Charel Van Steenberghe, Remi Buys, Gaston Van Den Hauwe
De Sloebers waren een dramatische carnavalsgroep, die verandering brachten in het Aalsterse carnaval. In een stoet, die vooral bestond uit groepen van buiten Aalst, probeerden ze de Aalsterse humor uit te beelden. Naast hun uitbeeldingen en muziek tijdens carnaval, zorgden de Sloebers ook voor heel wat grappen en stunten tijdens het jaar. De groep kende heel wat bekende carnavalisten, zoals Adolf Van Den Bergh, Charles Van Steenbergen, Remi Buys en Gaston Van Den Hauwe. Zij liepen van 1952 tot 1964 mee in de stoet en gingen in 1966 officieel uit mekaar.
Adolf Van Den Bergh in 1959 (Bron: madeinaalst.be - Collectie Louies J.)
De Sloebers ontstonden in de jaren '50, toen de stoet vooral gekenmerkt werd door groepen van buiten Aalst, die jaarlijks dezelfde kostuums droegen en dezelfde muziek speelden. De Sloebers brachten hier verandering in door hun humoristische uitbeeldingen met schitterende kostuums. De sloebers waren de eerste Aalsterse groep die een echte praalwagen bouwden met bewegende onderdelen. Ze noemden zichzelf geen professionele of komische groep, maar een dramatische groep.
In 1951 waren Valère De Saedeleer en Adolf Van Den Bergh van mening dat ze ook moesten deelnemen aan de stoet. Ze spraken enkele leden van zwemclub Neptunus aan, waaronder Henri Peerlinck, en zo werd de groep gevormd. De groep beeldde onder de groepsnaam De Zuivere Jongens van Plezier het themaThe Flying Enterprise uit, maar na de eerste deelname in 1952 bleven enkel Adolf, Henri en Valère over.
(Bron: Archief Sören Delclef)
In 1953 brachten ze onder de naam De Sloebers het thema La Petite Diligence, waarmee de groep opnieuw succes kende. Verschillende nieuwe leden sloten zich daarop aan bij de groep. Etienne Wittevrongel, Jozef Paepe, Pol Carael, Charles Van Steenbergen, Lucien Tas, Frans Becque, Gustaaf Eylenbosch, Willy Van Geertrui, Remi Buys, Roger Coppens, Raoul Schillemans, Roland Van Styvendaele, Gaston Van Den Hauwe, Etienne Van Hecke, Jean Van Den Hauwe, Hubert Mertens en Jozef Van Bruyssel vervoegden de groep. Een paar jaar later sloten ook Frans Van Der Cammen en Jozef Van Den Brande zich aan bij de groep. In 1954 veranderden ze opnieuw van naam; ze liepen mee als De Brave Jongens, om vanaf 1955 definitief te kiezen voor De Sloebers.
Van 1960 tot 1964 liepen er ook twee majorettes mee met de groep; dit waren Elsa Van Der Elst en Juell De Breucker.
Bestuur[]
(Bron: Archief Sören Delclef)
Valère De Saedeleer, Adolf Van Den Bergh en Henri Peerlinck waren de oprichters van de groep, maar van een bestuur was geen sprake, al werd Adolf Van Den Bergh wel door iedereen als voorzitter van de vereniging gezien. Adolf had veel financiële middelen in de groep gestoken, zonder dat hij hiervoor iets in ruil vroeg.
Wanneer een nieuw lid zich aanbood bij de groep, werd een algemene vergadering belegd. De kandidaat mocht hierop niet aanwezig zijn. Het kandidaat-lid werd pas aangenomen als elk lid van de groep akkoord was.
De groep had afgesproken om nooit lidkaarten, steunkaarten, medailles of andere memorabilia te verkopen voor de vereniging. Ze gingen er prat op om alles zelf te bekostigen.
Lokaal[]
De Sloebers in hun molen in 1957 (Bron: Archief Lieven Goubert)
Het lokaal van de Sloebers was een oude molen, aan de Kerkhoflaan op het erf van café St.-Kristoffel. De 200-jaar oude molen werd op deze manier van de afbraak gered; de groep huurde de molen voor 9 jaar van de familie De Vulder. Op 7 september 1957 werd de molen ingehuldigd als lokaal van de Sloebers. De Sloebers hadden de molen helemaal omgebouwd met een inkomhal en privé-bar. Aan de muren waren Aalsterse slogans aangebracht. Het echte lokaal van de Sloebers was echter café St.-Kristoffel, dat aan de molen gelegen was.
Thema's[]
De Zuivere Jongens Van Plezier[]
1952: The Flying Enterprise. Het thema was geïnspireerd op een gezonken schip, dat de media gehaald had doordat de kapitein 10 dagen op zijn zinkend schip gebleven was. De groep bouwde een schip en het kostuum bestond uit matrozenpakjes en officierenkledij. Ze droegen ook plakkaten met komische teksten op mee. Tijdens de stoet begaf het onderstel van het schip, waardoor men de boot op balken moest voorttrekken. (3e Prijs)
V.l.n.r. Valère De Saedeleer, Adolf Van Den Bergh, Henri Peerlinck (Bron: De 75 Stoeten van Aalst - DAK -foto Herman Louies, coll. Jan Louies)
De Sloebers[]
1953: La Petite Diligence. De groep kocht een oude wagen, die pas na de stoet betaald moest worden. Bovendien beloofde autohandelaar Bert Van Rossem de groep dat hij de wagen na keuring terug zou kopen. De Sloebers brachten de wagen zoals afgesproken terug na carnaval, maar betaalden de man er nooit voor. Het achterstuk van de wagen werd weggezaagd om plaats te kunnen maken voor het maken van een oude postkoets. Aan de radiatoren werden lichtkogels bevestigd, die aangestoken werden tijdens de stoet. De lichtkogels produceerden echter zo veel hitte, dat de radiatoren van de wagen begonnen te smelten. Bert Mertens probeerde de brand te blussen, maar bij het blussen vatte zijn baard vuur. Gelukkig werd erger voorkomen en verloor Bert enkel zijn baard. (3e prijs buiten wedstrijd)[1]
De Sloebers 1953 (Bron: De 75 Stoeten van Aalst - DAK - foto: Herman Louies, coll. Jan Louies)
De Brave Jongens[]
1954: Tourink Secour. De Sloebers beeldde het vijfjarige bestaan van Touring wegenhulp uit. De Sloebers hadden zich hiervoor verkleed als wegenwachters met motor en zijspan. De zijspan bestond uit een oude kinderkoets, die aan een drie motoren en twee fietsen bevestigd was. Aan de uitlaat bevestigde men een klaroen en een jachthoorn, om lawaai te produceren. Tijdens de stoet moest de groep echter om de 300 meter stilstaan, omdat de motoren oververhit raakten door het bevestigen van de instrumenten aan de uitlaten. Daarbij kwam ook nog eens dat halfweg de stoet een zijspan afbrak, waardoor Pol Carael tegen een huisgevel reed. De zijspan werd vervolgens met een koord aan zijn lichaam bevestigd, waardoor hij de stoet verder kon rijden met zijspan. Zijn motor was aan het einde van de stoet echter onbruikbaar geworden door oververhitting en door de koorden had hij diepe striemen opgelopen. Op carnavalsmaandag werden De Sloebers opgewacht door echte wegenwachters, die erg tevreden waren met de uitbeelding van het thema. (2e plaats buiten wedstrijd)
De Sloebers 1954 (Bron: De 75 Stoeten van Aalst - DAK)
De Sloebers[]
1955: De Intervapeur. Naar aanleiding van de reclamecampagne om gebruik te maken van stoom via de intervapeur, lagen in Aalst vele straten en voetpaden opgebroken. De Sloebers haalden hieruit hun inspiratie. Ze schaften zich buizen en een wagen aan, die deze keer onmiddellijk betaald moest worden aan Bert Van Rossem. De Sloebers wilden rook ontwikkelen tijdens de stoet en wendden zich hiervoor tot Marcel De Bisschop, maar zijn oplossing was niet voldoende. De Sloebers beslisten hierop om in olie gedrenkt katoen te gebruiken. Tijdens de stoet zorgden ze zo voor een dikke rookwolk en op de Grote Markt gebruikten ze een rookbom. De tribunes liepen echter leeg door de ontwikkelde rook en overal werd er gehoest.(1e prijs buiten wedstrijd)[2]
De Sloebers 1955 (Bron: Madeinaalst.be - Collectie De Smet)
1956: Het Melkhuisje. Hun thema haalden ze bij de cafetaria in het Stadspark, waar geen alcoholische dranken verkocht mochten worden en de naam 'het Melkhuisje' kreeg. De Sloebers bouwden hun eigen melkhuis en gingen ermee in de stoet. Ze huurden een legervrachtwagen, maar door het koude weer was de radiator en het motorblok bevroren. Gelukkig draaide de motor nog. Op de vrachtwagen bouwde men het melkhuis, met orgel, w.c. en koe. Ondanks de kou nam Oswald in onderbroek plaats op de toilet. Het gevolg was dat hij na de stoet met twee blauwe billen zat. Tijdens de stoet had men te maken met panne; Raoul Schillemans moest de groep met zijn takelwagen voor de rest van de groep bijstaan. Een dronken Gustaaf Eylenbosch was onderweg ook nog van de wagen gevallen. (1e prijs buiten wedstrijd)
De Sloebers 1956 (Bron: De 75 Stoeten van Aalst - DAK)
1957: Het Monument en de Schotten. De Sloebers kozen het Vredesmonument als thema voor de stoet. Met een stootkar, dennenboom en stukgesneden etalagepop, maakten ze het monument na. De Sloebers hadden zich verkleed als Schotten en liepen met doedelzakken en trommels mee in de stoet. (1e prijs buiten wedstrijd)[3][4]
Pol Carael 1957 (Bron: De 75 Stoeten van Aalst - DAK)
1958: De Atlas. De Sloebers maakten een wereldbol met een doorsnede van 3 meter. De wereldbol werd op een open platte wagen bevestigd. De Sloebers wilden de wereldbol laten ronddraaien, waarbij ook de Spoetnik en het Atomium moesten bewegen. Op carnavalszondag brak echter het bewegingsmechanisme bij het naar buiten rijden van de wagen, waarop Roland Van Steyvendaele de boel moest repareren. Eén uur voor de vorming van de stoet was hij klaar en zorgden de Sloebers voor de eerste wagen met bewegende onderdelen. De leden waren gekleed in kostuums, die de folklore van verschillende landen voorstelde. (1e prijs buiten wedstrijd)
De Sloebers 1958 (Bron: De 75 Stoeten van Aalst - DAK - foto Herman Louies coll. Jan Louies)
1959: Keizer Carnaval. Naar een idee van Charles Van Steenbergen werd gekozen om een parodie te maken op Keizer Fransky. Franksy gaf zijn fiat en beloofde zelfs zijn medewerking bij het uitwerken van hun thema. Ze maakten een praalwagen, waarop een grote, dikke Keizer Carnaval lag. De platte wagen, die vorig jaar aangeschaft werd voor de wereldbol, werd opnieuw gebruikt en gedurende twee maanden werkte men de figuur uit. Door de koude hadden de Sloebers vernis aangebracht op de pop; de vernis bevroor echter, waardoor de figuur volledig wit zag. Jozef Paepe besliste om met lampen de vernis te ontdooien en te drogen. Etienne Van Heck had zich verkleed als Keizer Fransky, met in zijn hand een tafelpoot. De platte wagen, met daarop de pop, werd voortgetrokken door een auto, waarop Adolf Van Den Bergh ook een levende versie van de Keizer bracht.(1e prijs)
De Sloebers 1959 (Bron: De 75 Stoeten van Aalst - DAK - foto: Herman Louies coll. Jan Louies)
1960: The Drumsband of the Sloebers. Na het gezien te hebben van een militaire taptoe in Brussel, wou Adolf Van Den Bergh hetzelfde creëren in Aalst. De kostuums werden gemaakt naar die van de Keizerlijke Garde van Napoleon. Er werden muziekinstrumenten aangeschaft en muziekleraar Pierre De Neef leerde hen om deze instrumenten te bespelen. Gedurende 7 maanden oefenden de Sloebers twee keer per week. De Sloebers riepen de hulp in van juffrouwen Juell De Breucker en Elsa Van Der Elst om hen te begeleiden als majorettes. De Sloebers kregen tijdens carnavalszondag overal applaus, met als hoogtepunt hun optreden op de Grote Markt voor Prins Alexander. De prins zette zich recht om hen toe te juichen en velen verlieten de tribune om de Sloebers proficiat te wensen. De Sloebers hadden nog een cadeau voor de prins: een pop die op dezelfde manier als de Sloebers gekleed was. (1e prijs buiten wedstrijd)
De Sloebers 1960 (Bron: De 75 Stoeten van Aalst - DAK foto: Herman Louies coll. Jan Louies)
1961: Staking. De groep was in 1960 zo ontgoocheld met de geldprijs die ze van de stad gekregen hadden, dat ze in 1961 besloten om niet officieel deel te nemen aan de stoet. Op carnavalszondag liepen ze mee in de stoet als stakende arbeiders, vergezeld door studenten en rijkswachters te paard. Op carnavalsmaandag vlogen ze naar Düsseldorf om er deel te nemen aan de Rosenmontagstoet met hun thema van vorig jaar.
De Sloebers naar Düsseldorf op carnavalsmaandag (Bron: De 75 Stoeten van Aalst - DAK)
1962: De Troika. De Sloebers lieten zich inspireren door de Russische politiek. Verkleed als Russen en met een grote slee, met daarin Chroesjtsjov als Russische beer en Kennedy als cowboy, gingen ze in de stoet. Ze hadden fijfels, waarop ze hadden leren spelen. De Sloebers lieten zich opnieuw begeleiden door hun twee majorettes. De slee werd voortgetrokken door een paard. De Sloebers beslisten zich niet te schminken, in plaats daarvan lieten ze hun snor en baard groeien en scheerden ze hun haar af. (1e prijs buiten wedstrijd)
De Sloebers 1962 (Bron: De 75 Stoeten van Aalst - DAK foto: Herman Louies coll. Jan Louies)
1963: De Cirke. De Sloebers beeldden een circus uit. Op hun platte wagen bouwden ze een circustent, met kassa en leeuw. Het geheel leek op een rondreizend circusgezelschap, want ook woonwagens waren aanwezig. De Sloebers lieten affiches maken, die overal in de stad opgehangen werden.
De Sloebers 1963 (Bron: De 75 Stoeten van Aalst - DAK) foto Herman Louies coll. Jan Louies
1964: Parijs op den Dender. Met de slogan 'Europa, dat ben ik' gingen ze met hun Venetiaanse boot in de stoet. De Sloebers brachten ook terug muziek; Adolf Van Den Bergh speelde orgel, Henri speelde bas, Jozef Van Bruyssel speelde klarinet en De Gols had zijn trommel mee.
De Sloebers 1964 (De 75 Stoeten van Aalst - DAK)
1965: Irene en Don Carlos. De Sloebers namen niet meer deel aan de stoet, maar konden de carnavalsdagen niet zomaar aan zich voorbij laten gaan. Ze beslisten om zich in groep te verkleden. De Sloebers lieten zich inspireren door de huwelijksperikelen tussen prinses Irene en prins Don Carlos. De stad Aalst betreurde echter dat de Sloebers niet meer meeliepen in de stoet en lieten daarom een speciaal podium bouwen voor hen op de Grote Markt, waar ze de stoet konden bekijken.
De Sloebers 1965 (De 75 Stoeten van Aalst - DAK) foto Herman Louies coll. Jan Louies
1966: Zorba de Griek. Opnieuw namen de Sloebers niet deel aan de stoet, maar hadden ze besloten om zich in groep te verkleden. Ze kozen voor het thema Zorba de Griek, naar de bekende film. In verschillende café's zorgden ze voor Griekse dans en muziek.
De Sloebers 1966 (Bron: De 75 Stoeten van Aalst - DAK)
Activiteiten[]
Sloeberscross[]
De Sloebers op hun Sloebersfestival (Bron: Madeinaalst - Collectie Louies J)
Om de kas te spijzen besloten de Sloebers om een cross te organiseren, naar een idee van Jozef Paepe. Autohandelaar Bert Van Rossem, die ervaring had met het organiseren van crosses, beloofde zijn medewerking. De Sloebers wilden er een echt kampioenschap van maken en brachten dit ook zo naar buiten. Er werd een grote reclamecampagne opgezet en zelfs in Brussel werden affiches geplakt.
De cross ging door achter het vliegplein aan 'de Kluizen'. Met balen stro werd het parcours afgezet en brouwerijen De Gheest en Zeeberg zorgden voor drankenstanden. Ongeveer 100 deelnemers kwamen op de wedstrijd af, omdat ze dachten dat het om een echt kampioenschap ging, en ook de televisie was aanwezig. De toegangsprijs was 50 frank, maar de cross was financieel niet zo winstgevend als gedacht. Voor de laatste zeven crossers was er zelfs geen geldprijs meer mogelijk; waarna Roland Van Steyvendaele een leeg kistje overhandigde aan de laatste zeven renners, dat ze maar onderling moesten verdelen.
De Sloebers op de Bier- en Bloemenfeesten in 1961 (De Gazet van Aalst - 15/04/1961)
Het was de eerste en laatste keer dat de Sloebers een activiteit organiseerden om de kas te spijzen, voortaan zou alles steeds met eigen middelen betaald worden.
De Sloebersavond[]
Op 7 september 1957 organiseerden de Sloebers hun eerste Sloebersavond. Hun molen werd op deze avond voor het eerst opengesteld voor het publiek.
De Bevrijdingsfeesten[]
(Bron: Archief Sören Delclef)
In september 1957, naar aanleiding van de bevrijdingsfeesten, werd door Gustaaf De Stobbeleir aan de Sloebers gevraagd om bloemen neer te leggen bij het oorlogsmonument aan het Vredeplein. Als Schotse militairen beslisten ze in te gaan op deze vraag.
De stationschef van Aalst hadden ze wijsgemaakt dat de oorlogsheld generaal ''Mac O White Men' zou aankomen in het station van Aalst. Deze zogenaamde oorlogsheld kreeg een daverend applaus van het publiek en kreeg bloemen overhandigd van het ontvangstcomité. Het muziekkorps van de brandweer zorgde voor een gepast onthaal, waarna Mac O White Men in een ceremoniewagen naar de Kat gereden werd. De generaal legde bloemen aan het oorlogsmonument en mocht daarna terug in de ceremoniewagen plaatsnemen. De Sloebers hadden iedereen wijsgemaakt dat de generaal stom was en een gebroken arm had, maar toen het portier van de autodeur te vroeg toegeslagen werd, werd duidelijk dat dit helemaal niet waar was.
De Sloebers in 1960 (Bron: Archief Lieven Goubert)
In 1958 werd opnieuw aan de Sloebers gevraagd om mee te werken aan de Bevrijdingsfeesten. Ze hadden beslist om aan het werk te gaan met de film 'The Bridge over the River Kwai'. Uit dennenboomstammen maakten ze een brug, die ze op een wagen plaatsten. In de Pupillen op de Graanmarkt gingen ze om militaire kleding, waarop ze met witte verf de letters PW zetten, verwijzend naar Prisoner of War. Tijdens de optocht werd door een muziekkorps de muziek uit de film gespeeld. Na de rondgang werd de brug tot ontploffing gebracht.[5]
Ontvoering van het Ros Balatum[]
(Bron: Archief Sören Delclef)
In 1958 liet Georges Schrijver, de voorzitter van de Lustige Pombiers die het Ros Balatum gemaakt hadden, zich negatief uit over de activiteiten van de Sloebers. De Sloebers besliste hierop om als tegenreactie het Ros Balatum van de Lustige Pombiers te stelen en het naar Dendermonde te voeren. Lucien Tas kwam met het idee en samen met Roland Van Styvendaele, Willy Van Geertrui, Adolf Van Den Bergh en Jean Van Den Hauwe zou hij het plan uitvoeren.
Schepen Gustaaf De Stobbeleir werd betrokken bij deze ontvoering. Gustaaf bezorgde de Sloebers de sleutel van het stadsmagazijn waar het Ros Balatum zich bevond. De nacht voor carnaval braken de ontvoerders binnen in het magazijn en bestegen ze het Ros Balatum. Ze lieten het hoofd van het Ros Balatum zakken en reden ermee naar buiten. Eén van de oren raakte bij het naar buiten rijden echter beschadigd, omdat de kop niet genoeg gezakt was.
(Bron: Archief Sören Delclef)
Bij het naar buiten rijden viel de motor van het Ros stil, omdat er niet genoeg water op de radiator zat. Lucien Tas besloot hierop om met zijn jeep het Ros voort te trekken. Aan de Zwarte Hoekbrug reden ze de elektriciteits- en tv-kabels stuk en verderop kwamen ze twee agenten tegen. De agenten lieten echter begaan en gingen op het politiebureau gaan vertellen wat ze gezien hadden. Daar sloeg men paniek, omdat men dacht dat de Dendermondenaren het Ros kwamen stelen.
De Sloebers waren tot aan de Bredestraat geraakt, toen ze de politiewagens hoorden aankomen. Ze vluchtten hierop weg, waarbij enkelen zelfs tot in Moorsel achtervolgd werden. De politie kon echter geen enkele ontvoerder vatten.
De dag nadien sprak men in Aalst van een grote schande. De schuld werd in de schoenen van de Dendermondenaren geschoven. Het duurde echter niet lang vooraleer Roland Van Styvendaele opgepakt werd door de politie en ook Lucien Tas en Willy Van Geertrui kregen bezoek van de politie. Ze ontkenden allemaal, waarna de politie naar Adolf Van Den Bergh in de Zoutstraat reed. Adolf ontkende eerst, maar toen de politie zei dat Roland bekend had, liet Adolf zich vangen en bekende hij.
(De Gazet van Aalst - 09/03/1957)
De daders moesten bij ondercommissaris Geeroms komen en ook Gustaaf De Stobbeleir was daar present. Ze werden beschuldigd van diefstal met inbraak en beschadiging van stadseigendom. De zaak werd doorgegeven aan de Rechtbank van Dendermonde, waar de rechter besliste om hen een gevangenisstraf van acht dagen op te leggen. Door tussenkomst van Marcel De Bisschop en minister Moyersoen werd de zaak echter geseponeerd.[6][7]
Einde van de groep[]
Afscheidsmedaille van de Sloebers (Collectie Lieven Goubert)
In 1963 was er voor het eerst sprake om te stoppen met de groep. Verschillende leden haakten af omwille van uiteenlopende redenen en de groep vond dat men op een hoogtepunt moest stoppen. Uiteindelijk bleef de groep toch nog bestaan, maar de groep was wel sterk uitgedund.
In 1965 haakten opnieuw enkele leden af, waardoor besloten werd om geen wagen meer te maken. De leden zouden zich enkel nog verkleden en niet meer officieel deelnemen aan de stoet. Adolf Van Den Bergh overtuigde de resterende leden om zich in 1966 opnieuw in groep te verkleden, maar niet deel te nemen aan de stoet.
De Herderkes lagen bij Nachte van de Sloebers (De Gazet van Aalst - 13/01/1968)
Uiteindelijk werd de groep officieel ontbonden op 7 oktober 1966. Tijdens het laatste avondmaal werden nog 5 leden gehuldigd; Jozef Van Bruyssel, Frans Becque, Adolf Van Den Bergh, Valère De Saedeleer en Henri Peerlinck. Ze kregen elk een glasraam cadeau, waarop een Sloeber afgebeeld stond in hun thema van 1960. De aanwezigen kregen tot slot nog een medaille met daarop de naam 'Sloeber' van Adolf Van Den Bergh. Dit was tevens de eerste medaille van een carnavalsgroep in kleur. De medaille is uiterst zeldzaam, aangezien er maar 24 van gemaakt werden.
De groep bestond officieel dan wel niet meer, maar toch lieten ze nog van zich horen. Zo brachten ze op het Driekoningenfeest in 1968 nog hun eigen versie van De herderkens lagen bij nachte. De Sloebers bleven voor muziek zorgen tijdens carnaval, in '68 beeldden ze een hippieband uit en ook in '69 zorgden ze voor muziek en deelden ze instrumenten uit aan de omstaanders.
In 1955 ontvingen de Sloebers een boze brief van Intercom. De Sloebers hadden volgens Intercom voor slechte reclame gezorgd, door te zeggen dat een aansluiting op de intervapeur duur was, en eisten een rechtzetting in de pers.
De Sloebers schonken een piano hun lokaal café St.Kristoffel. De Sloebers stonden in voor het onderhoud van de piano. De piano bleek volgens een bezoekster van het café antiek te zijn en ze kwam met de Sloebers overeen de piano over te kopen voor 7 000 frank. De Sloebers gingen de piano, getooid in een witte kiel en kepie, bij de dame in Brussel leveren. Naar aanleiding van deze gebeurtenis lieten de Sloebers in de Aankondiger een advertentie zetten 'Wens dringend te kopen, oude piano's en orgels. Zich wenden tot Korte Zoutstraat 4 Aalst', het adres van Adolf Van Den Bergh.
Op 27 juni 1959 organiseerden de Sloebers een filmfestival met uitreiking van Oscars in hun lokaal 'de Molen'. Op het filmfestival zouden bekende acteurs en actrices aanwezig zijn, die met de boot Jeanne aan de St. Annabrug zouden aankomen. Op de bewuste dag stonden vele nieuwsgierigen aan de kade te wachten op de filmsterren. De filmsterren meerden aan met hun boot en werden ontvangen door de Sloebers. De omstaanders hadden echter vlug door dat het om een grap ging.[8]
In 1958 brachten de Sloebers op de zondag na carnaval een bezoek aan de Expo op de Heizel. In elke hal werden ze met open armen ontvangen en trakteerde Charles Van Steenbergen, die gekend was als Sjalen Fantasie, een optreden, dat zo veel volk trok, dat de herbergier kwam vragen om het podium te verlaten, omdat de kelners niet meer konden werken door het volk.
(De Gazet van Aalst - 05/03/1959)
In 1959 besloten de Sloebers om aan het einde van carnaval hun carnavalspop, die een parodie was op Keizer Carnaval, te verbranden. Met een lijkkist en passende begrafeniskledij verbrandden ze hun pop en vierden ze het einde van carnaval.
Tijdens de Jaarmarkt op de Houtmarkt wilden de Sloebers een parachute met pluchen hond aan in de bomen hangen. De hond droeg het teken van de hamer en de sikkel, verwijzend naar de hond Leika, die door de Russen in de ruimte gestuurd was. Tijdens het uitvoeren van hun grap op de avond voor de Jaarmarkt werden de Sloebers betrapt door de politie en werd hun materiaal in beslag genomen, waardoor de grap mislukte.
In 1960 verkleedden de Sloebers zich als 'de Onware Gilles' op de verkiezing van Prins Carnaval. Ze deden dit omdat het volgens de pers niet goed ging met de Ware Gilles, waarop de Sloebers dit eventuele gemis wilden opvangen. De Onware Gilles smeten met ajuinen, waardoor de dansvloer gereinigd moest worden, omdat die te glad geworden was om op te dansen.[9]
De stad Geraardsbergen riep de hulp in van de Sloebers om de pers te halen. Ze vroegen de Sloebers om hun Manneke Pis te ontvoeren, zodat ze met deze stunt reclame konden maken voor hun geschiedkundige stoet. De Sloebers brachten het beeldje de dag nadien terug, waarna ze een rondgang maakten in Geraardsbergen en deelnamen aan het avondfeest.
De Sloebers hadden zogezegd koningin Elisabeth uitgenodigd in Aalst. Susan Roghé, van café Canterburry, werd gevraagd om de rol van koningin te vertolken. In een open wagen werd ze naar het stadhuis gevoerd, waar de receptie van de Oude Garde aan de gang was. Na de receptie vergezelde 'de koningin' de Oude Garde in hun optocht en nam ze deel aan het banket.
Toen Sloeber Remy Buys café 't Landhuys opende op de Grote Markt waren zijn vrienden van de groep ook present. Als cadeau kreeg hij een grote R, gemaakt uit kachelbuizen. Tijdens de receptie werd het cadeau op tafel gezet, waarna 100 witte muizen uit de buizen in het café sprongen. Het duurde twee dagen eer Remy al de muizen gevangen had.
In 1962 trokken de Sloebers mee in de Bloemencorso van Knokke. Ze beeldden er hun thema van de Troika uit, waarbij ze hun sportwagen met 5000 anjers versierd hadden. Hiervoor ontvingen ze de eerste prijs buiten wedstrijd. Een vertegenwoordiger van een Duitse firma merkte er hen op en bood de Sloebers een contract aan om deel te nemen aan een publiciteitsprogramma tijdens de Zesdaagse van Brussel.[10]
Het Sloeberskarretje in het Stedelijk Museum (Foto: Sören Delclef)
In 1963 ging het gerucht de ronde dat de Sloebers zich als groep kandidaat zouden stellen voor de gemeenteraadsverkiezingen. Dit was echter enkel een gerucht; de Sloebers deden niet mee aan politiek.
In 1967 schreef Remi Buys het boek De Sloebers (Kroniek over een Aalstersche Carnavalgroep "De Sloebers" 1952- 1967).
In 2012 kocht het Stedelijk Museum een wagentje aan, dat gebruikt werd door de Sloebers, alsook enkele documenten van de groep.
.jpg){kind=link}
