Prinsenverkiezing

**onder constructie**

Kostuumwedstrijd[]

In 1953 werd Robert Renoncourt door het Feestcomité aangesteld als eerste Prins Carnaval van Aalst, maar enkele Aalstenaars vonden dat een Prins Carnaval verkozen moest worden. Pierre De Winter, een gekende carnavalist en uitbater van carnavalswinkel Huis De Winter, stelde daarom voor om een prinsenverkiezing te organiseren. Zijn idee werd gevolgd door Gustaaf De Stobbeleir, die zo in 1954 met de Bond der Politieke Gevangenen de eerste prinsenverkiezing van Aalst organiseerde. De verkiezing ging door in zaal Madelon en was een kostuumwedstrijd.

Kandidaten mochten zich aanmelden onder een schuilnaam, waarbij echte naam nog geheim moest blijven. Op deze manier zouden de toeschouwers zich niet laten beïnvloeden door de identiteit van de kandidaten, waardoor men hoopte dat de kandidaat met het mooiste kostuum de verkiezing zou winnen. De verkiezingsshows waren toen cabaretavonden, waarbij Vlaamse en lokale artiesten te zien waren. Zo waren televisiefiguren als Leo Martin, Terry Van Ginderen en Armand Pien op het podium van de verkiezing te zien. De optredens van de kandidaten Prins Carnaval beperkten zich tot een soort defilé, waarbij de kostuums getoond werden. De kandidaten mochten daarbij niet praten en mochten enkel via gebaren of mimiek communiceren.

De verkiezingen kwamen niet van de stad uit, maar er werd wel overeengekomen dat het Feestcomité de nieuwe Prins Carnaval zou erkennen als officiële Prins van de stad. Onder impuls van het Feestcomité kwamen er wel enkele vernieuwingen, in een poging een zo goed mogelijke Prins Carnaval te kunnen kiezen. Wellicht speelde het nakende bezoek van prins Alexander aan Aalst Carnaval daarbij een rol. Terwijl daarvoor enkel het publiek een stem kon uitbrengen, werd er in 1960 voor het eerst met een jury gewerkt. De punten kwamen daardoor voor 60% van het publiek en voor 40% van de jury. In de jury zetelden vooral leden van toneelverenigingen.

Spraakvaardigheid[]

Na het bezoek van prins Alexander aan de stoet in 1960 nam het Stedelijk Feestcomité de prinsenverkiezing helemaal over. De Belgische prins zou tijdens de stoet in het dialect aangesproken geweest zijn, waardoor de stad de focus op spraakvaardigheid in het Algemeen Beschaafd Nederlands wou leggen. De prinsenverkiezing zou er daardoor helemaal anders uitzien; het publiek was een cabaretavond met een defilé van de kandidaten gewoon, terwijl nu alles wat stijver zou verlopen. Het Feestcomité schreef de Aalsterse toneelgezelschappen om kandidaten voor de verkiezing af te vaardigen.

De kandidaten moesten zich aanmelden in een zwarte habijt of rok, die ter beschikking werd gesteld door het Feestcomité. Als opdracht moesten de kandidaten een spreekbeurt geven, waarbij ze zouden beoordeeld worden op hun spreekvaardigheid. De kandidaten werden hierbij beoordeeld door een jury, waarbij de leden vooral uit de theaterwereld kwamen, en het publiek.

Onder impuls van Kamiel Sergant maakte het Algemeen Beschaafd Nederlands plaats voor het Aalsters. Zo won Kamiel de verkiezing in 1963 in het dialect, terwijl hij bij zijn deelname een jaar eerder nog werd afgestraft voor zijn Aalsters. Niet enkel de spraakvaardigheid werd beoordeeld tijdens de verkiezing, maar

1976: voor het eerst een vaste proef.

In 1981 bracht Stefaan een show, waarbij de nadruk lag op glitter en glamour, waarmee hij zorgde voor een stijlbreuk. De ietwat oudere carnavalisten vonden deze nieuwe trend jammer, maar de jongeren werden er door aangesproken.

In 1981 werd de prinsenverkiezing voor het eerst georganiseerd in combinatie met het Bal van de Prins. De net verkozen Prins zou de dans moeten openen op het Bal. Het Feestcomité zorgde ervoor dat de Keizershallen hier zo veel mogelijk aan aangepast werden.

Vernieuwing door het Feestcomité[]