Ajoinpedia
Registreer
Advertisement

Eendracht Aalst is een voetbalploeg, die in 1919 opgericht werd onder stamnummer 90. De club behoort vandaag niet tot de top van België, maar kan wel een zeer rijke geschiedenis voorleggen.

Oprichting[]

Op 25 juni 1919 werd SC Eendracht Aalst opgericht. Deze nieuwe voetbalclub kreeg van de Koninklijke Belgische Voetbalbond stamnummer 90 en was op dat moment de enige voetbalclub in Aalst. In 1900 werd wel de voetbalploeg FC Alost opgericht, maar deze verdween alweer in 1904. Andere Aalsterse ploegen, zoals Sporting, Aalst Voorwaarts, Steun Geeft Moed en Vreugd in Deugd, verdwenen dan weer door het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog.

De Eerste Wereldoorlog lag mee aan de basis van het ontstaan van Eendracht Aalst. Bij het begin van de oorlog richtte Etienne Eeman de ploeg FC Eendracht Aalst op, met als doel geld in te zamelen voor de krijgsgevangen. Etienne, die zelf een voormalig voetballer was van Steun Geeft Moed, deed beroep op jongens die niet dienstplichtig waren en liet hen opdraven in vriendenwedstrijden. De opbrengsten uit deze wedstrijden werden dan gebruikt om pakketten te versturen naar de krijgsgevangenen en opgeëisten. De Duitse bezetters maakten een einde aan Eendracht FC in 1917, maar na de oorlog waren het wel diezelfde oud-strijders en oud-krijgsgevangenen die aan de basis lagen van Eendracht Aalst.

Eendracht Aalst 1919

Eendracht Aalst in 1919 (foto uit 'De Vloek van Blavier) Staand: Robert Liebaut, Philemon De Somer, Jozef Claus, Camiel Spitaels, Leon Van der Borght, Jules Van Opdenbosch - Zittend: Henri Lecompte, Valery Van der Elst, Romain Van Sinay, Marinus Walgraef, Gustaaf Paelinck

In navolging van Eendracht FC, wilde men ook na de oorlog verder gaan met voetballen. De groep rond Etienne Eeman richtte daarom een nieuwe voetbalploeg op, tijdens een bijeenkomst in café 'Bij Jan de Gendarm' aan het Esplanadeplein. Ze noemden de nieuwe voetbalploeg Sport-Club Eendracht Aalst en kozen zwart en wit als clubkleuren, zoals dat ook het geval was geweest bij Eendracht FC. Voor het dagelijks bestuur van de club werd Etienne Eeman verkozen tot voorzitter, die zich liet bijstaan door Maurice Franck (secretaris) en Pedro De Hert (schatbewaarder).[1]

Degradatie in plaats van kampioen[]

Eendracht Aalst speelde aanvankelijk enkel vriendenwedstrijden, maar in 1920-1921 werd er gestart met competitievoetbal. Eendracht Aalst werd ingedeeld in de Oost-Vlaamse 2de afdeling en werkte haar wedstrijden af op een terrein aan de Puiteput, waar zich nu de Sint-Annalaan bevindt. Trainen deed men op het Esplanadeplein, niet ver van het clublokaal.

Eendracht Aalst zou niet aan de Puiteput blijven spelen, want voor ze hun vaste stek vonden in de Bredestraat, speelden ze ook nog wedstrijden op terreinen achter en in het stadspark, en op een weide aan de Kapellekensbaan in Erembodegem. In seizoen 1925-1926 kwamen ze uiteindelijk terecht op een terrein achter de fabriek Lion d'Or. Om een gloednieuw voetbalveld aan te leggen, werd op 25 januari 1926 de Samenwerkende Maatschappij Eendracht opgericht. Het nieuwe terrein aan de Bredestraat zou klaar geraken in 1928.

Eendracht Aalst deed het niet onaardig en groeide uit tot een vaste waarde in de top 5 van het klassement in de 2de regionale afdeling, met als hoogtepunt de kampioenstitel in het seizoen 1927-1928. Ondanks de eerste plaats in het klassement, zou Aalst dat jaar toch niet promoveren. Oudenaarde had immers een klacht ingediend tegen Eendracht Aalst, omdat Aalst een vergoeding zou gegeven hebben aan drie van hun spelers. In die tijd mochten er van de KBVB geen vergoedingen gegeven worden in de regionale reeksen, waardoor alle wedstrijden van Eendracht Aalst omgezet werden naar verlieswedstrijden. Eendracht Aalst werd hierdoor veroordeeld tot degradatie. Voorzitter Etienne Eeman was de kop van jut en werd gedwongen om af te treden. Samen met hem vertrokken nog enkele andere bestuursleden en ook bij de jeugdploegen volgde een leegloop.

1930-1931
1932-1933

1930-1931

(©foto uit De Vloek van Blavier)

1932-1933

(©foto uit De Vloek van Blavier)

1930-1931
1932-1933


Eendracht Aalst bleef niet bij de pakken zitten en met Pierre Cornelis kwam er een nieuwe voorzitter aan het roer, die de club naar nieuwe successen zou leiden. Eendracht rechtte haar rug en promoveerde het daaropvolgende seizoen meteen terug naar 2de Provinciale. De club bleef goed presteren en kon zo in het seizoen 1932-1933 de promotie naar de 1ste Provinciale afdeling afdwingen.

Met De Buck en Voogt in eerste klasse[]

Karel Voogt, trainer Van der Straeten, Dolf De Buck

Karel Voogt, trainer Verstraeten en Dolf De Buck (©foto uit De Vloek van Blavier)

Eendracht Aalst bouwde een sterke ploeg uit en zette daarbij in op de jeugd. Het bleek succes te hebben, want in het seizoen 1936-1937 debuteerde Eendracht Aalst in de 1ste nationale afdeling. Dat seizoen zou de jonge Adolf De Buck voor het eerst bij Eendracht Aalst te zien zijn. De Buck groeide uit tot de grote publiekslieveling en zou het uiteindelijk schoppen tot international. Hij was met zijn nationale selectie in 1945 de allereerste speler van Aalst die opgeroepen werd voor de nationale ploeg. De Tweede Wereldoorlog en een latere degradatie van Eendracht Aalst, zorgden er wel voor dat zijn selecties bij de nationale ploeg beperkt bleven tot 16, waarvan hij zeven keer mocht opdraven. Dolf zou Eendracht Aalst trouw blijven gedurende zijn volledige carrière en stond bekend als een technisch begaafde verdediger.

Naast Adolf De Buck, stootten ook andere jongelingen door bij Eendracht Aalst, waaronder Augustin Verhulst, Albert Cornelis, Jan Boone, Jef Petit, Frans Van den Spiegel, Pros Van der Vekken en Karel Voogt. De Nederlander Karel Voogt debuteerde op 15-jarige leeftijd bij Aalst en scoorde meteen 3 keer. Hij zou in het seizoen 1936-1937 zeventien wedstrijden spelen en evenveel keer scoren. Voogt was een echte goalgetter en scoorde tussen 1936 en 1949 tweehonderdeenenveertig keer in 284 wedstrijden. Het leverde hem een transfer op naar Charleroi en na een omzwerving bij het Italiaanse Messina kwam hij in 1951 terug naar Aalst, zodat hij dichter bij zijn familie kon zijn. Hij zou nog zeven jaar bij Aalst spelen, waarna hij zijn carrière beëindigde.

Eendracht Aalst koos vooral voor lokaal talent en in seizoen 1938-1939 maakten maar liefst acht Aalstenaar deel uit van de spelerskern, waarvan er zeven uit de jeugdrangen van de club zelf kwamen. Ondertussen brak de Tweede Wereldoorlog uit en was er van een normale competitie nog weinig sprake. Competities werden vroegtijdig afgebroken of niet ingericht en er werden noodcompetities opgestart. Wedstrijden werden gespeeld onder moeilijke omstandigheden, waardoor de resultaten uit de oorlogsjaren weinig representatief zijn. Vanaf 1945-1946 werd de competitie opnieuw hervat, waarbij Eendracht Aalst als achtste eindigde in de 1ste afdeling.

Het verlies van Miel De Buck[]

Emiel en Adolf De Buck

Emiel en Adolf De Buck (©foto uit Fotoboek Eendracht Aalst 90 jaar)

In seizoen 1946-1947 besliste de KBVB dat het aantal ploegen in eerste klasse herleid zou worden tot 16, waardoor er dat jaar 5 dalers zouden zijn. Eendracht Aalst eindigde op de 17de plaats (van in totaal 19 clubs), waardoor het samen met Club Brugge, Sint-Niklaas, White Star en Vorst degradeerde.

Op 16 december 1949 sloeg het noodlot toe bij Eendracht Aalst met de dood van Eendracht-speler Emiel De Buck, de broer van Adolf. Tijdens de wedstrijd White Star - Eendracht Aalst viel Miel bij een schermutseling voor het doel met zijn rug op de grond, waarbij een andere speler op hem terecht kwam. Emiel voelde pijn in de buikstreek, maar besliste om de wedstrijd toch verder te zetten. Kort na de rust kon De Buck de pijn niet meer houden en werd hij vervangen door trainer Herremans. Toen de pijn een dag later nog niet voorbij was, ging Emiel naar het ziekenhuis, waar inwendige kwetsuren vastgesteld werden. De situatie bleek ernstig te zijn en Emiel verbleef 4 weken lang in het ziekenhuis, waar hij verschillende bloedtransfusies kreeg. Emiel zou het uiteindelijk niet halen en een paar dagen na zijn 22ste verjaardag overleed hij. De supporters en de club waren erg aangeslagen en de dood van Emiel kende een enorme weerslag op de prestaties van de ploeg.

Koninklijke club[]

Logo Eendracht Aalst

Op 15 mei 1951 kreeg Eendracht Aalst de titel van Koninklijke sportvereniging. Voortaan zou de club daardoor verdergaan onder de naam KSC Eendracht Aalst en kreeg het logo er een kroon bij. De koninklijke titel zou de club echter geen geluk brengen, want Aalst degradeerde in 1951 naar bevordering. Het verblijf in bevordering zou wel van korte duur zijn, want door een herschikking van de reeksen, kon Eendracht Aalst al na één seizoen naar 3de nationale, ondanks een derde plaats in het eindklassement.

Dolf De Buck en Gaston Van der Elst

Adolf De Buck en Gaston Van der Elst bij Eendracht Aalst: de afscheidnemende en de nieuwe publiekslieveling (©fotoboek Eendracht Aalst 90 jaar)

Na het seizoen 1955-1956 moest Aalst afscheid nemen van clubicoon Adolf De Buck. De Buck was Eendracht Aalst 26 jaar lang trouw gebleven en besliste om na 600 wedstrijden een punt achter zijn carrière te zetten. Zijn vertrek werd voldoende opgevangen en met Gaston Van der Elst maakte een nieuw Aalsters jong talent zijn opwachting. Het daaropvolgende seizoen werd Eendracht kampioen, waardoor het promoveerde naar tweede klasse.

Na twee seizoenen in tweede klasse, kreeg trainer Henri Geertsen er twee assistenten bij met oud-speler Leon Becqué en Michel Verschueren. Michel Verschueren werd aangesteld als conditietrainer en liet de spelers de trappen van de tribune op- en aflopen, met zandzakken van 10 kilo op hun rug. De aanpak van het trainerstrio werkte en Aalst zou dat jaar promoveren naar de eerste klasse. Geertsen en Verschueren bleven aan het roer en met Mayama en N'Golu werden de eerste Afrikaanse spelers aangetrokken. Aalstenaar Gaston Van der Elst raakte dat seizoen niet speelklaar en zou na anderhalf jaar blessureleed pas opnieuw kunnen aansluiten in het seizoen 1961-1962. Ondertussen onderhield hij zijn conditie met conditietrainer Michel Verschueren, die vele jaren later manager zou worden bij Anderlecht.

1959-1960
1960-1961

1959-1960

1960-1961

1959-1960
1960-1961


Scheidsrechter Blavier[]

Eendracht Aalst 1960-1962

1961-1992 (©foto uit De Vloek van Blavier)

In het seizoen 1949-1950 maakte Eendracht Aalst voor het eerst kennis met scheidsrechter Blavier. In de wedstrijd Gosselies - Eendracht Aalst gaf hij 4 spelers van Aalst een rode kaart. Dat zou echter niet de laatste keer geweest zijn dat Aalst op deze manier contact zou komen met de omstreden Waalse scheidsrechter...

In het seizoen 1961-1962 werd Antoine (Arthur) Blavier aangesteld als scheidsrechter voor de wedstrijd Eendracht Aalst - Standard Luik. De Luikenaars vertoonden erg vuil spel, maar scheidsrechter Blavier zag alles door de vingers. Toen Jan Van Poelvoorde na de zoveelste vuile overtreding van Luik ging protesteren bij Blavier, werd deze door de scheidsrechter met een rode kaart van het veld gestuurd. De voorzitter van Standard had zijn spelers tijdens de rust aangemaand tot kalmte, maar de wedstrijd zou nog helemaal ontploffen in de tweede helft. Toen Blavier na de rust ook nog Antoine Van Poelvoorde en Roger Mayama van Eendracht Aalst van het veld stuurde, sloegen de stoppen door bij de Aalsterse supporters. Met nog een kwartier te spelen, stormden ze het terrein op richting Blavier, waardoor de wedstrijd stilgelegd moest worden. Na tussenkomst van de politie en enkele Aalsterse bestuursleden, werd de wedstrijd opnieuw aangevat, maar al snel kende Aalst opnieuw pech. Gaston Van der Elst, Willy Plas en Lajos Balogh vielen nog geblesseerd uit, waardoor Aalst met nog maar 5 spelers op het veld stond. Blavier zag zich genoodzaakt om de wedstrijd te beëindigen in de 87e minuut bij 0-3 voor Standard.

Eendracht Aalst Blavier 1960-1961

Scheidsrechter Blavier (midden) en Aalst-doelman Pie Van der Meirsch na de wedstrijd Aalst - Luik (©foto uit De Vloek van Blavier)

Na de wedstrijd maakte scheidsrechter Blavier een uitgebreid verslag op. Hierin beschuldigde hij Jan Van Poelvoorde en Roger Mayama ervan dat ze hem zouden willen slaan hebben tijdens de wedstrijd. In zijn verslag trok hij ook de blessures van de Aalst-spelers in twijfel. De KBVB volgde Blavier en sprak een zware straf uit voor Aalst. Verschillende spelers werden geschorst (Balogh 1 wedstrijd, Bellon 2 wedstrijden, Van der Elst 4 wedstrijden, Jan Van Poelvoorde 4 wedstrijden, Antoine Van Poelvoorde 4 wedstrijden en Mayama 6 wedstrijden) en conditietrainer Michel Verschueren, die volgens Blavier de aanstoker was, werd geschorst voor al zijn trainersactiviteiten tot 31 december 1962. De eerstvolgende wedstrijd moest achter gesloten deuren gespeeld worden en de wedstrijd tegen Standard werd omgezet in een forfaitnederlaag. In beroep werd de schorsing van Balogh nog opgeheven, maar die van Jan Van Poelvoorde werd omgezet naar 7 wedstrijden.

De reacties in de Vlaamse pers waren erg scherp voor scheidsrechter Blavier en de KBVB en zelfs de Franstalige kranten vonden de strafmaat niet in proportie. Eendracht Aalst zou deze straf niet te boven komen en degradeerde daardoor al na 2 seizoenen opnieuw naar 2de nationale. De zaak Blavier had een groot aandeel gehad in de degradatie van Aalst.

Omkoopschandaal[]

1962-1963 trainer Herremans, Gaston Van der Elst, Becqué

1962-1963: trainer Herremans, Gaston Van der Elst en Leon Becqué (©foto uit De Vloek van Blavier)

In seizoen 1964-1965 werd Eendracht Aalst beschuldigd van omkoping voor de wedstrijd Sp.Charleroi - Eendracht Aalst. Aalst stond op dat moment voorlaatste op één punt van Namen, met nog 5 wedstrijden te gaan. Na de eerste helft leidde Aalst op Charleroi met 0-3, maar tijdens de rust verklaarde Charleroi-speler-trainer Piccinin aan zijn spelers dat hij omgekocht was. De Aalstenaar zakten na rust in elkaar en de wedstrijd eindigde op 3-3.

De voetbalbond stelde een onderzoek in, waarbij vooral Anderlecht-speler Gaston Van der Elst en Aalst-penningmeester Albert Podevijn hard aangepakt werden. Speler-trainer Piccinin van Charleroi zou benaderd geweest zijn door Anderlecht-speler Jamin, om de wedstrijd in het voordeel van Aalst te laten uitkomen. Jamin zou dan weer ingeschakeld geweest zijn door zijn ploegmaat Gaston Van der Elst, die een verleden had bij Aalst, en die zou op zijn beurt gehandeld hebben op verzoek van Eendracht trainer Luc Van den Ende.

Volgens de Commissie op Toezicht en Beroepsspel had Aalst-trainer Van den Ende speler André De Nul op een ongewone plaats opgesteld tijdens de wedstrijd tegen Charleroi en had hij Charleroi-voorzitter Malvaux daarvan op de hoogte gebracht. De Nul speelde echter al 10 weken op die positie en bovendien was de opstelling van Aalst al 10 dagen voor de wedstrijd bekend. De Commissie kwam uiteindelijk terug op deze uitspraak maar was in haar rapport van zeven bladzijden wel scherp voor Eendracht Aalst. Volgens het eindrapport was de schuld van Gaston Van der Elst (Anderlecht), Maurice Jamin (Anderlecht) en Luc Van den Ende (Aalst) bewezen door het onderzoek. Het rapport schreef ook voor om penningmeester Podevijn van Eendracht Aalst te ontslaan. Uiteindelijk werd geen enkele speler of bestuurder van Eendracht Aalst gestraft, maar de KBVB besliste wel dat Eendracht Aalst moest degraderen naar bevordering. Eendracht Aalst kwam zo terug uit op een lager niveau, maar werd wel meteen kampioen met 11 punten voorsprong.

Gaston Van der Elst

Gaston Van der Elst in zijn periode bij Aalst (©foto uit De Vloek van Blavier)

In de jaren '90 zou Gaston Van der Elst nog eens terugkomen op de zaak, waarbij hij verklaarde dat het uiteindelijk Aalst-bestuurslid Jules Matthijs geweest was die 35 000 frank aan Gaston Van der Elst bezorgd had, om deze aan Maurice Jamin te geven. Jamin had daarvoor zelf aan Van der Elst voorgesteld dat hij een degradatie van Aalst zou kunnen tegenhouden met 35 000 frank. Van der Elst wou de ploeg van zijn hart helpen en vertelde aan Matthijs wat hem voorgesteld werd. Jamin hield 25 000 frank voor zichzelf en de overige 10 000 frank overhandigde hij aan Paccinin van Charleroi. Paccinin kon echter zijn mond niet houden, waardoor de bal aan het rollen ging. Uiteindelijk verklikte Jamin zijn ploeggenoot Van der Elst en op basis van vermoedens werd Van der Elst drie jaar geschorst. Na 15 maanden stond Van der Elst uiteindelijk opnieuw op het terrein bij Anderlecht, nadat Jules Matthijs bij de bond alles gaan uitleggen was. Van der Elst had immers zelf geen frank overgehouden aan de hele zaak.

Lang in 3de klasse[]

1967-1968 Fons Lockefeer

Fons Lockefeer viert het kampioenschap in 1967-1968 (©foto uit De Vloek van Blavier)

In het seizoen 1967-1968 eindigde Eendracht Aalst op de eerste plaats, met 1 punt voorsprong op Cercle Brugge, dat in de laatste wedstrijd verloren had met 0-1 van Aalst. Cercle Brugge ontdekte echter een fout op de wedstrijdfiche, waarna het klacht indiende bij de KBVB.

Op het wedstrijdblad stond Suys verkeerdelijk aangeduid als reservedoelman voor Aalst, maar in de tweede helft viel die in als veldspeler. Een reglement van de KBVB zei echter dat een reservedoelman enkel als doelman mocht worden ingezet. Niemand geloofde dat Aalst hierdoor de titel zou verliezen en het Sportcomité seponeerde de klacht op 8 mei 1968. Deze uitspraak werd nog eens bevestigd door het Beroepscomité op 17 mei. Het Uitvoerend comité vernietigde echter de eerdere uitspraken en in 2de zit besliste het Beroepscomité om de uitslag toch om te zetten naar 5-0, waardoor Eendracht Aalst op de tweede plaats eindigde en Cercle Brugge kampioen werd.

Eendracht Aalst 1976-1977 kampioen

Aalst speelt kampioen in 1976-1977 (©Fotoboek 'Eendracht Aalst 90 jaar')

Eendracht Aalst had het erg moeilijk met deze beslissing en voelde zich benadeeld door de KBVB. Aalst moest hierdoor langer in derde klasse blijven, wat enkele jaren zo zou blijven. Heel wat supporters bleven weg, maar in seizoen 1976-1977 kwam de kentering. Voorzitter Frans Daeleman kondigde in juni 1976 de komst van viervoudig Gouden Schoen-winnaar Paul Van Himst aan. Een grote naam als Paul Van Himst zorgde voor heel wat enthousiasme in Aalst en een groot deel van de Aalsterse aanhang keerde terug. De conditie van Van Himst was niet meer top, maar toch zou hij dat jaar belangrijk zijn voor Aalst. Achteraf verklaarde hij dat hij naar Aalst gekomen was om uit te bollen. Eendracht werd dat jaar wel kampioen met Paul Van Himst, Jean Arnolis en Jean-Pierre Lippens, waardoor de club eindelijk kon terugkeren naar tweede klasse.

Ups & downs in 2de klasse[]

Eendracht Aalst wou snel hogerop en versterkte de ploeg met Luc Marievoet, Willy Tuyaerts, Stefaan De Taeye, Alain Van Kemzeke, Carlo Fancisco Ferrera en de Braziliaan Salvador Mammana Neto. Vooral die laatste zou van goudwaarde zijn voor Aalst, doordat hij makkelijk scoorde. Van Himst wilde ondertussen niet meer terugkeren bij Eendracht Aalst, nadat Aalst hem na de promotie geen riante loonsverhoging wou geven. Het eerste seizoen in tweede klasse zou er één met veel interne strubbelingen worden. Na problemen met een bestuurslid werd Jean-Pierre Lippens een maand op non-actief gezet en Johan Dierickx kreeg het aan de stok met trainer Gaston Van der Elst. Salvador raakte bovendien geblesseerd en een deel van de supporters wilde trainer Van der Elst buiten. Uiteindelijk zou Aalst op de achtste plaats eindigen, maar de Aalstenaars bleven de prestaties van hun trainer met argusogen volgen. Zo pikten de supporters het niet dat trainer Van der Elst speler Geert Van Roy weigerde op te stellen, waarna er luid geprotesteerd werd. Van der Elst werd uiteindelijk in oktober 1978 ontslagen, waarna de Nederlander Henk Houwaert weggehaald werd bij Roeselare.

In haar 14 seizoenen in tweede klasse maakte Eendracht Aalst alles mee wat sportief mogelijk was, behalve de overgang naar eerste nationale. Zo miste Aalst in seizoen 1980-1981 op een haar na de promotie, nadat er in de laatste wedstrijd van de eindronde niet kon gewonnen worden van Club Mechelen. In seizoen 1984-1985 ontliep Aalst dan weer op het nippertje de degradatie, door op de laatste speeldag gelijk te spelen tegen kampioen RWDM. In 1987-1988 deed Aalst met trainer Fazekas en sterspeler Mozes Chunga opnieuw mee in de eindronde voor promotie, maar zag het Lierse promoveren met evenveel punten, maar met een beter doelpuntensaldo.

1977-1978
1980-1981
1987-1988

1977-1978

1980-1981

1987-1988

1977-1978
1980-1981
1987-1988


In de zomer van 1988 besliste het bestuur van Aalst om niet meer verder met trainer Fazekas en vond men met Ned Bulatovic een trainer met internationale ervaring. De supporters van Aalst begrepen de exit van Fazekas niet en protesteerden tegen het vertrek van hun geliefde trainer. Toen Bulatovic niet meteen de resultaten kon neerzetten die verwacht werden, was deze in september alweer verdwenen bij Aalst. Onder aanhoudende druk nam voorzitter Roger Van de Waeter ontslag in oktober. Zijn opvolger, Erick Goethals, werd pas in februari aangesteld.

Professionele omkadering[]

Eric Goethals

Voorzitter Eric Goethals (©foto uit De Vloek van Blavier)

Op financieel vlak bleek Eendracht Aalst er midden de jaren '80 niet zo goed voor te staan. Onder impuls van voorzitter Eric Goethals en zijn bestuur werden een groot aantal problemen weggewerkt en werd er ambitieus verder gewerkt aan de toekomst van de club. Men slaagde erin om in de zomer van 1989 opnieuw een grote naam aan te trekken: Juan Lozano. Naast Lozano werd met N'dombassi Jules Mandiangu nog een speler aangetrokken, van wie veel verwacht werd.

Juan Lozano Aalst

Juan Lozano (©Panini)

Lozano beleefde zijn topjaren bij Anderlecht en verzilverde daardoor in 1983 een transfer naar Real Madrid. Het liep bij Real niet zoals hij had gedacht. Het klikte niet met trainer Amancio en Lozano liep enkele blessures op, waardoor hij in 1985 terugkeerde naar Anderlecht. Bij Anderlecht kon Lozano opnieuw schitteren, waardoor hij in 1987 de trofee 'Profvoetballer van het jaar' won. Lozano zou de trofee echter niet zelf in ontvangst kunnen nemen, want op dat moment was hij aan het revalideren in Spanje. In april 1987 had hij immers een dubbele beenbreuk opgelopen tegen Waregem, na een tackle van Yvan Desloover. Na lang revalideren zou Lozano nooit meer zijn oude niveau halen, waardoor Anderlecht hem na twee seizoenen inactiviteit in 1989 een vrije transfer gaf. Via Anderlecht-manager Michel Verschueren kwam Lozano bij Aalst terecht, waar hij terug wou keren naar zijn oorspronkelijke niveau. Hij zou dat seizoen nog 18 wedstrijden spelen bij Eendracht Aalst in tweede klasse, maar de blessure en het lange revalideren had zijn tol geëist en zijn topniveau keerde niet meer terug. Na één seizoen verliet Lozano Aalst, om zijn carrière te beëindigen bij derdeklasser Berchem.

De komst van Lozano deed de club wel heropleven. De supporters waren optimistisch, de sticker 'Me Maan en Macht Nor Ieste Klas' was overal te zien en Jean-Paul De Boitselier nam de single 'Lozé-Lozo-Lozi-Lozano' op. Ook op commercieel vlak was de komst van Lozano van goudwaarde; in een mum van tijd waren alle business seats verhuurd. De verwachtingen waren erg hoog, maar na een zwakke seizoenstart werd het al snel duidelijk dat de promotie dat jaar niet afgedwongen zou worden. Trainer Van Maldeghem werd al snel ontslagen en voorzitter Goethals gaf toe dat er fouten gemaakt werden bij het transferbeleid.

Eendracht Aalst 1991-1992

1990-1991 (©foto uit De Vloek van Blavier)

De club trok lessen uit het afgelopen seizoen en trok trainer Fazekas opnieuw aan, om de club naar succes te leiden in het seizoen 1990-1991. Het budget van de club werd groter, waarop er beslist werd om een manager in dienst te nemen. Manager Patrick Orlans werd aangesteld om de dagelijkse leiding van de club op zich te nemen, met naast hem Jean-Paul Van Liefferinge, Jean-Pierre Van Droogenbroeck, Paul Van Peteghem en Willy De Kerpel. Aalst was opnieuw zwak begonnen aan het seizoen, maar schopte het uiteindelijk wel tot in de eindronde voor promotie. Tot ieders verbazing won Eendracht Aalst deze eindronde waardoor de club na 29 jaar opnieuw in de Belgische hoogste afdeling mocht uitkomen. In de voorlaatste wedstrijd van de eindronde kon Aalst thuis winnen met 1-0 van Turnhout, waardoor de promotie verzekerd was.[2]

1991-1992
1991-1992
1991-1992
1991-1992

1991-1992

Luc Coppens en Wendy Van Wanten (©Eendracht Aalst Bruist!)

1991-1992

Kanu en Wendy Van Wanten (©De Voorpost)

1991-1992

Lamberg, Okpara en Van Petegem (©De Voorpost)

1991-1992

Zakkas (©De Voorpost)

1991-1992
1991-1992
1991-1992
1991-1992


De nieuwe ploeg voor 1ste klasse werd voorgesteld in het bijzijn van Vlaamse artiesten als Wendy Van Wanten, Leopold III en Will Tura, maar het zou een moeilijk seizoen worden voor Aalst. Sterkhouders als Luc Limpens, Moses Chunga, Jules Mandiangu, Mohammed Kanu en Hans De Schrijver bleven bij de club en met Godwin Okpara, Olivier Lamberg, Roald Van Peteghem, Marc Verbruggen, Chris Baert, Dirk Van der Beecken, Dieter Schwabe, Theo Zakkas en Philippe Desmet werd de nodige versterking binnengehaald. Eendracht Aalst bleef wel realistisch en besefte dat het zou moeten vechten tegen de degradatie. De andere clubs bleken te sterk te zijn en Aalst degradeerde meteen terug naar tweede klasse. Fazekas werd opnieuw afgedankt en de club ging verder met Jan Ceulemans in 2de klasse.

Gilles De Bilde 1992-1993

Gilles De Bilde kwam in seizoen 1992-1993 naar Eendracht Aalst (©Panini)

Een terugkeer zou niet lang op zich laten wachten, want met trainer Jan Ceulemans en spelers als Godwin Okpara, Harold Meyssen, Leo Van der Elst, Kris Temmerman, Peter Van Wambeke, Gilles De Bilde, Edi Krncevic en Olivier Lamberg kon Aalst in 1993-1994 opnieuw de promotie naar 1ste klasse afdwingen via de eindronde.

De absolute uitblinker was Gilles De Bilde, die dat jaar zijn doorbraak kende bij Aalst. Met 16 doelpunten werd hij topschutter in tweede klasse en had hij een groot aandeel in de promotie van Eendracht Aalst.[3]

Europees voetbal[]

Gilles De Bilde - Gouden Schoen

Gilles De Bilde wint de Gouden Schoen 1994 (©HLN.be)

Aalst kon haar betere spelers behouden en versterkte zich met o.a. Yves Vanderhaeghe, Koen De Vleeschauwer, Edwin Van Ankeren en Fred Vander Hoorn. De ploeg verraste en tot ieders verbazing eindigde de nieuwkomer als vierde in het eindklassement en behaalden ze de halve finale van de Beker van België. Met deze prestaties, kwalificeerden ze zich ook voor Europees voetbal.

Op 11 januari 1995 werd Aalst-speler Gilles De Bilde beloond voor zijn prestaties met de Gouden Schoen. De Bilde verzamelde al zijn punten in de tweede stemronde, aangezien hij het vorige jaar nog in tweede klasse speelde met Aalst, tot groot ongenoegen van favoriet Lorenzo Staelens. De Bilde werd dat seizoen ook topscorer in de Belgische competitie met 21 doelpunten. Zijn prestaties leverden hem dat seizoen ook 6 caps op bij de nationale ploeg.

Okpara Ebbenhouten Schoen

Godwin Okpara (©Eendracht Aalst Bruisend!)

Met verdediger Godwin Okpara pakte nog een andere speler van Aalst een prijs dat jaar. Op 12 mei 1995 won Okpara de Ebbenhouten Schoen voor zijn prestaties dat seizoen. Daarmee mocht Okpara zich de beste Afrikaanse speler uit de Belgische competitie noemen dat jaar. Okpara was net als De Bilde een erg belangrijke pion in het elftal van trainer Jan Ceulemans.

Aalst mocht in het seizoen 1995-1996 voor het eerst in haar bestaan aantreden in een Europese competitie. Aalst had sterkhouder De Bilde moeten laten gaan naar Anderlecht, maar trok David Paas aan en wou de stunt van het vorige seizoen nog eens over doen. In de UEFA-cup versloeg Aalst Levski Sofia, om vervolgens in de volgende ronde uitgeschakeld te worden door AS Roma, waar een jonge Francesco Totti zijn debuut maakte met zijn eerste Europese doelpunt. Totti zou later uitgroeien tot een wereldvoetballer. Door de zware combinatie van competitievoetbal en Europees voetbal, moesten de Aalstenaar dat jaar echter genoegen nemen met een 14e plaats.

Temmerman en Van Ankeren tegen Levski Sofia
Peter Van Wambeke tegen Levski Sofia
Eendracht Aalst Sofia
Godwin Okpara tegen AS Roma

Temmerman en Van Ankeren tegen Levski Sofia

(©Sportmagazine)

Peter Van Wambeke tegen Levski Sofia

(©HLN.be)

(©eendracht-aalst.be)

Godwin Okpara tegen AS Roma

Temmerman en Van Ankeren tegen Levski Sofia
Peter Van Wambeke tegen Levski Sofia
Eendracht Aalst Sofia
Godwin Okpara tegen AS Roma


Vuistslag De Bilde[]

Porte

Porte werd vervangen met een breuk aan de oogkas en een scheur in zijn netvlies (©Proximus-sports)

Tijdens het seizoen 1996-1997 deelde Anderlecht-speler Gilles De Bilde een vuistslag uit aan Aalst-speler Krist Porte in de wedstrijd Anderlecht - Eendracht Aalst. Op het moment dat De Bilde de vuistslag uitdeelde, was Anderlecht net een stafschop aan het nemen. Hierdoor gebeurde het incident buiten het zicht van de scheidsrechter, die daardoor geen kaart gaf aan De Bilde.

Voor Porte zou de vuistslag verstrekkende gevolgen hebben. Hij brak zijn oogkas, scheurde zijn netvlies en zou acht maanden aan de kant moeten blijven. Het zou een serieuze rem betekenen op zijn carrière, waardoor Porte nooit meer zijn oude niveau haalde. Op het Gala van de Gouden Schoen 1997 bood De Bilde via een videoboodschap zijn excuses aan, maar de voormalige publiekslieveling had het voortaan verkorven bij de supporters van Eendracht Aalst.

Porte diende achteraf klacht in tegen De Bilde voor mishandeling en uiteindelijk werd de rechtszaak afgesloten in 2008. De Bilde moest een bedrag van 10 000 euro betalen aan Porte, terwijl die 20 000 euro geëist had.

Patrick Orlans en het omkoopschandaal[]

Eric Goethals en Patrick Orlans

Na het vertrek van Goethals (links) nam Orlans de touwtjes in handen. (©Eendracht Aalst Bruist!)

In september 1996 nam Eendracht Aalst afscheid van voorzitter Eric Goethals, die tot twee maanden cel veroordeeld was wegens fraude met zijn beleggingsbedrijf. Hij werd opgevolgd door Gilbert De Jonge, die de touwtjes minder strak in handen hield. Hierdoor kon manager Patrick Orlans meer zijn eigen koers varen en trok hij het beleid van de club volledig naar zich toe.

Orlans focuste zich vooral op het commerciële luik en beloofde om 240 miljoen frank te voorzien voor het jeugdcomplex en de tribune. Verschillende bekende Vlamingen werden door Orlans regelmatig naar Eendracht Aalst gehaald, maar ondertussen vergat hij dat de club nog RSZ-schulden had vanuit de jaren '80. Met Christophe Lauwers werd nog een dure speler binnengehaald voor het seizoen 1996-1997 en ondertussen draaide de club ook verlies.

Koen De Vleeschauwer
Yves Vanderhaeghen
Peter Lassen
Kris Temmerman

Koen De Vleeschauwer

Yves Vanderhaeghen

Peter Lässen

Kris Temmerman

Koen De Vleeschauwer
Yves Vanderhaeghen
Peter Lassen
Kris Temmerman


In het seizoen 1997-1998 moest Eendracht tot op het laatste moment knokken voor behoud. Orlans wou Aalst, koste wat het kost, redden van de degradatie en zette heel wat acties op, zoals gratis drankbonnen en supportersbussen. Aalst kon zich met trainer Urbain Hasaert uiteindelijk redden na een sterke 12 op 15 in de slotfase. Volgens sommigen zat er een reukje aan de redding van Aalst en toen Manu Karagiannis van Antwerp, Dirk Rosez van RWDM en Rudy Moury naar buiten brachten dat ze benaderd werden om de wedstrijd in het voordeel van Aalst te laten uitdraaien, werd er een officieel onderzoek ingesteld.

Zwawi Patrick Orlans

Mascotte Zwawi en Patrick Orlans (©Eendracht Aalst Bruisend!)

Na speurwerk werden Bart De Bruyne en Eddy Roelandt herkend als diegenen die de betrokken spelers zouden willen omkopen hebben. Eendracht Aalst en manager Patrick Orlans werden beschuldigd van poging tot omkoping, als vermeende opdrachtgevers van De Bruyne en Roelandt. Het parket eiste de degradatie van Eendracht Aalst en een straf voor manager Patrick Orlans.

Op het proces tegen Eendracht Aalst en Patrick Orlans getuigde Jozef Hutsebaut, één van de beheerders van Eendracht Aalst, dat er een budget van zeven miljoen frank (175.000 euro) vrijgemaakt zou zijn voor de operatie redding. Volgens hem zou naast de drie genoemde wedstrijden tegen Antwerp, Charleroi en RWDM ook de match tegen Germinal Ekeren gefikst zijn.

De Jonge, Orlans, De Bruyn

De Jonge, Orlans en advocaat De Bruyn (©foto uit Eendracht Aalst Bruisend!)

Met de hulp van advocaat Danny De Bruyn werden Eendracht Aalst en Patrick Orlans op dinsdag 17 juni 1997 vrijgesproken door de controlecommissie van de KBVB bij gebrek aan voldoende bewijzen. De vermeende omkopers, Bart De Bruyne en Eddy Roelandt, van wie nooit geweten werd of ze op eigen houtje handelden of in wiens naam ze actief waren, kregen wel een straf. Roelandt werd twee jaar geschorst, Bart De Bruyne tien jaar.[4][5][6][7]

Financiële problemen[]

Gilbert De Jonghe

Voorzitter Gilbert De Jonge (©Eendracht Aalst Bruisend!)

Ondertussen deden heel wat geruchten de ronde over Eendracht Aalst. Zo zouden de spelers en bedienden hun geld niet krijgen, zou Aalst meer dan 70 miljoen frank schulden hebben bij de RSZ en zou er een dubbele boekhouding bestaan, maar geen enkel gerucht kon worden bewezen.

Begin 1999 bood Hans Slagmulder zich aan bij het bondsparket om het boekje van Eendracht Aalst open te doen. Slagmulder was actief geweest als commercieel medewerker bij Eendracht Aalst van 1987 tot 1998 en zou informatie hebben over malafide praktijken bij Eendracht Aalst. Slagmulder legde een getuigenis af bij bondsprocureur René Verstringhe, waarin hij het had over het wanbeheer van manager Orlans en mogelijk nieuwe informatie over de omkoopzaak van eind vorig seizoen. Slagmulder kon geen nieuwe informatie aanbrengen, waardoor het onderzoek naar omkoping niet heropend werd. De betichtingen van Slagmulder deden een aantal leden van de Raad van Bestuur twijfelen aan hun manager en er werd een intern onderzoek ingesteld. Ook voormalig voorzitter Eric Goethals, die nog steeds lid was van de vzw Eendracht Aalst, trok ook aan de alarmbel en had het over schulden van 70 miljoen frank. Met de steun van voorzitter De Jonge kon Orlans uiteindelijk aanblijven, maar het was wel duidelijk dat de club financieel in slechte papieren zat. Een saneringsplan moest de club weer gezond maken.

Img028
Img022
Eendracht Aalst
Florian Urban

Edi Krncevic en Gilles De Bilde

1995-1996

1998-1999

Florian Urban

Img028
Img022
Eendracht Aalst
Florian Urban


Aalst kon zich handhaven in eerste klasse, maar in 2000 was het duidelijk dat er grotere problemen binnen de club waren. De financiële toestand van Eendracht bleek erg zorgwekkend te zijn en in een poging om uit de schulden te geraken, knoopte manager Patrick Orlans gesprekken aan met Sporting Lokeren over een mogelijke fusie. Het zou het doodvonnis van Orlans bij Eendracht Aalst betekenen, want de supporters verzetten zich hevig tegen een fusie met Lokeren en manager Patrick Orlans. Uit protest bleven de supporters weg tijdens de thuismatch tegen Sint-Truiden en buiten werd Orlans uitgejouwd door zijn eigen aanhang. Zijn positie was niet langer houdbaar. De fusie werd opgeblazen en Orlans trok naar Lokeren. Voorzitter De Jonge, die de plannen van Orlans gesteund had, besliste dan ook maar om op te stappen.

Crisismanager De Cock[]

Patrick De Cock

Patrick De Cock (©Voetbalmagazine)

Aalst begon aan het seizoen zonder hoofdsponsor, waardoor jeugdvoorzitter Luc Coppens besloot om te depanneren. Aalst startte zo met reclame van Coppens autobanden op hun truitjes, dat later op het seizoen vervangen werd door de nieuwe hoofdsponsor Dekaply - Trinterio. Luc Coppens werd uiteindelijk voorzitter van de club in januari 2001.

In december 2000 moest Eendracht Aalst voor de rechtbank verschijnen wegens achterstallige schulden bij de RSZ. Het zag er niet goed uit voor Eendracht Aalst, maar de club werd op het nippertje gered door Patrick De Cock, de manager van basketbalclub Okapi Aalst, die voorheen ook actief was bij basketbalclub Brother Gent. Samen met 4 andere investeerders, waaronder ook Luc Coppens, stelde hij zich garant voor de aflossing van de schulden voor 50 miljoen frank. Voor de overige schulden zou De Cock een groep investeerders achter de hand hebben, die het faillissement van Aalst zouden kunnen voorkomen. De Cock werd daarop aangesteld als crisismanager van de club. De aanstelling van De Cock viel niet bij iedereen in goede aarde; de man had immers een gerechtelijk verleden, onder meer voor oplichtingen en misbruik van vertrouwen.

Door de slechte financiële toestand, moest Aalst het met een sterk verminderd budget doen voor het seizoen 2000-2001. Aalst trok de kaart van de jeugd en met trainer Wim De Coninck werd daarvoor de perfecte man gevonden. Aalst werd overal afgeschilderd als degradatiekandidaat nummer 1, maar de jonge bende van Wim De Coninck bewees dat het over talent beschikte. RC Genk toonde interesse in De Coninck, maar die verlengde zijn contract bij Aalst met drie seizoenen. Aalst leek het behoud zonder problemen te kunnen verzekeren, tot er tegen KV Mechelen verloren werd met 1-3. De Coninck hield een vreemd gevoel over aan de wedstrijd en beschuldigde bij het bekijken van de videobeelden vier van zijn spelers ervan dat ze niet voluit gegaan waren. Georges Arts, Kris Temmerman, Sammy Van den Bossche en David Van Hoyweghen pikten de beschuldigingen van omkoping niet en weigerden om de volgende match mee te spelen, waarna ze in de B-kern verzeild raakten. De vier genoemde spelers waren de meeste ervarene van het team, waardoor Aalst het toch nog moeilijk kreeg. Er heerste verdeeldheid binnen de spelersgroep en Aalst kon niet meer winnen, waardoor ze afzakten naar de 16e plaats in het klassement. Het bestuur van Eendracht Aalst besliste hierop om trainer Wim De Coninck aan de kant te schuiven voor Manu Ferrera. Na winst tegen Charleroi en een gelijkspel tegen Antwerp wist Aalst zich uiteindelijk te redden.

2000-2001
2000-2001
2000-2001
Tim Reigel

2000-2001

2000-2001

(©Het Nieuwsblad)

2000-2001

(©Het Nieuwsblad)

Tim Reigel

(©Het Nieuwsblad)

2000-2001
2000-2001
2000-2001
Tim Reigel


Charleroi-trainer Enzo Scifo kon het verlies van zijn club tegen Aalst moeilijk verkroppen en deed enkele rake uitspraken in de pers. Hij zou een vreemd gevoel overgehouden hebben aan het verlies van zijn ploeg tegen Aalst in de eindfase van de competitie. De voetbalbond besliste echter om geen onderzoek op te starten, omdat Scifo achteraf zijn verklaringen opnieuw introk.

Na de euforie van de redding volgden echter meer beschuldigingen. Zo beweerde Harelbeke dat Aalst de licentie verkregen had op basis van valse documenten. Deze informatie zouden ze bekomen hebben van Aalst-speler Gunther Thiebaut. Harelbeke-manager Sustronck had het ook over ongedekte cheques, waarmee de spelers betaald zouden worden. Patrick De Cock en Gunther Thiebaut pikten deze beschuldigingen niet en stelden Harelbeke en Sustronck in gebreke.[8][9]

Faillissement[]

Eendracht Aalt 2001-2002

Kestens, Arts, Dimbala, Aelbrecht, Van Hoyweghen en Bridji begonnen sterk aan de competitie (©Het Nieuwsblad)

Aalst verlengde haar verblijf in 1ste klasse, maar zag voor seizoen 2001-2002 met Thiebaut, Temmerman, Van den Bossche en Filipovic enkele ervaren spelers vertrekken. Toch kon de ploeg van Manu Ferrera meteen verrassen door 6 op 6 te halen bij de competitiestart. Hierbij speelde vooral jeugdspeler Patrick Dimbala zich in de kijker, wat hem tijdens de winterstop een transfer naar AA Gent zou opleveren. Het duel van de eerste speeldag werd achteraf wel omgezet in een 0-5 verlies, nadat Gideon Imagbudu en Karel Verhulst niet speelgerechtigd bleken te zijn.

Ondertussen stapelden de donderwolken zich meer op boven Eendracht Aalst. Manager Patrick De Cock werd ontslagen, nadat hij voor een privé-zaak opgepakt werd wegens valsheid in geschrifte en gebruik van valse stukken. Philippe Persoons werd de nieuwe manager en moest de meubelen nog proberen redden. Na de heenronde stond Aalst op de 16e plaats in het klassement, maar met Carrez, Joly en Olcese (AA Gent), De Condé (Charleroi) en Mrdakovic (Anderlecht) werd versterking binnengehaald. De resultaten van Aalst verbeterden niet en na 2 punten uit 14 wedstrijden werd Manu Ferrera vervangen door Luc Limpens, die nog maar enkele weken daarvoor aangesteld was als hulptrainer.

Limpens stuitte meteen op moeilijkheden, want de spelers hadden al geruime tijd geen loon meer gehad en dreigden met een staking. De club had ondertussen een schuldenberg van 3 miljoen euro opgebouwd, wat niet meer leefbaar was. Burgemeester De Maght wou te hulp schieten, maar kon haar beloftes niet nakomen, wat haar niet in dank afgenomen werd door de supporters van Aalst. Voorzitter Coppens onderzocht dan weer een mogelijke fusie met Denderhoutem en Denderleeuw, maar ook dat zou geen oplossing bieden. Het bestuur van Eendracht Aalst gooide de handdoek in de ring en besliste op 18 maart 2002 om de vereffening aan te vragen. Een curator nam het beheer van de club over en alle spelers werden op 21 maart ontslagen. De spelers kregen een interimcontract voorgeschoteld, waar aanvankelijk enkel doelman Kujovic niet op inging. Uiteindelijk zouden gelijdelijk meer spelers afhaken. De laatste 4 wedstrijden van het seizoen werden zo afgewerkt met een afgeslankte selectie, aangevuld met spelers van de beloften. Trainer Limpens wou niet langer verdergaan en hij werd vervangen door Geert Van Roy en Niels De Rudder. Aalst beëindigde de competitie op de voorlaatste plaats, maar er waren andere zorgen: het voortbestaan van de club stond op het spel.[10]

2001-2002
Luc Coppens
Patrick De Cock en Manu Ferrera
Luc Limpens

2001-2002

Luc Coppens

(©Het Nieuwsblad)

Patrick De Cock en Manu Ferrera

Luc Limpens

2001-2002
Luc Coppens
Patrick De Cock en Manu Ferrera
Luc Limpens


Nadat André De Kegel pogingen ondernomen had om het stamnummer 90 te redden, kwam uiteindelijk bouwpromotor Peter Garré op de proppen. Samen met Luc Coppens, Willy De Kerpel en John Jans loste hij de bondsschulden af en nam het patrimonium van de failliete club over, waardoor het stamnummer 90 gered werd van schrapping. Doordat Aalste gedegradeerd was uit eerste klasse en de overname van de club ook gesanctioneerd werd met degradatie, moest Aalst herbeginnen in derde klasse. Overnemer Garré zou de nieuwe voorzitter worden van de club.

Nieuwe start[]

Leo Van der Elst

Leo Van der Elst (©Voetbalmagazine)

Eendracht Aalst maakte een nieuwe start in 2002-2003, met voorzitter Peter Garré en een nieuwe clubnaam. Voetbal Club Eendracht Aalst 2002 brak met het verleden; de club kreeg een nieuw logo en de clubkleuren werden grijs-bordeaux. Leo Van der Elst werd aangetrokken als trainer en er werd een nieuwe ploeg samengesteld, waarbij Ives Cordier de enige overgebleven speler was uit het (beloften)elftal van vorig jaar. In de technische staf bleef Niels De Rudder op post als keeperstrainer en in de omkadering bleven ook afgevaardigde Odilon De Schrijver, materiaalmeesters Patrick Minnaert en Willy Delclef en scheidsrechterbegeleider Oscar Van de Walle hun club trouw. Leo Van der Elst maakte het seizoen echter niet vol; hij werd ontslagen en opnieuw moest Geert Van Roy depanneren. Geert Van Roy boekte succes en Aalst speelde uiteindelijk eindronde voor promotie naar tweede klasse. In de finale van de eindronde kon Aalst met strafschoppen winnen van Oud—Heverlee Leuven, waardoor het na één seizoen in derde klasse al meteen kon promoveren.

Eendracht Aalst 2002-2003

2002-2003 (©eendracht-aalst.be)

Dennis Asselman moest de club sportief verder uitbouwen voor tweede klasse, waardoor enkele sterkhouders als Joeri Pardo en Glenn Dillens te horen kregen dat ze de club mochten verlaten. De clubkleuren werden opnieuw gewijzigd naar het vertrouwde wit-zwart. Alain Merckx werd aangesteld als trainer, maar die werd al snel vervangen door sportief directeur Dennis Asselman. Asselman nam na de winterstop ontslag, omdat zijn visie niet strookte met die van de club, waarna alweer Geert Van Roy de trainingen mocht leiden.

Zwawi mascotte

Julien De Cock als Zwawi (©eendracht-aalst.be)

Het volgende seizoen (2004-2005) zou alweer gekenmerkt worden door trainerswissels. Met Lorenzo Staelens, David Gevaert en Gilbert Bodart waren er opnieuw drie trainers op één seizoen aan de slag geweest. Er werd een samenwerking aangegaan met een Braziliaanse voetbalschool, waardoor 6 Brazilianen naar Aalst kwamen. Het bleek achteraf een flop te worden: vier van de zes Brazilianen keerden vroegtijdig terug en de samenwerking werd niet verdergezet. Het transferbeleid had gefaald en er heerste heel wat onrust bij de aanhang van de club. Eendracht Aalst eindigde laatste in de stand en degradeerde naar derde klasse. De uitspraak "We willen Aalst binnen 3 jaar terug naar eerste klasse brengen", zou voorzitter Garré nog even blijven achtervolgen, want door de supporters werd hij als de grote schuldige aangeduid.

Aan het einde van het seizoen werd voorzitter Garré nog geschorst voor één jaar door het sportcomité en moest hij een boete betalen van 5 000 euro. Garré kreeg deze straf omdat hij een lid van de licentiecommissie zou gecontacteerd hebben, om de beslissing inzake het dossier van Virton te beïnvloeden. Bij een negatief advies voor Virton, zou Aalst immers nog in tweede klasse kunnen blijven. Het was de eerste keer sinds de invoering van het licentiesysteem dat het Sportcomité zo een uitspraak deed. In beroep werd voorzitter Garré wel vrijgesproken.

Eendracht Aalst 2004-2005

2004-2005 (©eendracht-aalst.be)

Garré liet nog een bommetje vallen door de spelers ervan te beschuldigen materiaal van de club te hebben gestolen. Bij nazicht van de trainingskledij en ballen, bleek er immers voor 1 800 euro aan kledij en 8 553 euro aan ballen verdwenen te zijn. Garré wou de kosten verhalen op de spelers, wat niet in goed aarde viel bij het team.

Exit Garré[]

Peter Garré

Peter Garré (©Voetbalkrant)

Peter Garré wou zo snel mogelijk terugkeren naar tweede klassen en haalde trainer Maurice De schrijver hiervoor binnen. Al snel werd deze vervangen door Geert Van Roy, die ondertussen technisch directeur was bij de club. Aalst deed het echter niet goed en tijdens de winterstop wilden Garré en bestuurslid John Jans het team versterken, waarop ze een samenwerking afsloten met AA Gent. Door de samenwerking kwamen AA Gent-beloftenspelers Ludovic Buyssens, Jasper Lootens, Dries Mertens en Steve De Ridder op huurbasis over naar Aalst konden. Etienne De Wispelaere kwam mee over van Gent om de rest van het seizoen als trainer te fungeren.

Er bleek echter meer achter de samenwerking met AA Gent te zitten. Op Kanaal 3 verkondigde voorzitter Garré dat Aalst geen toekomst had, tenzij in een fusie met AA Gent. De financiële situatie van de club bleek immers opnieuw niet zo rooskleurig te zijn en een vereffening leek niet veraf. Daarnaast besliste hij ook nog om de tribunes J en K te sluiten, waardoor hij het helemaal verkorven had bij de supporters.

Acties tegen Garré

Garré wordt belaagd door de supporters (©Voetbalkrant)

De plannen van Garré met AA Gent werden niet gesteund door de rest van het bestuur, waarop hij besloot om samen met bestuurslid John Jans ontslag te nemen. De twee kwamen even later terug op hun beslissing, maar de voorzitter kreeg geen krediet meer van de supporters. Uit protest blokkeerden die de ingang van het stadion en bezetten ze de business seats tijdens de wedstrijd. Een groep overnemers had zich ondertussen gemeld bij voorzitter Garré, maar deze hield de boot af. Het protest werd steeds luider en ondertussen had John Jans ontslag genomen uit het bestuur van de club uit onvrede met zijn voorzitter. Voor de wedstrijd tegen Torhout stonden de fans voorzitter Garré op te wachten en werd hem de toegang tot de tribune ontzegd. Met fysieke bedreigingen werd geëist dat hij onmiddellijke ontslag zou nemen.[11]

Garré besefte nu ook dat het zo niet meer verder kon en via bemiddelaar Marc Cottyn werd een akkoord gevonden met een nieuwe bestuursploeg, die Marc Schots voordroeg als nieuwe voorzitter. De eerste beslissing van het bestuur was de heropening van de tribunes J en K.

De jongelingen van Gent toonden ondertussen dat ze over talent beschikten, maar toch zou Aalst dat jaar degraderen. De jonge Dries Mertens, die later zou uitgroeien tot een sterkhouder bij Napoli, werd door de supporters verkozen tot speler van het jaar.

Dries Mertens Aalst

Dries Mertens bij Eendracht Aalst (eendracht-aals.be)

Van vierde naar tweede klasse[]

Dirk De Bruecker

Dirk De Bruecker (©Het Nieuwsblad)

Met trainer Patrick De Wilde veroverde Eendracht Aalst meteen de titel in vierde klasse in het seizoen 2006-2007. Twee speeldagen voor het einde van de competitie was de kampioenstitel binnen, waardoor Aalst voor het eerst in 30 jaar nog eens kampioen speelde in een reeks. Zo maakte de nieuwe bestuursploeg met manager Geert De Ridder en voorzitter Marc Schots snel werk van een terugkeer naar derde klasse

Er werden lessen geleerd uit het verleden en met een realistisch budget bleef Aalst voor een tijdje in derde klasse. Binnen de bestuursploeg rommelde het echter weer... In 2008 had Dirk De Bruecker de voorzittersstoel overgenomen van Marc Schots en die had plannen om de club te reorganiseren onder de naam 'Project 90'. De plannen van de nieuwe voorzitter werden vanuit het jeugdbestuur niet gesteund, waardoor De Bruecker zich in 2009 wou terugtrekken als voorzitter. Michel Markey zou voorlopig het voorzitterschap waarnemen, in afwachting van verdere beslissingen.

Ondertussen ging het gerucht de ronde dat er grote financiële problemen zouden zijn, die de club konden in gevaar brengen. De Bruecker zou uiteindelijk aanblijven als voorzitter en hij haalde Kris Van Der Haegen binnen als trainer. Manger Geert De Ridder zou niet op de hoogte geweest zijn van de aanstelling van de nieuwe trainer, waarop deze ontslag nam. Samen met De Ridder vertrokken ook ondervoorzitter Michel Markey, gerechtigd correspondent Jan Wanderstein en de hulptrainers Freddy De Saedeleer en Geert Vanderidt de club.

Filipovic

Eendracht Aalst werd kampioen in het seizoen 2010-2011 met aanvoerder Predrag Filipovic (©Het Nieuwsblad)

De reorganisatie van De Bruecker bleek echter te werken en Aalst werd kampioen in derde klasse in het seizoen 2010-2011, met trainer Bart Van Renterghem en spelers als Laurent Depoitre, Wouter Moreels, Damien Galucci, Predrag Filipovic, Bob Cousin, Christophe Kestens, Ewen Verheyden, Ken Van Damme en Kenneth Van den Noortgaete.

De financiële problemen doken echter opnieuw op en advocaat Marc Cottyn werd aangesteld als clubraadsman om Eendracht te helpen bij het vinden van een duurzame en structurele oplossing. Het rommelde echter binnen de bestuurskamers van Eendracht Aalst, waar voorzitter Dirk De Bruecker en ondervoorzitter Frank De Roose recht tegenover elkaar stonden. Voorzitter De Bruecker besloot daarom in juni 2011 een stap opzij te zetten, waarbij het officieel luidde dat hij het voorzitterschap niet langer kon combineren met de leiding van zijn bedrijf. De Algemene Vergadering van Eendracht Aalst stond echter nog achter De Bruecker en gaf de voorzitter bedenktijd tot 1 juli 2011. Ook de supporters wilden hun voorzitter terug en startten een online petitie. De Bruecker trok uiteindelijk zijn ontslag terug in, maar pleitte voor een uitbreiding van de Raad van Bestuur, die er ook kwam.

De relatie tussen De Bruecker en De Roose bleef echter voor problemen zorgen, waardoor de Algemene Vergadering een interne doorlichting eiste. Voorzitter Dirk De Breucker, ondervoorzitter Frank De Roose, sportief beheerder Marcel Van den Steen en bestuurder Luc Ledegen zagen dit als een motie van wantrouwen en beslisten hierop om de club te verlaten. Ronny De Smedt werd aangesteld als de nieuwe voorzitter.

SC Eendracht Aalst[]

Frank De Roose HLN

Frank De Roose (©HLN.be)

Voorzitter Ronny De Smedt hield het na drie weken al voor bekeken wegens gezondheidsredenen, waarna Michel Markey het voorzitterschap opnieuw mocht waarnemen. Eind december werd een nieuwe voorzitter gevonden in de figuur van Frank De Roose, die eerder nochtans opgestapt was uit de Raad van Bestuur van Aalst. De komst van De Roose zorgde ervoor dat heel wat clubmedewerkers opstapten, maar Aalst behaalde aan het einde van het seizoen wel een licentie.

Na 10 jaar onder de naam VC Eendracht Aalst 2002 gespeeld te hebben, besliste de club om vanaf juli 2012 terug te spelen onder de naam SC Eendracht Aalst. Sportief kan Aalst zich handhaven in tweede klasse, maar de zware schuldenlast uit het verleden zou de club opnieuw parten spelen. Aalst eindigde in het seizoen 2014-2015 knap negende in 2de klasse, maar aan het einde van het seizoen volgde het zware verdicht dat de club geen licentie kreeg. Hierdoor kon Eendracht Aalst het komende seizoen niet langer in tweede klasse spelen, waardoor de club degradeerde. In beroep bevestigde het BAS de uitspraak, waarop Frank De Roose zijn excuses aanbood aan de supporters van de club.

Patrick Le Juste Het Nieuwsblad

Patrick Le Juste (©Het Nieuwsblad)

Eind 2015 zette voorzitter De Roose een stap opzij voor een nieuwe groep investeerders. De grootste investeerder was Patrick Le Juste, maar die had niet meteen de ambitie om voorzitter te worden van de club. Er werd daarom een soort directiecomité opgezet, waar Sven Van den Bogaert, Luc Van Hauwermeiren, Filip Verstockt en David Hillewaere deel van uitmaakten. Uiteindelijk besliste Patrick Le Juste om in maart 2016 toch het voorzitterschap op zich te nemen. Le Juste sprak bij de overname meteen over een vijfjarenplan om Eendracht naar het profvoetbal te brengen.

Le Juste zorgde voor de professionele uitbouw van de club en vormde de club om van een VZW naar een CVBA. De nieuwe cvba Eendracht Aalst werd zo opgericht op 28 juni 2016, met als aandeelhouders Patrick Le Juste, Dirk Adriaenssens, Sven Van Den Bogaert en Luc Van Hauwermeiren. Le Juste stak zijn ambities niet onder stoelen of banken. Eendracht Aalst slaagde erin om te promoveren naar de 1e Klasse Amateur en er werd zelfs nagedacht over een nieuw stadion. In 2019 zou de club 100 jaar bestaan, maar wat een groot feest moest worden, eindigde in mineur. Eendracht Aalst degradeerde naar de 2de Klasse Amateur, waardoor ook de plannen voor een nieuw stadion of profvoetbal plots ver weg leken te zijn.[12]

2018-2019

2018-2019 (©eendracht-aalst.be)

Klassementen[]

SC Eendracht Aalst[]

Seizoen Afdeling Positie Extra
1920-1921 2e Provinciale B Oost-Vlaanderen 3 -
1921-1922 2e Provinciale Oost-Vlaanderen 9 -
1922-1923 2e Provinciale Oost-Vlaanderen 6 -
1923-1924 2e Provinciale Oost-Vlaanderen 7 -
1924-1925 2e Provinciale Oost-Vlaanderen 3 -
1925-1926 2e Provinciale Oost-Vlaanderen 8 -
1926-1927 2e Provinciale Oost-Vlaanderen 3 -
1927-1928 2e Provinciale Oost-Vlaanderen 1 degradatie (sanctie KBVB)
1928-1929 3e Provinciale A Oost-Vlaanderen 1 kampioen + promotie
1929-1930 2e Provinciale Oost-Vlaanderen 2 -
1930-1931 2e Provinciale Oost-Vlaanderen 4 -
1931-1932 2e Provinciale Oost-Vlaanderen 2 -
1932-1933 2e Provinciale Oost-Vlaanderen 1 kampioen + promotie
1933-1934 Promotie A 4 -
1934-1935 Promotie A 7 -
1935-1936 Promotie D 1 kampioen + promotie
1936-1937 Eerste Afdeling B 7
1937-1938 Eerste Afdeling B 4
1938-1939 Eerste Afdeling A 1 kampioen + promotie
1939-1940 1e Nationale 11 geen echte competitie wegens oorlog
1940-1941 Eerste Afdeling A 8 geen echte competitie wegens oorlog
1941-1942 1e Nationale 5
1941-1942 Provinciale O-Vl. 2 noodcompetitie tijdens oorlog
1942-1943 1e Nationale 13
1943-1944 1e Nationale 12 competitie niet afgerond wegens oorlog
1944-1945 1e Nationale 7 geen echte competitie wegens oorlog
1945-1946 1e Nationale 9
1946-1947 1e Nationale 17 degradatie
1947-1948 Eerste Afdeling A 3
1948-1949 Eerste Afdeling B 5
1949-1950 Eerste Afdeling A 5
1950-1951 Eerste Afdeling B 15 degradatie

KSC Eendracht Aalst[]

Seizoen Afdeling Positie Extra
1951-1952 Promotie B 3
1952-1953 3e klasse B 7
1953-1954 3e klasse A 2
1954-1955 3e klasse B 2
1955-1956 3e klasse A 4 kampioen + promotie
1956-1957 3e klasse B 1
1957-1958 2e Nationale 9
1958-1959 2e Nationale 4
1959-1960 2e Nationale 1 kampioen + promotie
1960-1961 1e Nationale 10
1961-1962 1e Nationale 16 degradatie
1962-1963 2e Nationale 10
1963-1964 2e Nationale 8
1964-1965 2e Nationale 15 degradatie (sanctie KBVB)
1965-1966 4e klasse D 1 kampioen + promotie
1966-1967 3e klasse A 5
1967-1968 3e klasse B 2
1968-1969 3e klasse B 7
1969-1970 3e klasse A 4
1970-1971 3e klasse B 9
1971-1972 3e klasse A 6
1972-1973 3e klasse B 7
1973-1974 3e klasse B 4
1974-1975 3e klasse A 6
1975-1976 3e klasse A 4
1976-1977 3e klasse A 1 kampioen + promotie
1977-1978 2e Nationale 8
1978-1979 2e Nationale 9
1979-1980 2e Nationale 10
1980-1981 2e Nationale 3
1981-1982 2e Nationale 8
1982-1983 2e Nationale 9
1983-1984 2e Nationale 11
1984-1985 2e Nationale 14
1985-1986 2e Nationale 3
1986-1987 2e Nationale 13
1987-1988 2e Nationale 2
1988-1989 2e Nationale 5
1989-1990 2e Nationale 10
1990-1991 2e Nationale 4 promotie via eindronde
1991-1992 1e Nationale 18 degradatie
1992-1993 2e Nationale 4
1993-1994 2e Nationale 4 promotie via eindronde
1994-1995 1e Nationale 4
1995-1996 1e Nationale 14
1996-1997 1e Nationale 15
1997-1998 1e Nationale 15
1998-1999 1e Nationale 13
1999-2000 1e Nationale 12
2000-2001 1e Nationale 16
2001-2002 1e Nationale 17 degradatie (sportief + sanctie KBVK)

VC Eendracht Aalst 2002[]

Seizoen Afdeling Positie Extra
2002-2003 3e klasse A 3 promotie via eindronde
2003-2004 2e Nationale 12
2004-2005 2e Nationale 18 degradatie
2005-2006 3e klasse A 14 degradatie
2006-2007 4e klasse B 1 kampioen + promotie
2007-2008 3e klasse A 7
2008-2009 3e klasse A 11
2009-2010 3e klasse A 3
2010-2011 3e klasse A 1 kampioen + promotie
2011-2012 2e Nationale 7

SC Eendracht Aalst[]

Seizoen Afdeling Positie Extra
2012-2013 2e Nationale 13
2013-2014 2e Nationale 11
2014-2015 2e Nationale 9 degradatie (geen licentie)
2015-2016 3e klasse A 7
2016-2017 2e Klasse Amateur A 3 promotie via eindronde
2017-2018 1e Klasse Amateur 8
2018-2019 1e Klasse Amateur 15 degradatie
2019-2020 2e Klasse Amateur B 3
2020-2021 2e Klasse Amateur B 14 competitie geannuleerd na 4 speeldagen wegens de corona-epidemie (Aalst had nog maar 2 wedstrijden gespeeld)
2021-2022 2e Klasse Amateur B

Voorzitters en trainers[]

Voorzitters[]

Periode Voorzitter
1919-1928 Etienne Eeman
1928 Emiel Panné
1928-1945 Pierre Cornelis
1945-1957 Alfons De Hovre
1957-1968 Etienne Mertens
1968-1975 Louis Bosteels
1975-1984 Frans Daeleman
1984-1986 Jules Matthijs
1986-1988 Roger Van de Waeter
1989-1996 Eric Goethals
1996-2000 Gilbert De Jonge
2001-2002 Luc Coppens
2002-2006 Peter Garré
2006-2008 Marc Schots
2008-2011 Dirk De Bruecker
2011 Ronny De Smedt
2011-2015 Frank De Roose
2016-heden Patrick Le Juste

Trainers[]

Periode Trainer Aantal wedstrijden

per seizoen

1927-1928 Georges Vorijn 1927-1928: ?
1929-1930 Maurice Galle 1929-1930: ?
1931--1933 Delaunay 1931-1933: ?
1935-1938 André Fierens 1935-1936: 6

1936-1937: 26

1937-1938: 26

1938-1939 Omer Geubels 1938-1939: ?
1945-1946 Louis Verstraeten 1945-1946: ?
1947-1949 Omer Geubels 1947-1948: 30

1948-1949: 30

1949-1957 Albert Heremans 1949-1950: 30

1950-1951: 30

1951-1952: 30

1952-1953: 30

1953-1954: 30

1954-1955: 30

1955-1956: 30

1956-1957: 30

1957-1958 Gustaaf Pelsmaeker 1957-1958: 30
1958-1962 Henri Geertsen 1958-1959: 30

1959-1960: 30

1960-1961: 30

1961-1962: 30

1962-1964 Albert Heremans 1962-1963: 30

1963-1964: 30

1964-1965 Luc Van den Ende 1964-1965: ?
1965-1967 Louis Cautreels 1965-1966: ?

1966-1967: 30

1967-1968 Pierre Figeys 1967-1968: 30
1969-1970 Hypoliet van den Bosch 1969-1970: 30
1970-1972 Armand De Roeck 1970-1971: 30

1971-1972: 30

1972-1975 Chris De Smet 1972-1973: 30

1973-1974: 30

1974-1975: 30

1975-1978 Gaston Van der Elst 1975-1976: 30

1976-1977: 30

1977-1978: 30

1978-1979: ?

1978-1979 Henk Houwaert 1978-1979: 30
1979-1980 Walter Elegeert 1979-1980: ?
1980-1983 Georges Heylens 1979-1980: ?

1980-1981: 30

1981-1982: 30

1982-1983: 20

1983 Tomislav Ivic 1982-1983: 10
1983-1984 Jean-Pierre Borremans 1983-1984: 30
1984-1985 Gilbert De Groote 1984-1985: 30
1985-1986 Leo Canjels 1985-1986 : 30 + eindronde

1986-1987: 8

1986-1988 Laszlo Fazekas 1986-1987: 22

1987-1988: 30 + 6 eindronde

1988-1989 Nedelko Bulatovic 1988-1989: 5
1988-1989 Eddy Everaert 1988-1989: 25
1989 André Van Maldeghem 1989-1990: 7
1989-1999 Jan Poortvliet 1989-1990: 21
1990-1991 Laszlo Fazekas 1990-1991: 30 + 6 eindronde

1991-1992: 11

1991-1992 Johannes Grijzenhout 1991-1992: 23
1992 Jean-Pierre Vandevelde 1992-1993: 8
1992-1997 Jan Ceulemans 1992-1993: 22 + 6 eindronde

1993-1994: 30 + 6 eindronde

1994-1995: 34

1995-1996: 34

1996-1997: 24

1997-1998 Urbain Haesaert 1996-1997: 10

1997-1998: 26

1998 Chris Van Puyvelde 1997-1998: 8
1998-2000 Barry Hulshoff 1998-1999: 34

1999-2000: 34

2000-2001 Wim De Coninck 2000-2001: 30
2000-2002 Manu Ferrera 2000-2001: 4

2001-2002: 20

2001-2002 Luc Limpens 2001-2002: 10
2001-2002 Geert Van Roy 2001-2002: 4
2002-2003 Leo Van der Elst 2002-2003: 20
2003 Geert Van Roy 2002-2003: 8
2003 Alain Merckx 2003-2004: 4
2003-2004 Dennis Asselman 2003-2004: 15
2004 Geert Van Roy 2003-2004: 15
2004 Lorenzo Staelens 2004-2005: 7
2004-2005 David Gevaert 2004-2005: 12
2005 Gilbert Bodart 2004-2005: 15
2005 Maurice De Schrijver 2005-2006: 11
2005 Geert Van Roy 2005-2006: 3
2006 Etienne De Wispelaere 2005-2006: 16
2006-2007 Patrick De Wilde 2006-2007: 30
2007-2008 Luc Limpens 2007-2008: 30

2008-2009: 1

2008-2009 Marc Dillen 2008-2009: 23
2009 Kristiaan Van der Haeghen 2008-2009: 6

2009-2010: 9

2009-2013 Bart Van Renterghem 2009-2010: 27

2010-2011: 34

2011-2012: 34

2012-2013: 26

2013-2014 Chris Janssens 2012-2013: 8

2013-2014: 24

2014 René Desaeyer 2013-2014: 10
2014-2015 Regy Van Acker 2014-2015: 34

2015-2016: 9

2015-2016 Dirk Geeraerd 2015-2016: 25

2016-2017: 7

2016-2018 Tom De Cock 2016-2017: 23

2017-2018: 30

2018-2019: 11

2018 Carl De Geyseleer 2018-2019: 3
2018-2019 Yves Van Borm 2018-2019: 2
2019-2021 Bart Van Renterghem 2018-2019: 14

2019-2020: 22

2020-2021: 2

2021-heden Carl De Geyseleer 2021-2022:

Clubiconen en bekende namen[]

Karel Voogt

De Nederlander Karel Voogt scoort voor Eendracht Aalst

Een overzicht geven van alle spelers die ooit bij de club gespeeld hebben, zou een te lange lijst worden, maar enkele opvallende namen zijn toch het vermelden waard. Talenten als Adolf De Buck, Karel Voogt, Norbert Moreels, Gaston Van der Elst, Maurice Martens, André De Nul, Rudi Haleydt, Maurice De Schrijver, Gilles De Bilde, Peter Van der Heyden, Vladan Kujovic, Koen Persoons en Dries Mertens, speelden al op jonge leeftijd in het eerste elftal van Eendracht Aalst, waarna ze zouden doorbreken en uitgroeien tot echte toppers.

Neto Salvador

Salvador in het seizoen 1979-1980

Ook Poliet Van den Bossche, Paul Van Himst, Jean Trappeniers, Luc Marievoet, Mammana Neto Salvador, Juan Lozano, Godwin Okpara, Leo Van der Elst, Vincent Minnaert, Yves Vanderhaeghen, Christophe Lauwers, Philippe Van de Walle en Laurent Depoitre verdedigden in hun carrière de clubkleuren van Eendracht Aalst.

Jean Arnolis, Willy Bellon, Roland Bossaer, Albert Cornelis, Adolf De Buck, Hans De Schrijver, Wim De Wolf, Milco Derijck, Johan Dierickx, Predrag Filipovic, Falco Geenens, Luc Limpens, Olivier Lamberg, Harold Meyssen, Norbert Moreels, Hedwig Sergeant, Kris Temmerman, Ken Van Damme, Gaston Van der Elst, Alain Van Kemseke, Geert Van Roy, Kevin Van den Noortgaete, Pierre Vandermeirsch en Karel Voogt bleven de club jarenlang trouw, waardoor ze uitgroeiden tot echte clubiconen.

Met trainers Albert Herremans, Rik Geertsen, Gaston Van der Elst, Henk Houwaert, Georges Heylens, Tomislav Ivic, Leo Canjels, Laszlo Fazekas, Jan Ceulemans, Barry Hulshoff, Lorenzo Staelens en Gilbert Bodart had Aalst ook klinkende namen in de technische staf, al was de ene wel succesvoller dan de andere... Verder doken ook namen als Michel Verschueren, Jacky Munaron, Chris Van Puyvelde en Raymond Mommens op in de omkadering van de club.

Albert Herremans
Fazekas Aalst
Jan Ceulemans
Jacky Munaron Barry Hulshoff

Albert Herremans

Laszlo Fazekas

Jan Ceulemans

Jacky Munaron & Barry Hulshoff

Albert Herremans
Fazekas Aalst
Jan Ceulemans
Jacky Munaron Barry Hulshoff


Varia[]

  • De Eendrachter
    Vanaf 1924 had Eendracht Aalst een eigen clubblad, onder de titel 'Eendracht's Sportblad'. Het clubblad met nieuws over de club verscheen elke donderdag, had het formaat van een krant en telde acht bladzijden. In 1925 verdween het blad alweer. Het tweede clubblad 'De Eendrachter' verscheen in het seizoen 1928-1930 en zou enkele seizoenen blijven bestaan. Het clubblad van Eendracht Aalst werd opgemerkt en in Sportleven verscheen er een lovend artikel over De Eendrachter. Het laatste nummer verscheen op 10 april 1934. Na de Tweede Wereldoorlog werd De Eendrachter opnieuw gelanceerd voor het seizoen 1945-1946. Het clubblad beef jal die jaren bestaan en vanaf seizoen 1991-1992 werd De Eendrachter in samenwerking met De Voorpost gemaakt. Elke vrijdag voor de thuismatchen, verscheen er bij De Voorpost een extra katern van De Eendrachter. Vanaf 1999 werd de De Eendrachter opgewaardeerd met meer foto's en artikels, maar in 2000 kwam er opnieuw een einde aan het clubblad. In het seizoen 2013-2014 kwam De Eendrachter opnieuw even boven water, maar verdween daarna opnieuw.[13]
  • In het seizoen 1937-1938 overleed doelman Marcel Op De Beeck van RC Mechelen, nadat hij een dubbele beenbreuk opgelopen had tijdens de wedstrijd Eendracht Aalst - RC Mechelen.
  • In mei 1945 overleed Pierre Cornelis, die op dat moment voorzitter was van Eendracht Aalst. Als eerbetoon aan hun voorzitter werd het stadion van de club omgedoopt tot het Pierre Cornelisstadion.
  • Op 25 november 1960 werd de eerste lichtinstallatie in het stadion van Eendracht Aalst geplaatst. De 20 meter hoge pillonen voorzagen lichten van 180 000 Watt.
  • In het seizoen 1963-1964 ontstaat er onenigheid tussen Eendracht Aalst en de stad over de aanleg van het voetbalstadion. Voorzitter Mertens dreigde hierdoor met een vertrek naar Erembodegem, waar de Erembodegemse burgemeester Boel de club graag zag komen. Uiteindelijk kwam het allemaal niet zo ver.
  • Johny de Mol bracht in 1972 een plaat uit, waarop hij het lied 'Iendracht Veroit' bracht. Het lied groeide uit tot het officiële clublied van Eendracht Aalst.
  • Op 14 november 1977 zorgde een storm ervoor dat de staantribune vernield werd. De tribune, die dateerde uit 1959, moest hersteld worden en zou zo een 5 miljoen frank kosten. Met de stad werd een overeenkomst gevonden om een nieuwe overdekte staantribune te bouwen met plaats voor 7 000 supporters. Door de bouw van de nieuwe tribune, kon het oefenterrein naast het hoofdterrein niet langer gebruikt worden. Hierdoor kwamen de elf jeugdploegen van Eendracht Aalst zonder terreinen te zitten. De jeugd van Eendracht Aalst kon gelukkig terecht op enkele terreinen van andere clubs uit de omgeving.
  • In 1983 kon Eendracht Aalst de terreinen van de FFR huren om er de jeugdploegen onder te brengen, maar in 1988 moesten ze daar alweer weg.
  • In 1984 stelde voorzitter Jules Matthijs architect Lierman aan om een nieuwe zittribune te realiseren. De nieuwe zittribune, met plaats voor 1 300 supporters, moest klaar zijn voor de start van het seizoen 1984-1985. Daarnaast zouden ook de zijgedeelten vernieuw worden, maar daar was jaren later nog altijd niets van te zien.
  • Op 25 augustus 1989 werd jeugdcentrum Zandberg plechtig ingehuldigd. Zo kreeg de jeugdwerking van Eendracht Aalst een volwaardig jeugcomplex.
  • Jean-Paul De Boitselier - Loze Lozi Lozo Lozano

    Jean-Paul De Boitselier

    In 1989 bracht Jean-Paul De Boitselier de plaat Lozé-Lozo-Lozi-Lozano uit. De Boitselier schreef het lied zelf en liet zich bijstaan door De Golden Goal Girls. Jean-Paul bracht het lied uit naar aanleiding van de komst van Juan Lozano bij Eendracht Aalst, dat na enkele moeilijke jaren weer volledig herleefde.
  • Bij de promotie naar eerste klasse aan het einde van het seizoen 1990-1991 vroeg Eendracht Aalst aan het stadsbestuur om meteen twee nieuwe zittribunes te laten bouwen. De stad ging echter niet in op deze vraag. De stad wou wel helpen om de huurprijs te halveren, als de club de twee nieuwe zittribunes zelf zou financieren.
  • Iendracht Veroit
    Het lied 'Iendracht Veroit' werd in 1991 door Kamiel Sergant gecoverd en op cd uitgebracht, naar aanleiding van de promotie van Eendracht Aalst naar eerste klasse. Het lied verscheen op de cd 'Iendracht Veroit', die samengesteld werd door Kamiel Sergant en Patrick Mons. De cd bevatte drie liedjes van Kamiel Sergant; naast de cover van 'Iendracht Veroit', waren ook nog 'Wit en Zwert' en 'N Iendracht' te horen.[14]
  • Zwawi
    Toen Eendracht Aalst in het seizoen 1991-1992 in 1ste klasse speelde, werd de huisstijl van de club onder handen genomen. Er kwam een nieuw logo en er kwam ook een mascotte. Rik Van Steenbergen van PubliR ontwierp Zwawi, een ajuin in wiens lichaam de letters E en A te herkennen waren. Zwawi werd meteen afgebeeld op de kledij van de jeugdploegen. Zwawi mocht als mascotte (in een speciaal gemaakt kostuum) ook de wedstrijden van Eendracht Aalst opvrolijken. Na het faillissement kocht Julien De Cock de rechten op het figuurtje Zwawi over en liet hij een nieuw pak maken, dat in 2017 nog eens vernieuwd werd. Naar aanleiding van 10 jaar jeugdcomplex Zandberg werd in 1999 een standbeeld van Zwawi geplaatst aan het jeugdcomplex van Eendracht Aalst.[15]
  • In augustus 1991 werd het boek 'De Vloek van Blavier' uitgebracht door schrijver René De Witte. In het boek werd de geschiedenis van Eendracht Aalst opgetekend.
    Eendracht Aalst viert karnaval
  • Manager Patrick Orlans was erg commercieel ingesteld en kwam op het idee om een cd uit te brengen in naam van de club. De eerste cd 'Eendracht Aalst Viert Karnaval' kwam er rond carnaval 1995 in samenwerking met Kamiel Sergant en bevatte 5 liedjes, waarop ook de spelers te horen waren. Het werd een succes en in december 1995 werd de tweede cd 'Van Sofia tot in Roeime' voorgesteld. De cd 'Bruisende Eendracht Hits' kwam er in januari 1997 en deze keer werd er samengewerkt met bekende artiesten als Wendy Van Wanten, Yasmine, Touch of Joy, Jo Vally, Sam Gooris en Miguel Wiels. De laatste cd onder manager Patrick Orlans kwam er in 1998, maar deze was erg sober in vergelijking met de vorige. Er stonden maar 2 liedjes op de cd; één van Touch of Joy en één van Kamiel Sergant.
  • Eendracht Aalst vrouwenploeg

    (©eendracht-aalst.be)

    Op 1 juni 1995 werd de vrouwenvoetbalclub Kamillekes Aalst overgenomen door Eendracht Aalst. Kamiel Sergant, die al jaren voorzitter was van De Kamillekes, kreeg van manager Patrick Orlans een deel van het budget voor zijn damesploeg. Sergant haalde met Katty Yde en Wendy Migom twee topspeelsters in huis en trok daarna nog vijf andere versterkingen aan. Kamiel Sergant liet het daaropvolgende seizoen de leiding van zijn damesploeg over aan manager Bart Hendrickx, die ook financieel manager van Eendracht Aalst was. Hendrickx kon de ploeg versterken met Christine Saelens, Fanny Kimpe en Nadia Dermul. Daarnaast beschikte trainer Gunther Bomon ook nog over speelsters als Marijke Callebaut, Vanessa Molly, Eva Wanderstein en Sarah Poedts. Bomon leidde de club naar vijf Belgische landstitels op het hoogste niveau (1996, 1999, 2000, 2001 en 2002) en twee Belgische Bekers (2000 en 2002). In 2001 waren ze ook de eerste Belgische ploeg die mocht deelnemen aan Europees damesvoetbal in de UEFA Women’s Cup. Zowel in 2001-2002 als in 2002-2003 raakten ze niet verder dan de eerste groepsfase. Na het faillissement van Eendracht Aalst ging, werd de damesploeg mee overgenomen. In 2003 besliste de damesploeg om onafhankelijk verder te gaan onder de naam VC Dames Eendracht Aalst met het stamnummer 9447.
  • Eendracht Aalst Bruisend!
    Voor aanvang van het seizoen 1996-1997 startte Eendracht Aalst met het uitgeven van een jaarboek. Hierin stonden interviews, een overzicht van de spelerskern voor het komende seizoen en de details uit de wedstrijden van het voorbije seizoen. In 1996 en 1997 verschenen de boeken onder de titel 'Eendracht Aalst Bruisend!'. In 1998 en 1999 koos men voor 'Eendracht Aalst beweegt'. Het laatste jaarboek verscheen voor aanvang van het seizoen 1999-2000.
  • In maart 2003 werd de tribune I, J en K gesloten voor de rest van het seizoen, wegens veiligheidsredenen.
  • In 2008 wou Eendracht Aalst opnieuw een eigen cd uitbrengen en in samenwerking met de mannen van Porteplum werd 'Langst De Loin' opgenomen. De cd bevatte 15 nummers van o.a. De Porteplumboys, Kamiel Sergant, Johnny Cooman en Hendrik Daelman.
  • In 2013 wilde Eendracht Aalst opnieuw een damesafdeling opstarten, maar het ondertussen autonome VC Dames Eendracht Aalst wou niet opnieuw aansluiten bij stamnummer 90. Eendracht Aalst ging daarom op zoek naar een andere damesploeg, die ze vonden in seizoen 2014-2015 met DIVAS, de damesvoetbalploeg van KVK Ninove. DIVAS ruilde het stamnummer van KVK Ninove in voor dat van Eendracht Aalst en werkte haar wedstrijden af op Den Deysel in Denderhoutem.
  • Vanaf 1 juli 2017 ging Eendracht Aalst weer samen met de damesploeg VC Dames Eendracht Aalst, die sinds 2003 onafhankelijk gegaan waren. Zo kwamen de twee ploegen opnieuw bij elkaar onder stamnummer 90 en kreeg de damesploeg de naam Eendracht Aalst Ladies. Die andere damesploeg, DIVAS, ging hierdoor opnieuw onafhankelijk verder.

Redactie[]

Tekst en foto's[]

  • Tekst: Sören Delclef - AjoinPedia
  • Foto's: Collectie Sören Delclef, De Eendrachter, Jaarboeken 'Eendracht Aalst Bruisend!' en 'Eendracht Aalst Beweegt', Het Nieuwsblad, Het Laatste Nieuws, eendracht-aalst.be, De Vloek van Blavier, Fotoboek 'Eendracht Aalst 90 jaar', Voetbalmagazine, Proximus-sport, Panini, De Voorpost, Voetbalprimeur.be, Voetbalkrant.

Bronnen[]

  1. Ghysens J. (1974), Kent u ze nog de Aalstenaars..., Europese Bibliotheek
  2. De Witte R. (1991), De Vloek van Blavier
  3. KBVK-URBSFA (1989), Nationale Voetballiga/Ligue Nationale Football 1964-1989
  4. Eendracht Aalst (1996), Eendracht Aalst Bruisend!
  5. Eendracht Aalst (1997), Eendracht Aalst Bruisend!
  6. Eendracht Aalst (1998), Eendracht Aalst Beweegt
  7. Eendracht Aalst (1999), Eendracht Aalst Beweegt
  8. Het Nieuwsblad
  9. Het Laatste Nieuws
  10. Voetbalmagazine
  11. Voetbalkrant, www.voetbalkrant.com
  12. Eendracht Aalst, eendracht-aalst.be
  13. De Eendrachter
  14. De Voorpost, 19 juli 1991
  15. De Voorpost, 30 augustus 1991
Advertisement