↑ De Voorpost, 24 augustus 1984
- ↑ De Voorpost, 8 februari 1980
- ↑ De Voorpost, 27 februari 1981
- ↑ De Voorpost, 19 februari 1982
- ↑ De Voorpost, 5 december 1986
- ↑ De Voorpost, 6 februari 1987
- ↑ Het Nieuwsblad, 7 januari 1989
- ↑ De Voorpost, 10 februari 1989
- ↑ Het Nieuwsblad, 17 december 1998
- ↑ Het Laatste Nieuws, 7 januari 1999
- ↑ Gazet van Antwerpen, 7 januari 2000
- ↑ Het Nieuwsblad, 23 februari 2012
- ↑ Het Laatste Nieuws, 9 maart 2000
- ↑ Het Laatste Nieuws, 1 maart 2001
- ↑ Het Laatste Nieuws, 14 februari 2002
- ↑ Het Laatste Nieuws, 27 oktober 2000
- ↑ Het Volk, 4 oktober 2000
- ↑ Het Laatste Nieuws, 3 maart 2001
- ↑ Het Laatste Nieuws, 12 december 2001
- ↑ Het Laatste Nieuws, 31 januari 2002
- ↑ Het laatste Nieuws, 19 november 2002
- ↑ Het Volk, 17 januari 2005
- ↑ Het Nieuwsblad, 26 januari 2005
- ↑ De Voorpost, 22 maart 1974
- ↑ De Voorpost, 2 januari 1987
- ↑ De Voorpost, 6 maart 1987
- ↑ Het Laatste Nieuws, 17 april 1999
- ↑ De Standaard, 16 september 2000
- ↑ Het Laatste Nieuws, 9 februari 2002
- ↑ Het Nieuwsblad, 13 februari 2003
- ↑ Het Laatste Nieuws, 4 januari 2008