Het criterium is een wielerwedstrijd die sinds 1934 in Aalst georganiseerd wordt. Vanaf 1966 werd het criterium officieel een natourcriterium, waardoor Aalst het oudste natourcriterium van het land heeft. Bovendien is het Aalsters criterium ook het eerste natourcriterium op de kalender in België. Renners als Rik Van Steenbergen, Eddy Merckx, Lucien Van Impe, Peter Sagan en Chris Froome prijken op de erelijst.
Eerste criterium[]
Het eerste 'criterium der stad Aalst' werd in 1934 georganiseerd door het Stedelijk Sportkomiteit. Dit eerste criterium was aanvankelijk gepland op 8 september 1934, maar werd later verschoven naar zaterdag 15 september. Op 8 september gingen immers nog andere wedstrijden door, waardoor vele profrenners afwezig zouden zijn in Aalst, wat het Aalsterse criterium minder prestigieus zou gemaakt hebben. Het aantal renners werd aanvankelijk beperkt tot 40, waarbij het Sportcomité een keuze zou maken tussen de ingeschreven renners. Het criterium was toen nog niet gratis; Wie het criterium wou bijwonen, moest hiervoor een ticket kopen. Een ticket kostte 3 frank (ongeveer 0,07 euro), behalve op de Grote Markt betaalde je 6 frank. Er werden ook tribuneplaatsen verkocht voor de tribune op de Grote Markt (20 frank - ongeveer 0,50 euro) en de tribune aan de Bethunelaan (10 frank). [1][2][3]
Gustaaf De Stobbeleir met Alfred Haemerlinck op het criterium. (De Gazet van Aalst - 03/11/1973)
De Stad Aalst had voor 30 000 frank prijzen en premies voorzien, waardoor heel wat Belgische renners interesse toonden. Hierdoor besliste de stad om het aantal deelnemers op te trekken van 40 tot 62. Grote namen zoals o.a. Gustave Danneels (3e op het laatste WK in Leipzig), Alfred Haemerlinck (die de Koning der Kermiskoersen genoemd werd), Léon Tommies, Frans Bonduel en Sylvère Maes tekenden present. Alfred Haemerlinck won het eerste criterium van Aalst. Hij ontving een ijzeren palm, die gemaakt werd door Kamiel De Vylder.[4] Het eerste criterium was meteen een groot succes, al waren er hier en daar wel toeschouwers onder de draad gekropen zonder te betalen. Het Sportcomité had het na afloop al meteen over een vervolg voor het volgende jaar.[5]
Belgische renners[]
Edgard De Cock, secretaris van het inrichtend comité (De Volksstem - 08/09/1935)
Het criterium van Aalst was aanvankelijk enkel voor Belgische wielrenners. Na het succes van het eerste criterium werd dit in 1935 opnieuw georganiseerd. De oorspronkelijke datum werd, net zoals het jaar ervoor, gewijzigd, waardoor het tweede criterium doorging op 7 september 1935. Het parcours bleef behouden, waardoor er opnieuw 35 rondjes, over een afstand van 135 kilometer gereden werden. De grote naam dat jaar was Romain Maes, die dat jaar de Ronde van Frankrijk gewonnen had. Ook Alfred Haemerlinck, Sylveer Maes, Felicien Vervaecke, Joseph Moerenhout en Louis Hardiquest prijkten op de affiche. Michel D'Hooghe werd de overwinnaar van het tweede criterium.[6][7][8]
Edgard De Cock, Louis Hemmerijckx en Gustaaf De Stobbeleir waren binnen het Sportcomité de sleutelfiguren bij de organisatie van het criterium.
Vernieuwing[]
Achter motors[]
Voor het vijfde criterium in 1938 kwamen de organisatoren met een nieuwigheid; de koers zou voortaan vanachter een motor betwist worden. Hiervoor werden 12 beroepsrenners aangetrokken, die twee ritten van 50 kilometer zouden rijden. Tussen deze twee ritten ging een criterium door voor juniores. Het criterium achter motors zou echter een eenmalige gebeurtenis geweest zijn.[9]
Internationaal criterium[]
Raffaele Di Paco
In 1939 kwam het Sportcomité met een andere vernieuwing; voor het eerst werd het criterium internationaal. Er werd meteen uitgepakt met internationale vedetten, zoals de Italiaan Raffaele Di Paco (meervoudig ritwinnaar in de Ronde van Italië en de Ronde van Frankrijk), de Nederlander Gerrit Schulte (die het podium van Paris-Roubaix gehaald had) en de Franse sprinter René Le Greves (die ook goed was voor een handvol overwinningen in de Ronde van Frankrijk). De overwinning ging dat jaar echter toch naar een Belg: Jef Geets. De Italiaan Di Paco gaf op na een kettingbreuk.
Het criterium bestond uit 35 rondes, met een totale afstand van 135 kilometer. Er werd ook opnieuw een criterium voor juniors georganiseerd, waarbij de 6 best gerangschikte juniors uit elke Vlaamse provincie mochten deelnemen.[10][11]
Criterium voor juniores[]
In 1941 organiseerde het Sportcomité geen criterium voor beroepsrenners, maar alleen een criterium voor juniores. Ook de locatie van het criterium werd gewijzigd; men verhuisde van het centrum van Aalst naar Mijlbeek. De juniores moesten 25 rondes afleggen, over de Moorselbaan, de Beekstraat en de Langestraat.[12]
Het jaar nadien werd opnieuw een criterium voor beroepsrenners georganiseerd. In 1944 werd het criterium voor beroepsrenners ook niet gereden.
Ploegen[]
In 1947 werden de deelnemers van het criterium verdeeld over verschillende ploegen. Zo werd er een internationale ploeg gemaakt met o.a. Aldo Ronconi (ritwinnaar uit de Ronde van Frankrijk) en een ploeg voor elke provincie met o.a. Briek Schotte in de West-Vlaamse ploeg, Achiel Buysse voor de Oost-Vlaamse ploeg en Emiel Fagnaert voor de ploeg van de Denderstreek. Buysse zette het Aalsters criterium dat jaar op zijn palmares[13]
Eerste Belgisch natourcriterium[]
De wielrenners rijden langs de Capucienenlaan tijdens het criterium in 1937. (Foto: http://madeinaalst.be - Collectie Van der Borght D.)
Door de jaren heen groeide het internationaal criterium van Aalst uit tot het eerste criterium na de Ronde van Frankrijk; de Belgische Wieler Bond had dit privilege aan Aalst toegekend. Ook het budget voor het aantrekken van de renners groeide sterk.[14]
Het criterium werd ook vaker gecombineerd met andere wedstrijden, zoals een criterium voor nieuwelingen, een criterium voor juniores en een wedstrijd voor liefhebbers. In 1949 werd het criterium voorafgegaan door het Kampioenschap van België voor Politiebeambten. De wedstrijd werd georganiseerd door de Politiesportbond Aalst. Politiemannen uit gans België mochten deelnemen aan de wedstrijd, die bestond uit 15 rondes van het parcours van het criterium voor beroepsrenners.
Roger Decock wint in 1951. (Foto: http://madeinaalst.be - Collectie Louies J.)
In 1951 werd het parcours aangepast. Politiecommissaris Benjamin Bombeek vond dat de omloop veranderd moest worden, waarop senator Gustaaf De Stobbeleir en Hubert Brantegem naar gouverneur Van de Bogaerde trokken om de toelating hiervoor te krijgen. De twee senatoren kenden succes en Aalst kreeg de toestemming om een nieuw parcours uit te stippelen voor het 16e internationaal criterium. Zo reden klinkende namen als Gino Bartali, Stan Ockers en Lode Anthonis voor het eerst 32 rondes van 3,876 kilometer. Roger De Cock kaapte de overwinning op het vernieuwde parcours weg.[15][16]
25 jaar criterium[]
Rik Van Steenbergen wint het criterium van Aalst in 1958. (Foto: De Gazet van Aalst - 02/08/1958)
In 1959 werd het 25 jarige jubileum van het criterium gevierd. Hiervoor had het Sporcomité Alfred Haemerlinck, de winnaar van het eerste Aalsterse criterium uit 1934, uitgenodigd. Hij mocht de bloemen overhandigen aan winnaar Rik Van Steenbergen.
Ook Briek Schotte en Louis Hemmerijckx waren aanwezig als genodigden. De feestzitting, naar aanleiding van het 25ste criterium, werd door Gustaaf De Stobbeleir, voorzitter van het Sportcomité, in goede banen geleid. Louis Hemmerijckx ontving er een stadsplaket van burgemeester Blanckaert.[17]
Teleurstellende editie in 1961[]
Na de afloop van het criterium in 1961 kondigde de organisatie aan dat ze voortaan geen grote sommen meer zouden neertellen om grote vedetten naar het criterium te halen. De aanleiding hiervoor was de grote passiviteit die de vedetten vertoonden tijdens het criterium. Het publiek en de organisatie waren erg ontgoocheld in de prestaties van Rik Van Looy en Rik Van Steenbergen, die toch voor grote sommen naar Aalst gehaald waren.[18][19]
Ondanks de teleurstelling in 1961 werden voor het criterium toch nog grote namen, zoals Jacques Anquetil en Rudi Altag aangetrokken. De overwinning ging, zoals de traditie het toen wou, naar een Belg: Robert Lelangue.[20][21]
De geredde, stormachtige editie van 1964[]
Benoni Beheyt
In 1964 werd het criterium door de Belgische Wieler Bond verboden, omdat dit daags voor het Belgisch Kampioenschap plaats zou vinden. Het Sportcomité werd hiervan op de hoogte gebracht, waarop de organisatoren naar de bevoegde instanties trokken. Uiteindelijk kregen ze het voor elkaar dat het criterium met 1 week werd opgeschoven, waardoor Aalst nog steeds het eerste criterium van België zou zijn. Louis De Pelsmaeker schreef in de Gazet van Aalst "Het internationaal wielercriterium van de stad Aalst is gered'. Er werd aanvankelijk immers gevreesd dat de organisatie van het criterium dat jaar in het water zou vallen.
De organisatoren pakten opnieuw uit met mooie namen; Benoni Beheyt, Rik Van Looy en Frans Melckenbeek. Het criterium had dat jaar echter te kampen met stormweer. Door het slechte weer gingen op verschillende plaatsen televisieantennes naar beneden, zo ook op de Grote Markt, waar de brandweer ter plekke moest komen. Ook de nadarhekkens gingen op verschillende plaatsen tegen de grond. Het criterium ging echter gewoon door; Benoni Beheyt won in zijn regenboogtrui in het slechte weer. Louis De Pelsmaeker titelde in de Gazet van Aalst 'Regenboogtrui schittert in tornado!'.[22][23][24][25]
Verhuis naar Mijlbeek[]
Edgard Sorgeloos
In 1965 werd het criterium georganiseerd op een zaterdagmiddag. De Aalsterse handelaars wilden hier echter een stokje voor steken, omdat ze te veel verlies zouden lijden door de afgrendeling van de stad. Het Verbond van Aalsterse Dekenijen diende een schriftelijk verzet in bij het stadsbestuur, maar deze wezen erop dat er met de Belgische Wieler Bond overeengekomen was dat het criterium de dag na de Ronde van Frankrijk moest plaatsvinden. Het Verbond stelde echter voor om het criterium te laten doorgaan op de zondag erna of 's avonds. Het Sportcomité stelde aan het college van burgemeester en schepenen voor om het criterium te verhuizen naar de Albrechtlaan, Leopoldlaan en Heilig Hartlaan, waardoor het 30ste criterium dat jaar doorging op Mijlbeek. De organisatoren hadden dat jaar niet alleen een nieuw parcours klaar, maar hadden ook een nieuw systeem uitgedokterd om renners aan te trekken. Voortaan zouden er 30 renners aan de start van het criterium komen. Edgard Sorgeloos won de editie op Mijlbeek. [26][27][28]
De organisatoren waren tevreden met het vernieuwde parcours en zouden in 1966 het criterium opnieuw op Mijlbeek organiseren. Het criterium had vanaf dan de status van eerste na-tourcriterium gekregen. Voor deze editie hadden de organisatoren Tourwinnaar Lucien Aimar, Tom Simpson, Jan Jansen, Willy Planckaert, Walter Godefroot en Eddy Merckx naar Aalst gehaald. De organisatoren pakten ook uit met een nieuwigheid; er werd een tijdrit toegevoegd aan het criterium. Deze tijdrit zou bepalen welke 20 renners aan het criterium mochten deelnemen. De tijdrit bestond uit 1 ronde van 2 700 kilometer. Het criterium zelf bestond uit 33 rondjes van in totaal 90 kilometer.[29]
Terug naar de Grote Markt[]
Enkele toeschouwers tijdens het criterium van 1968. (De Gazet van Aalst - 27/07/1968)
In 1967 werd het criterium voor het eerst 's avonds georganiseerd. Hierdoor verhuisde het criterium terug naar het centrum. Sportcomité-voorzitter Vernimmen wilde met het nieuwe aanvangsuur de publieke belangstelling aanwakkeren. Met de inrichting van een avondcriterium werd ook toegegeven aan het protest van de Aalsterse handelaars.[30]
Het eerste avondcriterium kende succes, waardoor de formule herhaald werd in 1968. Talrijke supporters kwamen met spandoeken naar Aalst en zagen er Rik Van Looy winnen in een spurt tegen Eddy Merckx.
Scheldtirade van Eddy Merckx[]
Eddy Merck bij de inschrijvingen in 1975. (De voorpost - 25/07/1975)
In 1973 hadden enkele toeschouwers zich tijdens het criterium verkleed als journalisten en wielrenners. Het groepje droeg een spandoek mee, waarop te lezen stond 'Spuitje op...laat je rijden', waarmee verwezen werd naar de dopingperikelen in de wielersport. Toen Eddy Merckx het groepje zag bij het buitenkomen van zijn omkleedplaats, nam hij het spandoek persoonlijk en begon hij het groepje uit te schelden in het Brussels. Er kwam zelfs wat duw en trekwerk aan te pas, waarbij Eddy riep van "Gij stinkt, jong!" en "Ik zal u eens een kopje kleiner maken". Een paar maanden na het criterium zou Eddy betrapt worden op dopinggebruik.[31]
Lucien Van Impe ontving in 1975 bloemen van het stadsbestuur. (De Voorpost - 25/07/1975)
Ondanks dit voorval, bleef Eddy Merckx een graag geziene gast op het criterium. Vele vrouwelijke fans zakten naar Aalst af om er Eddy aan het werk te zien.
Zo werd zijn wagen in 1975 bestormd door vrouwelijke fans. Het criterium werd toen gewonnen door Roger De Vlaeminck, maar de vedetten van de avond waren Eddy Merckx en Lucien Van Impe. De periode Merckx-Van Impe zou een glorieperiode voor het Aalsterse criterium betekenen.
Moeilijke tijden[]
Marc Sergeant wint in 1986. (De Voorpost - 01/08/1986)
Het tijdperk Merckx-Van Impe kwam ten einde en in de jaren '80 kende het criterium daardoor enkele mindere edities. De publieke belangstelling nam af; het publiek verzamelde vooral op de Grote Markt en het Keizerlijk Plein, maar op de rest van het parcours was amper volk te zien. Het ontbreken van smaakmakers speelde de organisatoren parten. Veel supporters kwamen in het verleden immers speciaal voor Eddy Merckx of Lucien Van Impe opdagen.[32] In 1987 titelde De Voorpost zelfs 'Aalsters Tourcriterium op sterven na dood'.
Het Sportcomité en het stadsbestuur beseften dat ze moesten ingrijpen. André Van Hove moest organisatorisch voor een heropleving zorgen in 1987. Het werd echter geen succes; de weergoden waren Aalst niet goed gezind en de affiche was niet aantrekkelijk genoeg om veel volk te trekken.[33]
Benjamin Van Itterbeeck, in het gezelschap van burgemeester De Maght en organisator Willy Vernimmen, won de editie van 1991. (De Voorpost - 02/08/1991)
In 1988 werd het criterium wel opnieuw een succes; namen als Etienne De Wilde, Guido Bontempi, Eddy Planckaert, Claude Cruiqueillon en Dirk Demol lokten de Aalstenaars opnieuw naar het criterium, maar de moeilijke periode was nog niet helemaal voorbij.[34]
Begin de jaren '90 genoot het criterium opnieuw meer publieke belangstelling, al was dit vergeleken met de hoogdagen in de jaren '70 nog niet echt een hoogvlieger. In de periode van Merckx en Van Impe daagden meer dan 20 000 betalende toeschouwers op, terwijl dit er in 1992 amper 2 000 waren. Schepen van Sport Roger D'Hondt en Sportcomité-voorzitter Willy Vernimmen bleven zich echter inzetten om het succes van de hoogdagen van het criterium terug te brengen. Grote internationale vedetten waren echter onbetaalbaar geworden, waardoor vooral gefocust moest worden op Belgisch wielertalent.
Heropleving[]
Freddy Maertens en Johan Museeuw staan klaar voor de Gentlemanwedstrijd in 2010. (Het Nieuwblad - 26/07/2010)
Men bleef hard werken om het succes van het criterium terug te brengen en begin de jaren 2000 werden de inspanningen van de organisatoren beloond. Het organiserend comité, bestaand uit voorzitter Willy Vernimmen, Arsene Vettenburg, Patrick Van de Meerssche, Edmond Van der Veken, Georges Van der Vorst, Remi De Thaye, Victor Neulant en Gino Verghasselt, bleef werken aan vernieuwing. Zo werd in 2002 voor het eerst een gentlemenwedstrijd georganiseerd voor oude gloriën. Eddy Merckx, Lucien Van Impe, Freddy Maertens, Frank Hoste en Frans Melckebeeck werden door het Wielercomité naar Aalst gehaald. De gentlemanwedstrijd zou uitgroeien tot een traditie.[35]
In 2003 lieten de organisatoren het publiek mee beslissen over de aanwezige renners op het criterium. Via een online enquête kon iedereen stemmen op zijn of haar favoriete renner. Kevin Van Impe kwam als favoriet uit de bus.[36]
Gratis criterium[]
Aanvankelijk was het criterium betalend voor toeschouwers. Zo betaalde men in de jaren '50 20 frank voor een plaatsje langs het parcours. Wie op de tribunes het koersverloop wou volgen, betaalde 50 frank en aan de aankomstlijn werd 30 frank gevraagd. In de jaren '80 kostte een toegangsticket 100 frank; samen met het namiddagprogramma betaalde je 180 frank. In de jaren '90 kostte een plaatsje langs de omloop 250 frank. Om meer volk te trekken werd eind de jaren '90 beslist om het criterium gratis te maken.
Dit wilde wel zeggen dat men op zoek moest gaan naar extra inkomsten, aangezien ook de stad financieel niet meer tussen kwam. De organisatoren haalden hun inkomsten uit sponsoring en de verkoop van een programmaboekje, maar dit was onvoldoende om grote toppers naar Aalst te halen. Zo bleek in 2005 en 2006 Tom Boonen onbetaalbaar voor de organisatie. Toch wist men met groene trui Robbie McEwen toch een grote naam te strikken.[37]
Het gratis maken van het criterium zorgde wel voor een stijgende publieke belangstelling. Zo waren er in 2018 volgens de organisatoren 55.000 mensen aanwezig. De hoogdagen van het criterium waren dus terug!
Opnieuw Tourwinnaars in Aalst[]
Burgemeester Uyttersprot en bolletjestrui Samuel Sanchez op het criterium van 2011. (Het Nieuwsblad - 26/07/2011)
De startlijst werd midden de jaren 2000 opnieuw prestigieuzer met o.a. Giro-winnaar Danilo Di Luca en talent Frank Vandenbroucke, maar het was tot in 2008 wachten om opnieuw een Gele Trui op het criterium te mogen zien. Na 32 jaar hadden de organisatoren opnieuw de winnaar van de Ronde Van Frankrijk kunnen strikken. Dankzij sponsors Malheur en Immo Industry Group werd Carlos Sastre naar Aalst gehaald.[38]
De stad Aalst reikte ook opnieuw subsidies uit aan het criterium, zo verdubbelden ze hun steun in 2010 tot 25 000 euro voor de 75-jarige jubileumeditie. De organisatie benadrukte echter dat deze subsidie nog onvoldoende was. Door het stijgende succes konden wel opnieuw Ronde-vedetten uitgenodigd worden, zoals groene trui Marc Cavendish en bolletjestrui Samuel Sanchez.
Peter Sagan en Chris Froome op het criterium in 2015. (Foto: Sören Delclef)
Het zou geen 32 jaar meer duren eer een nieuwe Gele Trui in Aalst neerstreek. In 2012 wilde sponsor Napoleon Games koste wat het kost de Gele Trui naar Aalst halen. Organisator Johnny Van Den Borre slaagde hier echter niet in, maar kon wel pronken met Groene Trui Peter Sagan op de affiche. In 2013 slaagde men er wel in om de winnaar van de Ronde van Frankrijk aan te trekken; Chris Froome was de grote trekpleister op het 78e Napoleon Games na-Tourcriterium.
In 2014 werd opnieuw uitgepakt met de Gele Trui; Vincenzo Nibali maakte zijn opwachting in Aalst. De organisatie bleef op dit elan verder gaan en in 2015 haalde men met Chris Froome en Peter Sagan zowel de Gele als de Groene Trui naar Aalst. Ook in 2016 en 2017 was met Chris Froome de winnaar van de Ronde van Frankrijk aanwezig in Aalst.
Peter Sagan keerde in 2018 terug naar Aalst. (Foto: Sören Delclef - AjoinPedia)
In 2018 werd Groene Trui Peter Sagan de grote naam op de affiche, die zijn derde overwinning op het Aalsterse criterium behaalde. Voor 2019 kon de organisatie Tourwinnaar Egan Bernal strikken, maar het was de in Aalst geboren Remco Evenepoel die het criterium won.
Weg uit centrum? Weg uit Aalst?[]
In 2011 wilde het Koninklijk Wielersportcomité Aalst het criterium verhuizen naar de Albrechtlaan. De organisatie wou weg uit het centrum, omdat de horeca steeds minder steun bood aan het criterium. De Aalsterse horeca vond dat het vip-dorp van het criterium te groot geworden was, waardoor ze inkomsten zagen verdwijnen. Het organiserend comité kwam uiteindelijk terug op hun beslissing, waardoor het criterium toch doorging op de Grote Markt.[39]
Ninove wou voor een oplossing zorgen en probeerde eind 2011 het Aalsters criterium naar Ninove te halen. Het Aalsters Wielercomité kreeg immers van de wielerbond de toestemming om daags na de Ronde van Frankrijk een criterium te organiseren, maar dit hoefde niet per se in Aalst te zijn. Ook Antwerpen had in het verleden het organiserend comité reeds gecontacteerd, maar uiteindelijk werd beslist om in Aalst te blijven.[40]
In 2012 dreigde het Wielercomité zelf met een vertrek uit Aalst, omdat de stad de beloofde subsidie nog niet volledig uitbetaald had. Schepen Van Lysebeth en burgemeester Uyttesprot waren hierbij de kop van jut.[41] Het bleef uiteindelijk bij dreigementen, aangezien de subsidie alsnog gestort werd.
Coronajaren[]
Geraint Thomas, Jasper Philipsen en Yves Lampaert in 2022 (©Het Laatste Nieuws - 25/07/2022)
Door de coronapandemie werd in 2020 beslist om de Tour de France niet in de gebruikelijke periode te laten doorgaan. De organisatoren van het Napoleon Sports & Casino Natourcriterium van Aalst beslisten daarom om het criterium niet te laten doorgaan. Men had immers geen garanties of het criterium zou kunnen doorgaan in de gekende vorm. De Tour de France ging uiteindelijk door eind augustus, maar de coronapandemie bleef verder aanslepen en ook in 2021 moesten de organisatoren noodgedwongen beslissen om geen natourcriterium in Aalst te organiseren.
In 2022 werd wel opnieuw een Natourcriterium in Aalst georganiseerd. De organisatoren haalden alles uit de kan om groene trui Wout Van Aert naar Aalst te krijgen, maar deze verkoos om met zijn vrouw een dag langer in Parijs te blijven. Ook gele trui Jonas Vingegaard en witte trui Tadej Pogacar hapten niet toe. De organisatie wist wel o.a. Geraint Thomas (derde plaats algemeen klassement), Yves Lampaert (winnaar van 1 rit) en Jasper Philipsen (winnaar van 2 ritten) te strikken. Na een afwezigheid van 2 jaar was het natourcriterium terug en ondanks de afwezigheid van truien uit de Tour de France daagden er 55 000 toeschouwers op. Jasper Philipsen won het eerte natourcriterium na de coronapauze.
Erelijst[]
Winnaars[]
| Jaar | Winnaar |
|---|---|
| 1934 | Alfred Haemerlinck |
| 1935 | Michel D'Hooghe |
| 1936 | Julien Heernaert |
| 1937 | Louis Noens |
| 1938 | Adolphe Braeckeveldt |
| 1939 | Jef Geets |
| 1940 | Achiel Buysse |
| 1941 | niet gereden |
| 1942 | Roger Gyselinck |
| 1943 | Jozef Moerenhout |
| 1944 | Niet gereden |
| 1945 | Theo Middelkamp |
| 1946 | Désiré Keteleer |
| 1947 | Achiel Buysse |
| 1948 | André Rosseel |
| 1949 | Frans Leenen |
| 1950 | Briek Schotte |
| 1951 | Roger Decock |
| 1952 | Valère Ollivier |
| 1953 | André Rosseel |
| 1954 | Roger Decock |
| 1955 | Jules Cools |
| 1956 | Alfred De Bruyne |
| 1957 | Jozeph Plas |
| 1958 | Rik Van Steenbergen |
| 1959 | Rik Van Steenbergen |
| 1960 | Rik Van Steenbergen |
| 1961 | Norbert Van Kerckhoven |
| 1962 | Robert Lelangue |
| 1963 | Frans Melckenbeeck |
| 1964 | Benoni Beheyt |
| 1965 | Edgard Sorgeloos |
| 1966 | Ward Sels |
| 1967 | Rik Van Looy |
| 1968 | Rik Van Looy |
| 1969 | Eddy Merckx |
| 1970 | Victor Van Schil |
| 1971 | Eddy Merckx |
| 1972 | Walter Goodefroot |
| 1973 | Roger De Vlaeminck |
| 1974 | Eddy Peelman |
| 1975 | Roger De Vlaeminck |
| 1976 | Rik Van Linden |
| 1977 | Lucien Van Impe |
| 1978 | Francesco Moser |
| 1979 | Marc Demeyer |
| 1980 | Ferdi Van den Haute |
| 1981 | Lucien Van Impe |
| 1982 | Roger De Vlaeminck |
| 1983 | Eric Vanderaerden |
| 1984 | Frank Hoste |
| 1985 | Eric Vanderaerden |
| 1986 | Marc Sergeant |
| 1987 | Jozef Lieckens |
| 1988 | Eddy Planckaert |
| 1989 | Etienne De Wilde |
| 1990 | Johan Museeuw |
| 1991 | Benjamin Van Itterbeeck |
| 1992 | Dirk De Wolf |
| 1993 | Alain Van Den Bossche |
| 1994 | Hendrik Redant |
| 1995 | Johan Bruyneel |
| 1996 | Tom Steels |
| 1997 | Frank Vandenbroucke |
| 1998 | Tom Steels |
| 1999 | Ludo Dierckxens |
| 2000 | Axel Mercx |
| 2001 | Serge Baguet |
| 2002 | Robbie McEwen |
| 2003 | Alessandro Petacchi |
| 2004 | Robbie McEwen |
| 2005 | Axel Merckx |
| 2006 | Robbie McEwen |
| 2007 | Danilo Di Luca |
| 2008 | Carlos Sastre |
| 2009 | Marc Cavendish |
| 2010 | Fabian Cancellara |
| 2011 | Philippe Gilbert |
| 2012 | Peter Sagan |
| 2013 | Chris Froome |
| 2014 | Greg Van Avermaet |
| 2015 | Peter Sagan |
| 2016 | Chris Froome |
| 2017 | Oliver Naesen |
| 2018 | Peter Sagan |
| 2019 | Remco Evenepoel |
| 2022 | Jasper Philipsen |
Recordhouders[]
| Aantal
overwinningen |
Naam wielrenner |
|---|---|
| 3 overwinningen | Rik Van Steenbergen (1958, 1959, 1960)
Roger De Vlaeminck (1973, 1975, 1982) Robbie McEwen (2002, 2004, 2006) Peter Sagan (2012, 2015, 2018) |
| 2 overwinningen | Achiel Buysse (1940, 1947)
André Rosseel (1948, 1953) Roger Decock (1951, 1954) Rik Van Looy (1967, 1968) Eddy Merckx (1969, 1971) Lucien Van Impe (1977, 1981) Eric Vanderaerden (1983, 1985) Tom Steels (1996, 1998) Axel Merckx (2000, 2005) Chris Froome (2013, 2016) |
Redactie[]
Tekst en foto's[]
- Tekst: Sören Delclef - AjoinPedia
- Foto's: De Gazet van Aalst, De Volksstem, De Voorpost, Het Nieuwsblad, Het Laatste Nieuws, Madeinaalst.be, Sören Delclef
Bronnen[]
- ↑ De Volksstem, 10 augustus 1934
- ↑ De Volksstem, 25 augustus 1934
- ↑ De Volksstem, 13 september 1934
- ↑ De Volksstem, 15 september 1934
- ↑ De Volksstem, 19 september 1934
- ↑ De Volksstem, 12 april 1935
- ↑ De Volksstem, 9 augustus 1935
- ↑ De Volksstem, 8 september 1935
- ↑ De Volksstem, 15 juli 1938
- ↑ De Volksstem, 30 juli 1939
- ↑ De Volksstem, 7 augustus 1939
- ↑ De Volksstem, 21 augustus 1941
- ↑ De Gazet van Aalst, 14 augustus 1947
- ↑ De Gazet van Aalst, 6 augustus 1950
- ↑ De Gazet van Aalst, 5 augustus 1951
- ↑ De Gazet van Aalst, 24 juli 1952
- ↑ De Gazet van Aalst, 30 juli 1959
- ↑ De Gazet van Aalst, 27 juli 1961
- ↑ De Gazet van Aalst, 29 juli 1961
- ↑ De Gazet van Aalst, 21 juli 1962
- ↑ De Gazet van Aalst, 26 juli 1962
- ↑ De Gazet van Aalst, 12 januari 1963
- ↑ De Gazet van Aalst, 16 juli 1964
- ↑ De Gazet van Aalst, 23 juli 1964
- ↑ De Gazet van Aalst, 23 juli 1964
- ↑ De Gazet van Aalst, 17 april 1965
- ↑ De Gazet van Aalst, 17 juni 1965
- ↑ De Gazet van Aalst, 22 juli 1965
- ↑ De Gazet van Aalst, 16 juli 1966
- ↑ De Gazet van Aalst, 29 juni 1967
- ↑ De Gazet van Aalst, 24 november 1973
- ↑ De Voorpost, 1 augustus 1980
- ↑ De Voorpost, 31 juli 1987
- ↑ De Voorpost, 29 juli 1988
- ↑ Het Nieuwsblad, 3 juli 2002
- ↑ Het Nieuwsblad, 10 juli 2003
- ↑ Het Nieuwsblad, 25 juli 2006
- ↑ Het Nieuwsblad, 17 juli 2008
- ↑ Het Nieuwsblad, 30 maart 2011
- ↑ Het Nieuwsblad, 19 november 2011
- ↑ Het Nieuwsblad, 12 oktober 2012