Paul De Wever (°Aalst 23/02/1939 - †Aalst 11/04/1999) was Prins Carnaval 1980, nadat hij een jaar ervoor verloren had van Enrico Le Clair. Polle Keipernaugel werd eind 1980 ook Prins van Oost-Vlaanderen en zou in 1992 de eerste Bronzen Ajuin ontvangen.
Paul zag het levenslicht in 1937 aan de Moorselbaan en woonde met zijn ouders in de Binnenstraat. Zijn vader was een behanger, maar ging daarna in het leger. Paul ging tot zijn 14e naar de Sint-Antoniusschool op de Moorselbaan en werkte daarna tot zijn 18e bij schrijnwerker Van Bellinghe aan de Kerkhoflaan. Toen hij 18 jaar werd volgde hij zijn vader naar het leger, waar hij 4 jaar bij de luchtmacht in Kleine-Brogel verbleef. Hij volgde er een opleiding van 6 maanden en werd specialist centrale verwarming.
In 1961 trouwde Paul met Jeanine De Beer, met wie hij café 't Brughuis zou openhouden. Paul ging overdag wel nog werken en was vooral na zijn werkuren achter de toog van het café te zien. Op een dag noemde een tooghanger uit Gent hem Keipernaugel verwijzend naar zijn gestalte in vergelijking met dat van zijn vrouw. De rest van het café vond de naam passend voor Paul, waarna iedereen hem Polle Keipernaugel noemde. Paul zou onder die bijnaam meer gekend zijn, dan onder zijn eigen naam. In het café van Jeanine en Paul vonden heel wat verenigingen onderdak, waaronder De Matotten, Voesj, De Tettemoesjen en voetbalclub Brughuis.
Na zijn periode in het leger ging hij aan de slag bij Honda, waar hij na zeven jaar spuiter en retoucheur van auto's en moto's werd. In 1969 werd hij in dienst genomen bij de reinigingsdienst van de stad Aalst, maar na de verkiezingen in 1970 kon hij er niet blijven. Hij vond een nieuwe job bij de RTT in Brussel en in 1971 werd hij vanuit Brussel overgeplaatst naar Aalst.
Dat Paul een echte carnavalist zou worden, stond in de sterren geschreven. Hij werd geboren tijdens de week van carnaval in 1937 en zijn beide ouders waren lid van De Ware Gilles. In 1946 zou Paul zijn eerste stoet meelopen met De Ware Gilles, maar tot zijn grote spijt ging de stoet dat jaar niet door wegens de koude. Gelukkig voor Paul werd de stoet een week opgeschoven, waardoor hij alsnog zijn debuut kon maken als gille.
Paul zou tot zijn 13e als gille blijven meelopen, waarna hij als trompettist de overstap maakte naar het muziekkorps dat De Ware Gilles begeleidde. Hij zou niet alleen in het korps van De Ware Gilles spelen, maar ook bij fanfare Hand in Hand, de muziekmaatschappij van de Vrijwillige Brandweer, de Postharmonie en het orkest van de gebroeders Van Vaerenbergh.
Paul was vaak te zien met de leden carnavalsgroep Den Blok Ondereen en stichtte mee de groep De Gatlekkers op. Deze groep viel later uit elkaar en een deel ervan ging verder als Akv De Kloderonnen. Paul stapte niet mee in deze nieuwe groep, maar werd later wel voorzitter van De Matotten. Toen De Matotten bijna geen leden meer hadden, bood Paul hen onderdak aan in zijn café en werd hem als dank het voorzitterschap aangeboden. Onder Paul zouden De Matotten verder groeien en lange tijd een vaste waarde worden in de Aalsterse carnavalsstoet. Paul bleef er voorzitter tot midden de jaren '80.
Paul vertegenwoordigde De Matotten sinds 1975 in het AKV, het carnavalsverbond, en werd er verkozen in het bestuur. In 1978 mocht hij als vertegenwoordiger van het AKV mee met een carnavalsdelegatie naar Pulheim, onder leiding van Marcel De Bisschop en Bob Van den Berghe. Hij schopte het uiteindelijk tot ondervoorzitter van het AKV en werd in 1979 opnieuw verkozen als bestuurslid. Paul was erg actief binnen de Aalsterse carnavalswereld en in 1978 wilde hij Bierprins worden. Hij eindigde echter tweede op de verkiezing achter François Van Oost.[1][2][3]
In 1977 werd Paul lid van het zanggezelschap De Chevaliers van de Koolstraat. Hij was ook een vaste deelnemer aan de Mis Voil Jeanet verkiezing tijdens het Zomercarnaval van de Koolstraat. In 1977 won hij de wedstrijd als Miss Keipernaugel en in 1978 kon hij opnieuw winnen als Mis Trekjeanet, waarbij hij op het podium een tent opzette en zijne fret begon klaar te maken. In 1979 deed hij mee als Miss Strontjonk, maar hij eindigde toen als derde. In 1980 zou hij nog een laatste keer deelnemen als Miss Veiling, maar opnieuw zou hij als derde eindigen. Vanaf 1981 deed hij niet meer mee, omdat hij naar eigen zeggen geen inspiratie meer had.[4][5]
Voor de Prinsenverkiezing van 1979 had Enrico reeds geruime tijd op voorhand zijn kandidatuur bekend gemaakt. Enrico verloor in 1978 van Michel Cleemput, maar kondigde meteen aan om zich een jaar later opnieuw kandidaat te stellen. Een lange tijd bleek Enrico de enige kandidaat te zijn, waarna Paul De Wever zijn verantwoordelijkheid nam.
Omdat de jeugd het liet afweten en er toch minstens 2 kandidaten moesten zijn, maakte hij in januari 1979 zijn kandidatuur bekend. De Prinsenverkiezing was al op 10 februari 1979; Paul had dus niet veel tijd meer om campagne te voeren. Bij zijn korte campagne en show werd Paul gesteund dor zijn groep De Matotten.
Op de verkiezingsavond bracht Paul het lied Ge Meigt Changeiren op de tonen van Wij Zijn Twee Vrienden van Dennie Christian. Het lied was een parodie op de Aalsterse politiek, maar bij zijn optreden kreeg Paul af te rekenen met technische problemen. Meermaals moest hij om muziek vragen, waardoor zijn nummer wat verloren ging. Paul kon zijn show echter nog redden met een ballonnummertje en een trompetsolo. Tijdens zijn show werd Paul begeleid door Jean-Pierre Timmermans van De Matotten.
De overwinning ging uiteindelijk naar Enrico, die zowel de jury als het publiek voor zich gewonnen had. Paul aanvaardde sportief zijn verlies en kondigde meteen aan dat hij in 1980 opnieuw kandidaat Prins Carnaval zou zijn. Na de verkiezing koppelde hij hier wel een voorwaarde aan vast; Paul wou dat het reglement van de prinsenverkiezing werd aangepast in verband met het volgen van het opgelegde tijdsschema. Op de verkiezing van 1979 was Enrico immers ruim over zijn tijdslimiet gegaan, zonder dat dit gevolgen gekregen had.[6][7]
Zoals hij aangekondigd had op de Prinsenverkiezing 1979, was Paul in 1980 opnieuw kandidaat Prins Carnaval. Deze keer zou hij zich beter kunnen voorbereiden en, in tegenstelling tot het jaar ervoor, kon hij een lange campagne voeren. Paul werd hierbij opnieuw gesteund door De Matotten. Hij bezocht tijdens zijn campagnejaar een 100-tal carnavalsevenementen. Bij vele van zijn bezoeken bracht hij zijn liedjes Ge Meigt Changeiren en Da Kaan in Oilsjt Allien. Paul was de grote favoriet dat jaar en hij riep zichzelf uit tot de te kloppen man.
De tegenkandidaat van Paul was François Roelandt, die Bierprins werd in 1976 en in 1978 al eens zonder succes aan de Prinsenverkiezing deelgenomen had. Aanvankelijk had ook Jo Van den Brulle zich aangemeld als kandidaat, maar deze trok zich later terug. Jo Pinaise, zoals hij genoemd werd, haalde zijn campagneaffiches overal weg, omdat hij naar eigen zeggen schrik had van Polle Keipernaugel.
Tijdens zijn campagne en verkiezingsshow werd Paul bijgestaan door Adine Van Eeckhoorn en zijn dochter Marina De Wever, die bij zijn nummers voor de nodige danspasjes zorgden. Jean-Pierre Timmermans en De Matotten werkten mee achter de schermen. Op de prinsenverkiezing mocht Paul als tweede zijn show brengen. In Da Kaan in Oilsjt Allien nam hij in discostijl enkele Aalsterse toestanden op de korrel, op de tonen van Lili Marleen van Amanda Lear. Hij had het in het lied over de autovrije Grote Markt, de bruggen over de Dender, het cultureel centrum en het pensioen van Marcel De Bisschop.
Paul beschikte niet over een krachtige zangstem, maar daar had hij iets op gevonden. Hij plaatste 3 nepmuzikanten tussen de FS Band, die dat jaar de muzikale begeleiding van de verkiezing verzorgde, die als achtergrondkoor fungeerden voor Paul. Zo werd hij bij de refreinen van zijn liedjes ondersteund door de nepmuzikanten. Het reglement schreef voor dat de kandidaten op het podium ondersteund mochten worden door 2 personen, maar er stond niets vermeld over extra orkestleden.
Paul is Prins Carnaval 1980 (Voor Allen - 01/02/1980)
Vernieuwend in de show van Paul was het gebruik van dia's. Paul maakte aan de hand van een diapresentatie een toeristische rondtocht door Aalst. Zijn lied We Draugen Giel Oilsjt Op Ons Hand zorgde voor de apotheose en kon rekenen op succes bij zijn supporters.
Rond half één werd de verkiezingsuitslag uiteindelijk bekend gemaakt. Paul kreeg de meeste punten van de jury en ook bij het publiek kreeg hij de meeste stemmen achter zijn naam. Paul werd de nieuwe Prins Carnaval, maar moest het zonder scepter doen...
Enrico die ook Prins van Oost-Vlaanderen was, had zijn twee scepters meegebracht naar de Prinsenverkiezing, maar die van Prins van Oost-Vlaanderen werd er gestolen. Hierop weigerde Enrico om de stadsscepter van Aalst door te geven aan zijn opvolger.
Paul zou de Aalsterse scepter later toch nog krijgen van Enrico, al had die zijn scepter van Prins van Oost-Vlaanderen nog steeds niet terug. De overhandiging van de scepter door Enrico gebeurde tijdens de doop van de wagens van de groepen van het AKV. Ondertussen had Simon D'hondt aan Luc Peirlinck de opdracht gegeven om een nieuwe scepter te maken. Op de carnavalsraadzitting ontving Paul de spiksplinternieuwe scepter, die hij inruilde voor het exemplaar dat hij van Enrico gekregen had.
Paul ontpopte zich als een erg actieve Prins Carnaval. Tijdens zijn prinsenjaar legde hij 170 bezoeken af. Op Prinsendag 1981 werd Paul lid van de Prinsencaemere. Paul was aanwezig bij de vele uitstappen van De Prinsencaemere, maar bij shows werkte hij vooral mee achter de schermen.[8][9]
Net zoals zijn voorganger Enrico, wou Paul naast zijn Aalsterse Prinsentitel ook Prins van Oost-Vlaanderen worden. Die verkiezing ging door in Aalst, in een organisatie van de Gaa Lowies. Hij moest het opnemen tegen Prins Roland I (Gent), Prins Rony I (Lokeren), Prins Bert I en Prins Zum Zum (Zelzate). Naast de steun van De Matotten kon Paul ook rekenen op nog 17 andere Aalsterse carnavalsgroepen.
Tijdens de verkiezingsavond in november 1980 bracht Paul een 16 minuten durende show, die draaide rond de wereld van de clown. Als pierrot bracht hij twee muzikale nummers, deels op band en deels live. In zijn show had hij het over verschillende Aalsterse toestanden en speelde hij het trompetnummer Oh Mijn Papa. Op de tonen van Yvan Guilini's Winter Memories bracht hij ook nog een ballonnummer.
Aan het einde van de avond werd Paul uitgeroepen als winnaar en zo volgde hij zijn stadsgenoot Enrico op. Als Prins van Oost-Vlaanderen liep Paul o.a. mee in de stoet tijdens het Zomercarnaval van de Koolstraat.[10][11]
Eind 1992 ontving Paul de eerste Bronzen Ajuin van Jean-Marie Heyman. Heyman had de prijs in het leven geroepen om Aalstenaars te bekronen die zich ingezet hadden voor het behoud van de typisch Aalsterse cultuur.
In café 't Brughuis ontving Paul zo de eerste Bronzen Ajuin, omdat hij naast Prins Carnaval 1980 ook jarenlang een volkscafé had uitgebaat en hierdoor bijgedragen had aan de typisch Aalsterse cultuur. De leuze van Paul was bovendien 'Liever een Voil jeanet dan een pluimenhoed', waarbij hij zijn voorkeur gaf aan het typisch Aalsterse carnaval in plaats van een pluimencarnaval, zoals in vele andere (buitenlandse) steden het geval is.
Bij de overhandiging van de Bronzen Ajuin bewees Paul eens te meer dat hij over de nodige Aalsterse spirit beschikte. Hij haalde een lange sliert kleine zakjes te voorschijn, waarbij in elk zakje een muntstuk zat. Hij bezorgde de sliert aan Jean-Marie Heyman en grapte erbij dat deze hierdoor zeker uit de kosten zou komen.[12]
Varia
Paul was de laatste Prins Carnaval die een Bloemenfee aan zijn zijde had.
Naast Jean-Pierre Timmermans werkte ook Emiel Van den Brouck mee aan de shows van Paul. Hij schreef enkele teksten.
Op het Driekoningenfeest van het AKV vormde Paul in 1981 met Gustaaf Sonck en Roland Beeckman de drie koningen.[13]
De oorkonde die Paul van de stad kreeg voor zijn titel van Prins Carnaval werd opgehangen in café 't Brughuis.
In januari 1981 werden Enrico en Paul ontvangen op het stadhuis door burgemeester D'haeseleer.
In 1982 organiseerde Paul een fuif in café 't Brughuis, omdat hij en zijn vrouw er 20 jaar café hielden.[14]
Paul werd in 1983 secretaris van de Nationale Federatie van Folkloristische, Culturele, Carnavalistische en Volksdansverenigingen van België.[15][16]
Eddy Van Gijsegem liet zich in 1984 door Paul overtuigen om zich bij de verlengde inschrijfperiode kandidaat te stellen voor de prinsentitel. Eddy zou uiteindelijk Prins Carnaval 1984 worden.
Pauls nummer Da Kaan in Oilsjt Allien werd in 1985 door Odilon Mortier, Herman Louies en Frans Wauters in een nieuw kleedje gestopt. Ze brachten het nummer op de Prinsenverkiezing van dat jaar.
In oktober 1986 werd Paul lid van de Adviesraad Stedelijk Sportcomité, namens V.K. Brughuis.
In 1986 was Paul tijdsmeester op de carnavalsquiz van de dekenij Koolstraat en Schiefregt'Oever. Hij verving er Albert Verbestel, de vaste tijdsgever, die wegens ziekte verstek had moeten geven.
Paul was kapitein van Kickerclub De Werf.
Paul was bestuurslid van Wijkclub Trefpunt Brughuis, dat in 1986 opgericht werd in café 't Brughuis.
De laatste jaren van zijn leven had Paul het niet makkelijk gehad. Er vond een ontploffing plaats in zijn café en zijn vrouw Jeanine kreeg later een hersenbloeding, waarna hij jarenlang voor haar zorgde. Hij werd ook zelf getroffen door een ziekte, waardoor hij zijn stem verloor en een paar operaties moest ondergaan. Hij moest vanaf dan praten via een spreekapparaat, maar na een tijd lukte dat ook niet meer en moest hij alles opschrijven om zich verstaanbaar te maken.
De Prinsencaemere ging met Prins Tony in 1999 nog langs bij Paul, die toen al ziek was. Het was één van de laatste wensen van Paul geweest, om de Prins van 1999 nog te kunnen zien.
Paul overleed in het Aalsters Stedelijk Ziekenhuis in april 1999. Op de begrafenis in de Sint-Martinuskerk hield Karel De Naeyer een afscheidsrede.[17]
In 2020 werd een verzamelblad met nominetten over Paul uitgebracht, naar aanleiding van zijn 40-jarige jubileum als Prins Carnaval. De tekening voor de nominette was een oude cartoon, die gemaakt wers door Frans Wauters en in het carnavalsboek van DAK te zien is. Zijn nominette uit 1980 bevatte geen karikatuur, maar een prinsenhoed.
Redactie
Tekst en foto's
Tekst: Sören Delclef - AjoinPedia
Foto's: Aalsters Karnavalboek 1975-1985 - DAK, De Voorpost, Voor Allen, Het Aalsterse Volksleven - J. Ghysens, Archief Eddy Temmerman, Archief Lieven Goubert, Archief Sören Delclef, Luc De Decker
.jpg){kind=link}
.jpeg){kind=link}
