Jan Simon D'hondt (°Aalst 09/03/1931-†Hofstade 11/03/2003) was Prins Carnaval in 1965 en was jarenlang de grote kracht achter De Prinsencaemere. Daarnaast was Simon ook gedurende lange tijd lid van het Stedelijk Feestcomité.
Simon was zelfstandige en samen met zijn echtgenote Emilienne was hij eigenaar van de firma Simon D'hondt-Temmerman in de Molenstraat. De firma was gespecialiseerd in autotoebehoren en binnenbekleding van wagens, boten en caravans. Simon was als secretaris ook erg betrokken bij de dekenij Molenstraat-Werf. Hij werd omschreven als een dynamisch middenstander, die altijd te vinden was voor initiatieven die de stad Aalst ten goede kwamen.
Door zijn bekendheid als Prins Carnaval '65 zag Simon zijn cliënteel groeien, waardoor hij uiteindelijk moest uitbreiden. In 1966 verhuisden daardoor de werkplaatsen en burelen van de firma naar het Wijngaardveld.
De grote passie van Simon was het maken van filmopnames. Hij werd hierbij geïnspireerd door Cinéclub Kinova, dat sinds 1951 jaarlijks een film uitbracht over Aalst Carnaval. Simon sloot zich aan bij Kinova en won er in 1964 de prijs van beste acteur. Daarnaast was Simon ook nog lid van automobielclub Bonaparte.[1]
Voor de Prinsenverkiezing van 1965 bleek het erg moeilijk om kandidaten te vinden. Enkele Aalstenaars, onder wie ook Kamiel Sergant, speelden wel met het idee om deel te nemen, maar uiteindelijk diende niemand officieel zijn kandidatuur in. Het Feestcomité ging daarom zelf op zoek naar kandidaten en kwam zo uit bij Simon.
Hector Rombaut, Frans Wauters en Gaston Van den Hauwe vroegen aan Simon op het bal van de burgemeester rond nieuwjaar 1965 om het Feestcomité uit de nood te helpen. Simon besliste uiteindelijk om in te gaan op deze vraag en kon meteen rekenen op steun van Pol De Paepe, die eveneens deel uitmaakte van de dekenij Molenstraat. Simon werd bij zijn campagne naar voor geschoven als de kandidaat van de Middenstand. Op aanraden van Kamiel Bogaerts zette Simon volop in op promotie in de korte periode die hem nog restte tot de verkiezing. Simon kon rekenen op sympathie van automobielclub Bonaparte, Cinéclub Kinova, voetbalclub Volharden en de dekenij Molenstraat.
Ondertussen had het Feestcomité met Willy De Meyst een tweede kandidaat gevonden. Willy woonde in Moorsel, maar had daarvoor vele jaren in Aalst gewoond. Het zou zo een strijd worden tussen Aalst en Moorsel, die uiteindelijk in het voordeel van Aalst beslecht werd.
Simon D'hondt als kersverse prins tussen zijn voorgangers en leden van het Feestcomité. (De Gazet van Aalst -18/02/1965)
Het publiek op de Prinsenverkiezing werd dat jaar opgewarmd door Leo Martin, waarna Bloemenfee Ingrid de twee kandidaten voorstelde. Simon D'hondt mocht als tweede het publiek toespreken, wat in die tijd de grote opdracht was voor de kandidaten, met een speech die geschreven werd door zijn vriend Hector Rombaut. In deze toespraak had Simon enkele suggesties voor het carnavalsgebeuren. Zo wou hij bijvoorbeeld de mindervaliden meer betrekken bij het carnaval en wou hij ervoor zorgen dat de Bloemenfee niet vergeten werd. In zijn speech was ook ruimte voor een humoristische noot, toen hij het had over de wandelstokjes van het Feestcomité, bandopnemers tijdens de gemeenteraad en het bezoek van Prins Alexander aan Aalst Carnaval vorig jaar.
Prins Simon op de Prinsenwagen in de stoet van 1965 (Bron: Facebookpagina Prinsjen Van Oilsjt)
Uiteindelijk werd Simon D'hondt aan het einde van de verkiezingsavond door schepen Gilbert Claus uitgeroepen als Prins Carnaval 1965. Simon ontving een oorkonde en na het voorlezen van deze oorkonde toonde hij meteen zijn groot hart; zijn prijzengeld schonk hij aan Levensvreugde.[2][3]
's Zaterdags voor Aalst Carnaval kwam de Oude Garde Simon thuis afhalen. In zijn handelszaak in de Molenstraat werd toen een receptie georganiseerd, waarna de leden van het Feestcomité een erehaag voor de nieuwe Prins vormden.
Samen met Bloemenfee Ingrid Schwerzer werd Simon tijdens de carnavalsperiode door een stadschauffeur vervoerd in een witte ceremoniewagen, die eigendom was van de stad. In de stoet was Simon te zien op de Prinsenwagen, die al sinds 1961 in gebruik was en gemaakt was door De Lachers. Zijn Prinsenkostuum erfde Simon van zijn voorganger Henri Arijs. Het kostuum deed al dienst sinds 1962 en werd door de stad jaarlijks aangepast voor de nieuwe Prins.
Er zaten echter geen zakken in het Prinsenkostuum, waardoor Simon zijn nominetten en speldjes in zijn mouwen stopte. De nominetten van Simon bevatten het wapenschild van Aalst, maar daarnaast waren er ook verwijzingen naar automobielclub Bonaparte en filmclub Kinova. Het bijhouden van de speldjes in zijn mouw bleek echter niet zo een goed idee geweest te zijn, want een week na Aalst Carnaval bleek één van de speldjes in Simons arm verzworen te zitten.
Simon was na carnaval ook nog te gast in andere carnavalssteden, zoals Blankenberge en Brussel. Bij deze verplaatsingen maakte hij steeds gebruik van de Prinsenwagen van De Lachers.[4]
Een jaar na zijn Prinsentitel, in 1966, werd Simon lid van het Stedelijk Feestcomité voor de BSP (Belgische Socialistische Partij). Hij volgde er Hector Rombaut op, die arrondissementscommissaris van Mechelen geworden was.
Simon werd een vaste waarde in het Feestcomité en bij de hervormingen in 1975 werd hij ondergebracht bij de werkgroep Financiën. In 1977 werd hij voorzitter van de subcommissie Public Relations. Simon zou deel blijven uitmaken van het Feestcomité tot in de jaren '90.
Simon D'hondt was tijdens zijn carrière binnen het Feestcomité een aantal keer het onderwerp van discussie. Zo had hij in 1976 gordijnen en tapijten aan het Feestcomité geleverd, zonder dat daar een openbare aanbesteding voor was gebeurd. Pol De Paepe, die nochtans een goede vriend van Simon was, bracht deze wanpraktijken binnen het Feestcomité aan het licht bracht. Feestcomité-voorzitter Fons Singelijn, die verantwoordelijk was voor de beslissing, verdedigde zijn werkwijze door te stellen dat er onvoldoende tijd was geweest om de procedure van een openbare aanbesteding helemaal te doorlopen. De vorige gordijnen waren immers stuk gemaakt en moesten zo snel mogelijk vervangen worden. Pol De Paepe stapte uiteindelijk uit het Feestcomité, uit onvrede met het financiële wanbeheer van het comité.
Ondertussen was ook de Prinsencaemere opgericht, waarbinnen Simon een belangrijke figuur was. Hierdoor was er soms wel eens sprake van belangenvermenging, omdat binnen het Feestcomité beslissingen genomen moesten worden, die ook invloed hadden op de Prinsencaemere. Zo ontstond er in 1978 een conflict tussen De Prinsencaemere en het Feestcomité over de vergoeding voor het optreden van de Prinsencaemere op de Aalsterse Avond. Frans Wauters, die toen voorzitter was van het Feestcomité, stelde zich grote vragen bij de figuur van Simon D'hondt. Wauters vroeg zich af of Simon enkel nog in het Feestcomité zat om er De Prinsencaemere te verdedigen. D'hondt bleef echter zetelen in het Feestcomité.
(De Voorpost - 13/02/1981)
In 1982 ruilde Simon D'hondt de socialistische partij in voor de de liberale PVV (Partij voor Vrijheid en Vooruitgang). Bij de gemeenteraadsverkiezingen kreeg hij 339 voorkeursstemmen en Simon werd opnieuw naar het Feestcomité gestuurd, al was het nu wel voor een andere kleur. De Gazet van Aalst publiceerde toen een rijmpje over de politieke overstap van Simon:
"Marcel De Bisschop is tevreden: voor zijn opvolging is gezorgd. Hij had er toch zo hard voor gebeden en zie 't koleirengeiven werd gewaarborgd. Op de lijst van de PVV prijkt nu immers Simon D'hondt. Gisteren vrijde hij met de SP, maar hij vond dat blauw hem beter stond. Voor zijn Prinsencaemere valt dit niet mee, die is van't repeteren moe. In plaats van de 'rozencavelier' leren ze nu de 'Rhapsody in blue'. Anderzijds hebben andere partijen al een oog op vriend Simon. Dus als hij 't beu is in de blauwe rijen, kan hij nog eindigen waar Marcel begon! Voor carnaval is het echter een goede zaak; de groepen hebben er 'n onderwerp bij en al stelt men Simons koleirengeiven aan de kaak, als clown staat hij toch nog op de eerste rij."
Na de verkiezingen van 1982 werd Simon en Albert Cornand door de PVV naar voor geschoven als kandidaat feestleider van het Feestcomité. Bij de samenstelling van het nieuwe Feestcomité, dat in 1983 van start zou gaan, werd het voorzitterschap opnieuw waargenomen door een schepen. De feestleider was echter de stuwende kracht binnen het Feestcomité, zoals dat ook geweest was in de tijd van Alfred Kelders. Afscheidnemend burgemeester Louis D'Haeseleir had aan Simon beloofd dat hij feestleider mocht worden, maar uiteindelijk viel de keuze toch op Albert Cornand, die daarvoor reeds 6 jaar ondervoorzitter was geweest van het Feestcomité. Simon gaf niet veel reactie op deze beslissing en een tijdje later zou duidelijk worden waarom... Op de Jaarbeurs kreeg Simon dat jaar een mooie standplaats. Hierop kwam heel wat kritiek van de Vereniging der Exposanten. Er werd gefluisterd dat hij ter compensatie van het mislopen van de positie van feestleider, een goede standplaats gekregen had.
(De Voorpost - 09/10/1974)
Tussen Simon en Albert Cornand zou het echter nooit helemaal goed komen. Dit kwam tot uiting op de jaarbeurs van 1984, waar het tot een woordenwisseling kwam tussen de twee. Uiteindelijk moest de politie zelfs tussenkomen, waardoor de geplande act van Simon op de Aalsterse Avond niet kon doorgaan.
In 1988 stond Simon D'hondt opnieuw op de gemeenteraadslijst van de PVV; hij haalde 345 voorkeursstemmen. Frans Wauters werd snel gekozen als Feestcomité-voorzitter, maar de aanstelling van een ondervoorzitter ging moeizaam. Simon werd door CVP-er Petrus Troch naar voor geschoven als ondervoorzitter en zonder dat hij het zelf wou, werd Simon gekozen als nieuwe ondervoorzitter van het Feestcomité.
(De Voorpost - 30/08/1990)
Dit zorgde wel voor een probleem binnen de PVV, want intern was de keuze gevallen op Mario Van Styvendael. De PVV vroeg dan ook aan Simon om meteen zijn ontslag in te dienen als ondervoorzitter, ten voordele van zijn partijgenoot. Zo duurde het ondervoorzitterschap van Simon amar 1 dag, want een dag na zijn verkiezing deed hij wat zijn partij hem gevraagd had. Zo werd Van Styvendael toch nog ondervoorzitter en zetelde Simon opnieuw als gewoon lid in het Feestcomité. Simon werd wel betrokken bij het dagelijks bestuur van het Feestcomité.
Frans Wauters, Simon D'hondt en Gaston Van den Hauwe als De clochards (Bron: Aalst Karnaval, J. Ghysens)
Als lid van het Feestcomité liep Simon D'hondt in 1967 mee met de Clochards, een losse groep die bestond uit Feestcomitéleden Frans Wauters, Gaston Van den Hauwe en Simon. Voor hun eerste jaar had Simon een idee opgedaan bij zijn bezoek aan het Salon van Parijs. Als zwervers liepen ze mee in de stoet en aten ze kaas en brood aan de voet van het standbeeld van Dirk Martens.
In 1968 beeldde de groep escargotverkoopsters uit; met een zelfgemaakt escargotkarretje gingen ze in de stoet, terwijl ze luid "Hiete slekken" riepen. In 1969 verliet Gaston Van den Hauwe de groep , maar sloten Odilon Mortier en Frits Van der Stock aan bij De Clochards. Verkleed als Aalsterse majorettes liepen ze met kort rokje in de ijzige kou mee in de stoet. Voor Simon was dit de laatste keer dat hij meeliep met de Clochards, in 1970 liet hij de losse groep van het Feestcomité aan zich voorbijgaan.[21][22][23]
In 1970 kwam Simon D'hondt tijdens de Prinsenverkiezing met het idee op de proppen om een vereniging op te starten van ex-Prinsen Carnaval. Hij vond het immers spijtig dat de vroegere Prinsen Carnaval mekaar niet kenden of geen contact meer hadden. In de jaren '50 mochten de vorige Prinsen tijdens de verkiezingen nog eens opdraven, maar sinds de overname van de verkiezing door het Feestcomité, gebeurde dit niet meer.
Onder impuls van Henri Van de Perre, Fons Singelijn en André Dooms kwam het idee in een stroomversnelling tijdens de Prinsenverkiezing van 1972, waar alle oud-Prinsen nog eens op het podium gevraagd werden. Simon werd daarna tussen pot en pint aangesproken om een vereniging voor ex-Prinsen vorm te geven, die daar datzelfde jaar nog werk van maakte.
Simon in het kostuum van de Prinsencaemere, dat van 1973 tot 1975 gedragen werd. (Bron: Prinsen van Aalst - DAK)
Op 16 december 1972 kwam de Prinsencaemere samen in café Amor om er haar eerste werkjaar af te sluiten. Karel De Naeyer, die ook een hand had in de oprichting van de Caemere, kwam met het idee om een leider voor de verenging te kiezen. Fons Singelijn was wel voorzitter van de Prinsencaemere, maar die had niet echt een hand in het dagelijks bestuur van de vereniging. Fons had de titel eerder gekregen uit dankbaarheid voor het helpen oprichten van de vereniging.
De ex-Prinsen besloten een bestuurder te kiezen en met algemeenheid van stemmen kwam men uit bij Simon D'hondt. Omdat de titel van voorzitter al naar Fons Singelijn gegaan was, werd Simon benoemd tot deken van de Prinsencaemere. In maart 1973 werd De Prinsencaemere officieel voorgesteld aan het grote publiek; Simon D'hondt overhandigde hierbij een zilveren champagnebeker aan Fons Singelijn en Henri Van de Perre.
Simon D'hondt, Robert Waterschoot, Marcel Henninck en Luc Peirlinck met het nieuwe kostuum van De Prinsencaemere in 1975 (Voor Allen - 21/02/1975)
Toen Simon als Prins Carnaval verkozen werd, beloofde hij zich in te zetten voor de mindervaliden. Deze belofte kwam hij verder na via De Prinsencaemere. In 1974 organiseerden ze een dag voor de mindervalide kinderen, waarbij De Prinsencaemere met 450 kinderen de kermis in Aalst bezocht. Van de foorkramers verkregen ze gratis tickets voor de kermisattracties. Als drijvende kracht speelde Simon een belangrijke rol bij de organisatie van de eerste Prinsendagen en de verschillende shows en optredens van De Prinsencaemere.
Simon tijdens zijn bordennummer (De Voorpost - 11/10/1974)
Zo organiseerde De Prinsencaemere in 1974, naar een idee van Simon, een circusshow met Circus Jhony. Simon zorgde er zelf voor een erg gesmaakt optreden met zijn bordennummer. Hij liet een reeks borden draaien op ijzeren staven, nadat er eerst al heel wat borden in scherven geëindigd waren. Het bordennummer zou het handelsmerk van Simon worden, want hij deed zijn act nog eens over op het Driekoningenfeest in 1975, de bier- en mosselfeesten van Erembodegem in 1977 en de Aalsterse Avond in 1985. Het nummer bleef echter succes hebben bij het Aalsterse publiek.
Robert Waterschoot, Simon D'hondt en Antoine Van Der Heyden (Bron: Aalsters Carnavalsboek 2001-2005 - DAK)
In 1974 schitterde Simon in een parodie op de Bloemenfeeverkiezing als kandidate Fifi. Zijn tegenspelers hierbij waren Robert Waterschoot als tegenkandidate Mimi, en Karel De Naeyer als conferencier Pol Van Cramp. Een stukje van deze act is te horen op de langspeelplaat 'Hier Spreekt men Oiljsters' uit 1974.
Ook al was Simon niet echt een podiumbeest, toch was hij met De Prinsencaemere in verschillende acts en shows te zien. Zo bracht Simon o.a. een fakirnummer met Bloemenfee Myriam (Oilsjterse avond Mikisklub '75), een schiet- messen- en hypnosenummer (Driekoningenfeest '76) en een act als Eva met Robert Waterschoot als Adam (Aalsterse Avond '80). In de jaren '80 deed hij mee als Simonne la Grosse tijdens de travestieshows van de Prinsencaemere en ook in de eerste revues van de Prinsencaemere was Simon nog te zien.
De plannen van Simon en de Prinsencaemere werden niet altijd door iedereen gesmaakt. Louis Van Pottelbergh waarschuwde er midden de jaren '80 al voor dat De Prinsencaemere niet meer op veel sympathie kon rekenen bij de carnavalsgroepen en dat werd duidelijker toen Patrick De Neve in 1987 weigerde toe te treden tot de Prinsencaemere. De Neve zou daarop in 1989 met Frank Van Rymenant, een andere Prins die niet bij de Caemere wou gaan, een tweede vereniging voor ex-Prinsen oprichtte: De Prinsengarde. Simon was niet erg blij met deze rivaliserende Prinsenvereniging en weigerde dan ook elke vorm van samenwerking.
In 1991 kwam er een einde aan het bewind van Simon bij de Prinsencaemere. Met Michel Cleemput werd er opnieuw een voorzitter gekozen. Simon bleef wel deken voor het leven.
In december 1964 werden Simon D'hondt en Pol De Paepe door de politie betrapt, toen ze horloges en klokken op de straat aan het schilderen waren. Dit kaderde in een publiciteitscampagne voor de wedstrijd "Raad het juiste uur" van de dekenij Molenstraat. De twee moesten uiteindelijk voor de Rechtbank van Dendermonde verschijnen, waar ze veroordeeld werden tot een voorwaardelijke celstraf en het betalen van een boete van 48 Belgische frank (=1,18 euro).[34]
Medaille Simon I (Bron: collectie Lieven Goubert)
Simon was de eerste Prins die een herdenkingsmedaille uitbracht. Op zijn medaille waren twee maskers te zien, met op de achterkant een inscriptie.
In 1970 mocht het Feestcomité naar aanleiding van de 10e bloemenweek bloemen afgeven aan koningin Fabiola op het Kasteel van Laken. De Aalsterse delegatie van het Feestcomité bestond uit burgemeester Blanckaert, schepen Ringoir, Frans Wauters, Gaston Van Den Hauwe, Simon D'hondt en bloemenfee Martine Verbeiren.
Simon D'hondt steunde in 1975 de werkgroep Noig, door materiaal ter beschikking te stellen van de groep.
Simon trok met zijn Prinsencaemere vaak naar steden buiten Aalst, zoals Kaatsheuvel, Keulen, Brussel en Blankenberge.
In 1979 werd Simon D'hondt aangesteld als ere-senator van de Fidele Kölner, een Duitse carnavalsvereniging.[35]
In 1981 ijverde Simon ervoor om opnieuw een oorkonde te overhandigen aan Prins Carnaval. Simon was in 1965 de laatste Prins geweest die een oorkonde cadeau kreeg van de stad Aalst.
Simon D'hondt zetelde als jurylid bij de carnavalsquiz en de verkiezing van Bierprins.
In 1987 werden Simon D'hondt en Stefaan Vinck tot ridder geslagen in het Gulden Vlies van FEN.[36]
In 1989 werd Simon D'hondt ondervoorzitter voor het leven van de Amicale van het Stedelijk Feestcomité.[37]
Redactie
Tekst en foto's
Tekst: Sören Delclef - AjoinPedia
Foto's: Madeinaalst.be, Stadsarchief Aalst, Collectie De Smet, Collectie Lieven Goubert, Collectie Sören Delclef, Collectie Eddy Temmerman, Aalsters Carnavalsboek - DAK, Prinsen van Aalst - DAK, De Voorpost, Voor Allen, De Gazet van Aalst, aalst Karnaval - J. Ghysens & K. Baert,
