Enrico Le Clair (°05/07/1939) werd Prins Carnaval van Aalst in 1979. Daarna schopte hij het nog tot Prins van Oost-Vlaanderen en Europaprins. Als Europaprins vertegenwoordigde hij jarenlang het Europacarnaval en legde hij vele contacten met andere carnavalssteden. Enrico was ook jarenlang lid van het Stedelijk Feestcomité.
Beeldhouwen en zingen[]
Enrico werd in Erembodegem geboren onder de naam Etienne Dominique Le Clair. Hij studeerde in Aalst aan het Atheneum, maar ging daarna naar de Akademie voor Schone Kunsten in Hasselt om er de richting houtsnijden te volgen.
Enrico begon te werken als verpleger in een gevangenis en hield zich na zijn dagtaak bezig met zijn twee grote passies: houtbewerken en zingen.
Houtbewerking[]
(De Voorpost - 19/12/1975)
Na een ongeval besloot Enrico om zijn job als verpleger op te zeggen, met de bedoeling zelfstandige te worden. In de jaren '70 trok hij naar de Schnitzschule in Elbigenalp (Oostenrijk), waar hij ook zelf nog lessen in het bewerken van lindenhout zou geven. Enrico volgde daarna een stage in het Provinciaal Domein van Bokrijk.
(De Voorpost - 11/01/1974)
Enrico was gespecialiseerd in het ontwerpen van Vlaamse schouwen en het restaureren van oude meubels. Zo restaureerde hij in opdracht van de stad Aalst de meubels en de poort van kasteel Ter Linden. Na zijn opleiding in Oostenrijk was hij ook specialist in polychromie. De werken van Enrico werden verschillende keren tentoongesteld in Aalst, maar ook in Affligem en Heusden (Limburg) waren zijn werken te zien.
In 1980 opende Enrico een eigen meubelzaak in de Koolstraat.
Zanger[]
Enrico tijdens de rusthuisbezoeken in 2019 (Foto: ©Tineke De Potter)
Enrico begon te zingen vanaf zijn 14 jaar. Zijn eerste optreden was tijdens een zangwedstrijd in 't Klein Parksken, waar ook La Esterella optrad. Enrico zong er een Italiaans liedje, waardoor zijn artiestennaam Enrico ontstaan is. Het zou La Esterella geweest zijn die Etienne de artiestennaam Enrico aangeraden had, omdat Etienne niet paste bij zijn Italiaanse liedjes.
Later toerde Enrico met zijn eigen orkest, de gebroeders Matthijs uit Herdersem, rond. Enrico kreeg zangles van een operazanger en nam deel aan verschillende zangwedstrijden. Hij zong vooral Spaanse en Italiaanse liedjes. Enrico nam deel aan verschillende zangwedstrijden, waarbij hij meermaals won en steeds bij de eerste vijf eindigde.[1]
(Het Nieuwsblad - 15/01/2012)
Aanvankelijk was Enrico een tenor. Maar na een keeloperatie in 1972, waarna hij maar één stemband overhield, evolueerde zijn stem naar die van een bariton. In 2018 liet Etienne zijn naam officieel veranderen naar Enrico, waardoor zijn artiestennaam ook zijn echte naam werd.
[]
Kandidaat in 1978[]
(Foto: Archief Eddy Temmerman)
Enrico speelde al langer met de gedachte om zich kandidaat te stellen voor de titel van Prins Carnaval van Aalst, maar als inwoner van Erembodegem was dit niet mogelijk. Door de fusie van Aalst met o.a. Erembodegem in 1977 kwam hier verandering in. Enrico wou zich al meteen kandidaat stellen, maar toen hij voor enkele maanden naar Elbigenalp moest, kon zijn plan niet door gaan.
In 1978 was hij wel kandidaat en hij liet hiervoor drie wimpels maken voor de prijs van 39 000 frank (ongeveer 966 euro). Zijn budget voor de Prinsenverkiezing was 200 000 frank (ongeveer 4 958 euro) (.[2] Hij was de eerste gekende kandidaat, maar uiteindelijk waren ze met zeven. De preselectie op het Driekoningenfeest moest dit aantal verminderen. Stefaan Vinck, Ignace Mees, Michel Cleemput, François Roelandt, Jean Amant, Bruno Redant en Enrico zouden op het Driekoningenfeest door een jury beoordeeld worden, waarna de kandidaten voor de uiteindelijke Prinsenverkiezing bekend zouden gemaakt worden. Enrico bracht een lied op de melodie van het Smurfenlied, wat niet echt origineel bleek te zijn, want het was al het derde Smurfenlied van de avond. Enrico verving de smurfen wel door Voil Jeanetten en legde in zijn lied de nadruk op Aalst als bloemenstad. Enrico presteerde sterk als zanger, maar als redenaar was er nog wat werk aan de winkel. De jury besliste uiteindelijk dat Jean en Bruno de minste kandidaten waren, waardoor de Prinsenverkiezing met de vijf overige kandidaten zou plaatsvinden.
De kandidaten Prins Caranval 1978 (Foto: De Voorpost)
Als kandidaat Prins Carnaval toonde Enrico zich op de Hopprinsverkiezing in Erembodegem. Hij mocht er zijn nieuwste liedjes zingen, die net op plaat verschenen waren: Ajoinen, Ajoinen en Met Enrico Naar Carnaval. Al snel werd duidelijk dat Enrico de steun zou krijgen van Erembodegem.[3] Enrico kon de steun goed gebruiken, want hij was geen lid van een carnavalsgroep en had geen grote carnavalsnamen achter zich staan. Enrico mikte dan maar op de fanfares. Zo betaalde hij voor de Prinsenverkiezing de toegangstickets voor 200 leden van fanfares, zodat ze voor hem zouden kunnen stemmen. Zo had Enrico de fanfares van Erembodegem, Moorsel en Meldert achter zich staan.
Platenhoes van Enrico in 1978
Aan de vooravond van de verkiezing wou Enrico nog stemmen winnen door bakken bier te gaan uitdelen aan de carnavalisten. Aan het kerkhof botste hij toen tegen een vrachtwagen, waardoor het bier in het rond vloog in zijn wagen. Toen de politie aankwam, vonden ze Enrico die onder het bier zat en van wie men dacht dat hij dronken was. Enrico kwam er gelukkig zonder kleerscheuren vanaf, waardoor hij de volgende dag gewoon kon deelnemen aan de Prinsenverkiezing.
Enrico bracht een erg muzikale show op de Prinsenverkiezing. Hij verscheen met een karretje op het podium, waarop allerlei geschenken voor de Aalsterse politici lagen. Al zingend beschreef hij de voorwerpen en voor wie ze bestemd waren. Zo had hij voor Anny De Maght plastieken vuilzakken aan 10 frank het stuk mee gebracht. Daarnaast kwamen ook Bert Van Hoorick, schepen Bourlon en schepen Monsieur aan bod in zijn lied. Toen Enrico verder ging met Oilsjt, men carnavalsstad gingen de supporters van Enrico uit hun dak in de zaal met gejuich en fanfaremuziek.[4]
Bij het stemmen ontstond er een klein misverstand bij de achterban van Enrico. Enrico had als eerste opgetreden, maar op her stembulletin had hij volgnummer twee gekregen. Hierdoor hadden een aantal supporters zich vergist en moesten ze hun stem corrigeren op hun stemformulier. Een 300-tal stemmen voor Enrico werden hierdoor als ongeldig beschouwd.
Enrico eindigde uiteindelijk als derde achter een sterke Michel Cleemput, die Prins Carnaval werd, en Stefaan Vinck. Op het podium kondigde Enrico meteen aan dat hij het volgende jaar opnieuw kandidaat zou zijn en dat hij zich het ganse jaar overal zou tonen.[5]
[]
(Foto: Archief Eddy Temmerman)
Enrico deed wat hij beloofd had en liet zich meteen overal zien als kandidaat voor 1979. Hij had geleerd uit zijn fouten van het vorige jaar en ging deze keer resoluut voor de Prinsentitel. Hij sloot zich aan bij De Kornissesloipers en werd bij zijn campagne gesteund door Michel Cleemput en Christiane De Strooper.
Al tijdens Prinsendag 1978 was Enrico te zien in de rusthuizen en daarna volgden nog optredens tijdens het carnavalsbal van de Generale Bank, de 1 mei-viering en de Aalsterse Avond. Ondertussen had Enrico ook een gouden plaat in de wacht gesleept voor zijn single van Ajoinen, Ajoinen. Voor deze plaat had Enrico samengewerkt met Clark Van Mere. Enrico ging naar elk carnavalsbal om zo de carnavalsgroepen beter te leren kennen. Daarnaast was hij ook nog te gast op het Zomercarnaval van de Koolstraat, de Jaarmarkt en zetelde hij in de jury van de Hopprinsverkiezing in Erembodegem.[6]
Paul De Wever en Enrico in 1979 (Foto: Archief Lieven Goubert)
Op het Driekoningenfeest stelde hij twee nieuwe liedjes voor, die op plaat verschenen waren: Karnavalie, Karnavalo en Hangt De Zot Mor Oit. De nummers werden opnieuw geschreven door Clark Van Mere. Deze keer was er geen preselectie nodig, want er waren maar twee kandidaten. Enrico moest het opnemen tegen Paul De Wever, beter bekend als Polle Keipernaugel.[7]
Op de Prinsenverkiezing bracht Enrico een optreden met een hoog showgehalte. Met Schotse kilt zong hij Van a 1, 2, 3, stemt allemool ver moi' op de tonen van Trojan Horse van Luv. Met een toespraak in rijmvorm herinnerde hij het publiek er nog eens aan dat hij dat jaar aanwezig geweest was op elk bal en feest. Vervolgens stelde Enrico in een Far West-decor de film Somewehere in the gefusioneerde stede van Oilsjt voor, die ging over burgemeester D'Haeseleer, een frietkraam en lange armen. In de film was ook een rol weggelegd voor Marcel De Bisschop, die zich op een blauwe mini-fiets verplaatste. Enrico eindigde zijn show, die ondertussen flink uitgelopen was, met zijn gekende liedjes Hangt de Zot mor oit en Karnavalie Karnavalo.[8]
Enrico wint de Prinsenverkiezing 1979 (Foto: Archief Lieven Goubert)
Enrico kreeg de meeste punten van de jury en ook het publiek schaarde zich achter Enrico, waardoor hij Prins Carnaval 1979 werd.
In zijn Prinsenjaar bezocht Enrico vele steden buiten Aalst, zoals Leuven, Diest, Tongeren en Houthalen, maar trok hij ook naar Duitsland en Nederland. Van de stad Aalst kreeg hij zelden begeleiders mee, waardoor hij meestal alleen te gast was in de andere steden.
Na zijn Prinsenjaar werd Enrico lid van De Prinsencaemere.[9]
Prins van Oost-Vlaanderen[]
Enrico op de Raadszitting in 1980 in zijn kostuum van Prins van Oost-Vlaanderen (Foto: Archief Lieven Goubert)
Op 1 december 1979 nam Enrico als Prins van Aalst deel aan de verkiezing van Prins van Oost-Vlaanderen in zaal FFR, in een organisatie van De Gaa Lowies. De verkiezing werd gepresenteerd door Karel De Naeyer. Naast Enrico namen ook Gerrit De Schinkel uit Olsene-Zulte, Willy Schelstraete uit Zottegem en Ronny De Vreese uit Merelbeke deel aan de verkiezing. De volgorde van de optredens werd via lottrekking bepaald, waarbij Enrico als laatste mocht optreden.
In zijn show verscheen Enrico in zijn Schotse kilt vanop de Aalsterse Prinsenverkiezing en zong hij opnieuw Van a ien a twie a droi, stemt allemool ver moi. Enrico had zijn Aalsterse prinsenmedaille meegenomen om te schenken aan William Hereman van De Gaa Lowies. Daarna zong Enrico al zijn hits: Met Enrico naar Karnaval. Karnavalie Karnavalo, Hangt De Zot Mor Oit en Ajoinen, Ajoinen. Enrico werd uiteindelijk verkozen als Prins van Oost-Vlaanderen voor Ronny, Willy en Gerrit. De Merelbeekse aanhang reageerde erg teleurgesteld en het kwam zelfs even tot een handgemeen tussen enkele supporters.[10]
Tijdens de Aalsterse Prinsenverkiezing van 1980 raakte de scepter van Prins van Oost-Vlaanderen spoorloos, waardoor Enrico de stadsscepter van Aalst niet wou doorgeven aan de nieuwe Prins. Uiteindelijk gaf Enrico de Aalsterse scepter toch door aan Prins Paul De Wever, tijdens de doop van de wagens van het AKV. Ondertussen had de stad al een nieuwe scepter voor Paul besteld bij Luc Peirlinck.[11]
Enrico met zijn kostuum van de Prinsencaemere (Foto: Archief Lieven Goubert)
Zijn kostuum van Prins van Oost-Vlaanderen liet Enrico maken in Keulen. Hij wou graag als Prins van Oost-Vlaanderen in een open koets in de Aalsterse stoet van 1980 gaan, maar het Feestcomité en het schepencollege moesten hier toestemming voor geven. Zijn vraag werd hem niet meteen in dank afgenomen door de Aalstenaars. Zo kreeg hij op de carnavalsraadszitting een plastieken koets cadeau om mee in de stoet te gaan en liepen De Clochards in de stoet achter Enrico met een stootkar, om als koets voor Enrico te dienen. Uiteindelijk ging Enrico met een grote reclamewagen in de stoet.[12][13][14]
Europaprins[]
(Foto: Archief Eddy Temmerman)
Enrico had er nog niet genoeg van en liep met plannen rond om ook Prins van België of Europaprins te worden. De Prinsencaemere, waar Enrico lid van was, steunde zijn plannen en schoven hem naar voor als kandidaat Europaprins.
De Europaprinsverkiezing is geen echte verkiezing met shows; de Prins werd aangesteld door een jury, die gedurende een jaar het wel en wee van de kandidaat Prinsen volgde. Op basis hiervan werd een Prins gekozen, waarbij het steeds een Belg, een Nederlander of een Duitser was. Zo trok Enrico op 13 december 1980 met een autobus met 65 andere Aalsterse carnavalisten naar Alphen aan de Rijn in Nederland. Er waren dat jaar 13 kandidaten, waaruit de jury kon kiezen.
Een andere Belgische kandidaat had Enrico veel geld aangeboden om zich terug te trekken, maar Enrico zette door en weigerde het aanbod. Enrico was een grote kanshebber en de Prinsencaemere zorgde ervoor dat hij veilig binnen geraakte. De nieuwe Europaprins werd in een wereldbol gezet, die zeven meter boven het podium hing. Men liet de bol rond middernacht zakken en een man onder een laken kwam eruit. De Aalstenaars herkenden meteen Enrico, die de nieuwe Europaprins geworden was. De meegereisde supporters van Enrico, onder wie Jean-Paul De Boitselier, Louis Van Pottelbergh, Paul De Wever, Jacky D'Herde, Simon D'Hondt, De Destereers, De Matotten, De Lodderoeigen, De Snottebellen en De Gaa Lowies, gingen uit hun dak bij het zien van Enrico.
Enrico sprak de toeschouwers meteen toe en loofde zijn voorganger André I. Dankwoorden werden gericht aan De Prinsencaemere, de aanwezige Aalstenaars en de rest van het publiek. Simon D'Hondt mocht als vertegenwoordiger van de stad Aalst nog enkele geschenken overhandigen op het podium, waarna Enrico zijn liedjes bracht.[15]
In Aalst werd Enrico officieel ontvangen door burgemeester Louis D'haeseleer en ook De Prinsencaemere organiseerde een plechtige zitting voor de nieuwe Europaprins. Enrico liet een medaille ontwerpen door André Van Schuylenbergh en van de stad Aalst kreeg hij een sieraad cadeau, dat ontworpen was door Marc De Bruyn.
Enrico in 1981, met achter zich Prins Stefaan Vinck. (Foto: Archief Eddy Temmerman)
De Aalsterse carnavalisten hadden het echter niet zo gesteld op de nieuwe Prinsentitel van Enrico, waardoor hij vaak het mikpunt van spot was. Zo werd er vaak gelachen met zijn pluimen, die de grootste en langste zouden zijn. Als Europaprins was Enrico echter niet veel in Aalst te zien, omdat hij vaak op reis was om andere carnavalssteden te bezoeken. Zo trok hij naar Keulen, München, Mainz, Bad Homburg, Gran Canaria en Rio de Janeiro.
Op 12 december 1981 organiseerde De Prinsencaemere de verkiezing van Europaprins in de Keizershallen, waarna Enrico na drie Prinsenjaren weer gewoon Etienne Le Clair werd. Het had Enrico wel gekwetst dat hij zo weinig steun gekregen had van de Aalstenaars tijdens zijn periode van Europaprins. Hij zou daardoor ook even niet meer te zien zijn op Aalsterse carnavalsevenementen. Pas in 1983 was hij weer te zien op de Prinsenverkiezing met Ajoinen, Ajoinen.
Scepter voor de koning[]
(De Voorpost - 10/02/1978)
Naar aanleiding van de 50ste stoet en het bezoek van koning Boudewijn aan Aalst, wou de stad een Prinsenscepter cadeau doen aan de koning. Nadat men eerst tevergeefs bij Luc Peirlinck ging aankloppen, besloot Frans Wauters om deze scepter te bestellen bij Enrico. Na de Prinsenverkiezing van 1978, waar Enrico zelf kandidaat was, ging Enrico aan de slag.
De scepter werd gelmaak uit eikenhout en werd beschilderd met polychroomverf. Enrico koos voor de versiering niet voor glazen nepjuwelen, maar voor echt bladgoud van 20 karaat. Tijdens carnaval 1978 mocht Enrico zijn scepter aan koning Boudewijn overhandigen.[16]
Later dat jaar maakte Enrico nog een tweede scepter voor een koning; de Carnavalskoning van Brussel. Koning Louis van 't Liëg Plafond nam de scepter in ontvangst bij een bezoek aan een tentoonstelling van Enrico. Bovenop de scepter had Enrico het Manneke Pis gezet. Als bedanking kreeg Enrico op zijn beurt een Manneke Pis in ware grootte cadeau van de Brusselse Carnavalskoning.[17][18]
[]
Enrico in 1996 bij een rusthuisbezoek (Foto: ©Archief Sören Delclef - AjoinPedia)
Na zijn jaar als Europaprins bleef Enrico de Europaprinsen vertegenwoordigen in Europa. Hij zetelde vanaf dan in het Europese Carnavalcomité. Zo was hij 9 jaar vice-voorzitter van het Europacarnaval en was hij jarenlang voorzitter van de Belgische delegatie, waarbij hij 66 Belgische carnavalsverenigingen vertegenwoordigde.
Enrico werd in 2000 uiteindelijk verkozen als voorzitter van het Europacarnaval, waarbij 500 carnavalsverenigingen aangesloten waren.[19] Toen Enrico in 2003 Enrico opgenomen moest worden in het ziekenhuis met een te hoog suikergehalte, bood hij zijn ontslag aan als voorzitter van het Europacarnaval. De vele verre verplaatsingen waren hem te veel geworden.[20]
Muziek[]
Enrico bracht 3 carnavalsplaten uit in zijn carrière, waarvoor hij samenwerkte met Clark Van Mere. De plaat Ajoinen, Ajoinen uit 1978 werd in 1980 opnieuw uitgebracht. Daarnaast verschenen nog verschillende liedjes van Enrico op cd.
| Jaar | Liedjes | Platenlabel |
|---|---|---|
| 1978 | Ajoinen, Ajoinen
Met Enrico naar Carnaval |
Just Born |
| 1978 | Karnavali-Karnavalo
Hangt De Zot Mor Oit |
Just Born |
| 1980 | I Love You
Gisterenavond |
Just Born |
In 2019 werd een verzamel-cd uitgebracht van Enrico door Bart Marcoen in de reeks MuzikOilsjt. Op de cd staan nummers die nog nooit eerder op cd of plaat verschenen waren, zoals een lied uit 1978, opgenomen met een orkest.
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
.jpeg){kind=link}
.jpg){kind=link}
Feestcomité[]
Enrico op de carnavalsraadzitting 1996 (©Archief Sören Delclef - AjoinPedia)
Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 1994 werd aan Enrico gevraagd om op de lijst van de VLD te staan. Enrico stemde toe en kreeg 698 stemmen vanop de 26ste plaats van de lijst. Enrico werd door de VLD afgevaardigd naar het Stedelijk Feestcomité.
Enrico schopte het tot in het hoofdbestuur van de liberale partij en werd ondervoorzitter van de afdeling Nieuwerkerken. Enrico besliste echter om over te stappen naar de afdeling Erembodegem, waar hij ook verkozen werd in het bestuur. Binnen de VLD vroeg men hem om over te stappen naar de afdeling Meldert, waar hij woonde, maar Enrico bleef kiezen voor Erembodegem.
Voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2000 besliste Enrico om over te stappen naar de SP, waar hij op de voorlaatste plaats van de lijst gezet werd. Zijn ambitie was de OCMW-raad, maar Enrico zou genoegen moeten nemen met het Feestcomité. Enrico was kandidaat voorzitter van het Feestcomité, maar na de stemming werd het mandaat van Nicole Ringoir verlengd. Omdat er bij de SP meerdere kandidaten waren voor een zitje in het Feestcomité, viel Enrico uit de boot. De SP probeerde hem dan voor te dragen om als deskundige in de adviesraad te zetelen, maar dit ging niet door. In 2002 werd Odilon Mortier aangeduid als adviseur van het Feestcomité, waardoor hij niet langer als lid van het Feestcomité zetelde. Hierdoor kwam er een zitje vrij en mochten de socialisten een nieuw lid aanduiden. De keuze viel op Enrico, waardoor die terug mocht keren naar het Feestcomité.[21][22][23]
Enrico op de carnavalsraadzitting 1996 (©Archief Sören Delclef - AjoinPedia)
In 2004 werd Enrico verkozen in het bestuur van het Feestcomité en in 2012 was hij kandidaat om Nicole Ringoir op te volgen als voorzitter van het Feestcomité. N-VA droeg toen Christophe Troch naar voor, die uiteindelijk in 2014 de nieuwe voorzitter van het Feestcomité werd.[24]
Wegens gezondheidsproblemen besliste Enrico in 2017 om afscheid te nemen van het Feestcomité. Gedurende vele jaren vertegenwoordigde hij het Feestcomité met Etienne Cooman en Florean Verhofstadt in andere steden. Hij blijft wel met het Feestcomité optreden in de Aalsterse rusthuizen.
Varia[]
- Etienne is afkomstig uit Erembodegem, maar verhuisde in de jaren '70 voor enkele jaren naar de Lindestraat in Aalst. Dit zou beter zijn voor zijn kandidatuur voor Prins Carnaval. Hij keerde echter terug naar Erembodegem om vervolgens in 1998 zijn droomhuis in Meldert te bouwen. Na een brand in zijn woning in Meldert, verhuisde hij naar het Rederijkersplein in Aalst.
- Enrico schonk in 1979 een beeld ter waarde van 24 500 frank (ongeveer 600 euro) voor de tombola van het Bal van de Catharinisten.[25]
- Toen Enrico in 1979 als Prins aankwam bij de tribunes op de Grote Markt, gaf hij burgemeester D'haeseleer een cowboyhoed en revolvers cadeau, voor zijn jacht op de lichtreclame in de Korte Zoutstraat.[26]
- In 1980 huwde Enrico met de Filipijnse Adonia.
- Enrico benoemde in 1981 Gustaaf Sonck en Stefaan Vinck tot leden van de Orde van Enrico tijdens de doop van de wagens van het AKV.
- In 1982 bracht Stefaan Vinck op de Aalsterse Avond een lied over Enrico. Het lied werd achteraf door sommigen echter bestempeld als kwetsend.[27]
- In 1994 ontving Enrico tijdens de verkiezing van Prins Carnaval van Oost-Vlaanderen de titel van Doctor Humoris Causa. Hij kreeg er ook een erelint van De Gaa Lowie's.[28]
- Enrico hielp in 1999 het Nederlandse Oss aan een plek in het Guinessbook of Records. Oss wilde de grootste markt organiseren, waarbij de Aalstenaars hun hulp aanboden. Kamiel Sergant en de Kamillekes, de Ajuinboer en Enrico waren als ambassadeurs van carnaval aanwezig om er het grootste evenement van Aalst uit de doeken te doen.[29]
- Toen het VRT-programma Man Bijt Hond Aalst Carnaval in beeld bracht, werd gesuggereerd dat Aalstenaars er onverzorgd bijlopen. Dit veroorzaakte heel wat ergernis bij Enrico. Hij nodigde hierbij Bernard De Rijck, de regisseur, uit om met hem een gesprek te hebben. Het gesprek werd gefilmd en werd in de tweede aflevering van 'Het leven zoals het is' uitgezonden op televisie. Toen Aalst Carnaval daarna negatief in het nieuws bleef komen, zetten de Aalstenaars de actie 'Aalst protesteert' op poten. Als voorzitter van de Europaprinsen zorgde Enrico voor heel wat handtekeningen van andere steden op de petitielijst van 'Aalst protesteert'.[30]
- In 2001 trok Enrico met een Aalsterse delegatie naar Gabrovo om er de band tussen de twee steden te versterken. Enrico werd bestuurslid van de organisatie Een Caranvalshart voor Gabrovo.
- In 2004 werd een vergulde penning uitgebracht door Enrico, omdat hij 25 jaar Prins van Aalst was. Op de keerzijde van de penning stonden zijn Prinsentitels gegrift.
- Enrico kreeg van Jean-Marie Heyman de Bronzen ajuin 2004 voor zijn ambassadeurswerk van het Aalsterse carnaval.[31]
- In 2004 kreeg Enrico in het Limburgse Bree heel wat onderscheidingen en medailles, omdat hij 25 jaar prins was. Verschillende delegaties uit Nederland en Duitsland eerden er hem. Enrico kreeg er ook een medaille van minister Jaak Gabriels.[32]
- Enrico mocht in 2005 een ijskar maken voor het pretpark Disney World in Orlando.[33]
- In 2006 brandde de woning van Enrico in Meldert af. De hele woning en de inboedel gingen op in de vlammen. Enrico verloor alles; zijn meubels, zijn kunstwerken, zijn Prinsenkostuums en zijn carnavalsherinneringen. De Aalstenaars wilden Enrico steunen en Jean-Marie Heyman organiseerde een benefietconcert voor Enrico in de kerk van de abdij van Affligem. In de Sint-Annazaal werd tevens een Oilsjterse Avond voor Enrico georganiseerd.[34]
- Enrico werd in 2006 erelid van de Draeckenieren.
- Enrico was meermaals jurylid tijdens de carnavalsstoet. In 2011 mocht hij reeds voor de 18e keer jureren.
- Enrico werd in 2012 gevraagd om op te treden tijdens de Schlagerparade in de Florahallen. Hierdoor stond hij tussen bekende artiesten als Jan Smit, Bart Kaëll, Willy Sommers en Sam Gooris.
- In 2013 kreeg Enrico twee knieprothesen.
- Na de brand aan de wagen van Geloeif Mè Goed, besloot Enrico om solidair te zijn met de groep en veilde hij een zelfgemaakte eikenhouten schouw.[35]
- In 2015 verdween Enrico vier weken lang uit de kijker. Hij had zijn gezichtsvermogen verloren door een virus aan zijn oogzenuw.
- In 2018 werd een dubbele pacemaker gestoken bij Enrico.
- In 2017, 2019 en 2020 werkte Enrico mee aan 'Oilsjt Zingt', een initiatief van Bart Marcoen.
- Tijdens de Prinsenverkiezing in 2019 werd Enrico op het podium in de bloemetjes gezet, omdat hij 40 jaar Prins Carnaval was. Hij bracht er een muzikale ode aan Kamiel Sergant, die 50 jaar Keizer Carnaval was.
- In 2019 was Enrico peter van de groep De Poipeplekkers.
- Enrico werd verschillende keren in de stoet gebracht. Zo bracht de groep Weir in '81 het onderwerp Enrico me zen Filipensje mossel. In 2007 parodieerde de losse groep Heftepie de brand die Enrico getroffen had en in 2019 was zijn kop te zien bij De Poipeplekkers en Krejeis.
- In 2021 was Enrico gastjurylid van de Groeite Prois KBA. Door het coronajaar kon het KBA geen prijzen geven aan groepen, maar besloten ze om prijzen te geven voor de mooist versierde gevels en ramen. De winnaars werden gekozen door Enrico. Bij de prijsuitreiking van het KBA in 2022 zong Enrico enkele liedjes.
Bronnen[]
- ↑ De Voorpost, 11 januari 1974
- ↑ De Voorpost, 23 december 1977
- ↑ De Voorpost, 20 januari 1978
- ↑ De Voorpost, 27 januari 1978
- ↑ Het Laatste Nieuws, 21 februari 2019
- ↑ De Voorpost, 25 augustus 1978
- ↑ De Voorpost, 12 januari 1979
- ↑ De Voorpost, 16 februari 1979
- ↑ De Voorpost, 25 januari 1980
- ↑ De Voorpost, 7 december 1979
- ↑ De Voorpost, 8 februari 1980
- ↑ De Voorpost, 18 januari 1980
- ↑ De Voorpost, 22 februari 1980
- ↑ Temmerman C., Van der Heyden A. & Vinck S. (1985), Aalsters Karnavalboek 1975-1985, Dokumentatiecentrum Aalst Karnaval
- ↑ De Voorpost, 19 december 1980
- ↑ De Voorpost, 10 februari 1978
- ↑ De Voorpost, 10 november 1978
- ↑ De Voorpost, 15 december 1978
- ↑ Het Laatste Nieuws, 27 mei 2000
- ↑ Het Laatste Nieuws, 27 februari 2003
- ↑ Het Nieuwsblad, 2 februari 2000
- ↑ Het Laatste Nieuws, 22 juni 2001
- ↑ Het Laatste Nieuws, 30 juli 2002
- ↑ Het Laatste Nieuws, 8 september 2007
- ↑ De Voorpost, 23 februari 1979
- ↑ De Voorpost, 2 maart 1979
- ↑ De Voorpost, 3 september 1982
- ↑ Het Laatste Nieuws, 8 februari 1994
- ↑ Het Nieuwsblad, 9 oktober 1999
- ↑ Het Volk, 12 maart 2001
- ↑ Het Volk, 4 december 2003
- ↑ Het Volk, 17 februari 2004
- ↑ Het Nieuwsblad, 25 juli 2005
- ↑ Het Laatste Nieuws, 3 augustus 2006
- ↑ Het Laatste Nieuws, 4 februari 2014